Hızlı adımlarla terminale yanaşmış otobüslerin önünden tek tek geçiyordu Baran, Özgür'ü almak için iş yerinden sabah izin almış ve kendisi ile gelmek için ısrar eden Zeynep'i sonunda ikna etmiş ve yalnız gelebilmeyi başarmıştı. Kız kardeşi o kadar heyecanlı birisiydi ki şimdi kendisiyle gelmiş olsa şu iki dakikada 'hani ?', 'nerede?', 'daha bekler miyiz ?' sorularını arka arkaya sıralar kendisine de telaş yaptırırdı. Kardeşinin bu şaşkın halleri gözünde canlanınca gülümsemeden edemedi.
O halinden sıyrılıp sonraki perona ilerlediğinde arkadaşını valizlerini almaya çalışırken buldu.
" Oh be! Sonunda hasretlik bitti." derken Özgür de işini halledip arkasını dönmüştü ki Baranla yüz yüze geldi.
"Amann, bitti kardeşim bitti! Geldim sonunda." derken birbirleri ile kucaklaşmaya başlamışlardı bile.
"Sevim sultan döktürüyor hünerlerini mutfakta, yine iyisin. Özlemişsindir." diye Özgür'e müjdesini vermişti.
"Söylediniz mi? Babam dahil bütün mahalle duymuştur be!" diye bir panik dalgası aldıysa da Özgür'ü
"Yok be kardeşim, o işi Zeyno halletti. Biliyorsun bizim cadıyı ikna etti nasıl yaptıysa haberi yok. Başka bir şey için hazırladığını sanıyor anacığım korkma. " diye rahatlamasını sağladı hemen Baran.
"İyi bari, babam duyduysa şimdi hop oturup hop kalkar, bekler de durur diye..."
"Yok yok, İbrahim amcam turp gibi maşallah! Hadi gidelim de kendin gör."
İki arkadaş konuşmalarına böyle devam ederken bir yandan da otobüs durağına yürüyorlardı. Özgür askere giderken götürdüğü üç, beş parça kıyafetin yanında aldığı birkaç hediyeden fazlası ile dönmediği için taşınacak pek ağır bir yükün olduğu da söylenemezdi.
Konuşarak ve hasret giderme ile geçen yolun sonunda mahallenin bilindik kaldırımları başlayınca iki delikanlı da hayatlarının her anına şahitlik etmiş bu sokakları gördüklerinde birbirlerine dönmüş ve içten birer gülümseme bahşetmişlerdi yaşanan her şeyin anısına...
Derin bir nefes çekti Özgür içine hasret kaldığı sesini neşesini özlediği bu mahalle için koca bir nefes.
"Özlemişim, hem de çok!" diyerek Baran'a samimi bir itirafta bulundu.
Daha fazla oyalanmamak adına yürümeye devam ederlerken
"Buralarda seni çok özledi aslanım! Biz sensiz hep eksiğiz." derken dostunun omzunu sıvazlıyordu bir yandan da Baran.
Özgür can dostu, yoldaşı , yaşıtıydı bu mahallede. Onun gidişi en çok Baran'ı kolsuz kanatsız bırakmıştı belki de... İbrahim amcadan bile çok.
Neyse ki dönmüştü sonunda. Bir gün kendisinin de gitmesi gerekecekti biliyordu ama o gün gelene kadar göz ardı etmeyi yeğliyordu.
Bakkal dükkanına ulaşmak için dönmeleri gereken tek bir köşe kalmışken Özgür'ün içi içine sığmıyordu. Bu hayattaki tek varlığını, babasını, çok özlemişti.
"Korkmaz dimi lan? Korkutmasak mı? Sen gir önceden haber ver Baran." diye kırk tane cümleyi soluksuz söylemişti farkında olmadan.
"Sakin ol be! Ne korkacak, gireceğiz İbrahim baba bir misafir var diyeceğiz." derken Baran arkadaşının bu hallerine gülmemek için kıvranıyordu.
Özgür gibi olgun soğukkanlı birinin bu kadar heyecanlandığı pek görülmezdi.
Sakinleşme çabaları sonunda Baran neredeyse itekleyerek Özgür'ü dükkana sokmuş arkasında sesini çıkarmadan ne yapacağını görmek için bekliyordu.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Asiye Hanım Mahallesi
General Fiction#73 Genel kurgu (31.7.2016) #78 Genel kurgu (31.3.2018) #7 Hayat (20.01.2019) #64 Genel kurgu (29.01.2019) Dopdolu otobüste hem iyi tutunabileceği bir nokta ararken hem de elindeki kitapları zapt etmeye çalışıyordu, fakat o kadar çok ani frenlerle...
