Nefesim Ol ( Tamamlandı )

Bölüm 3: " Davet "

Multide Miran Keskin

Sabahın ilk ışıklarıyla kalkıyorum. Hazırlanıp aşağıya iniyorum. Herkez sofraya oturmuş beni bekliyor. Burada herkez sofraya gelmeden yemeğe başlamıyorlar. Herkeze günaydın diyorum . Onlarda günaydın diyorlar tek tek. Bu gün buruk bir acı var icimde. Annemin kırkından dolayı. İnsan kendi başına gelmeden anlamıyormuş. En kötüsü Annemin selasını duymaktı. Ölmek istedim ! Yaşamak icin hiç bir nedenim yoktu. Müezzzin Ayşe Mardinli Yılmaz dediğinden sinir kırizi gecirmişim. Susturun şu adamı benim annem ölmedi diye cığlıklar atmışım kısık sesimle. O zaman Azad larda gelmişler cenazeye hiç birini görmemiştim. Rezan elimi tutuyor . İyi misin diyor. Rezanla anlaşcağız gibi geliyor. Sadece kafamı sallıyorum. Kendimi toparlamıya çalışıyorum. Azadla göz göze geliyoruz. Bana acırcasına bakıyor. Yada anlayışla ne biliyim ben tuaf bakıyor işte. Kahvaltıyı sessizce yapıyorum. Sırac havayı dağıtmak istercesine konuşuyor. Yengemle Dayım davet akşam namazından sonra olcak diyor. Benim okul birde bitiyor. Sabahcı olduğum icin. Gidesim yok ama belki biraz kafam dağılır gitcem. Azadda kalkalım diyor. Afiyet olsun deyip kalkıyoruz. Arabada hiç konuşmuyoruz. Hapşırıyor Azad bir ara çok yaşa bende göriyim diyorum. İnşallah diyor yarım bir gülümsemeyle. Arabadan iniyorum.

"Çıkışta görüşmek üzere"

"By by"

"'by by' da ne Türkce konuş benimle"

Gözlerimi devirerek güle güle diyorum. Sanki bilmiyor ama illa uğraşcak ya. Göz kırpıyor inerken. Sınıfa geciyorum
Hocayı dikkatlice dinleyip not alıyorum. Öyle arası dışarı cıkıp fotokobileri cekiyiorum. Ecrinden aldım barana güven olmaz. O eksik yazmıştır. Azadın kızcağını biliyorum ama hava almak istiyorum biraz. Burada herkez beni tanıyor. Kırtasiyeye giriyorum gecenki gittiğim kırtasiyeye. Fotokobileri cektirip okula doğru giderken bir teyze Nefes nasılsın kızım diyor. İlk başta tanıyamıyorum. Sonra miranın annesi olduğu hatırlıyorum. Konuşuyoruz öyle havadan sudan. Söz arasında

"küçükken oynardınız miran var ya benim oğlan hatırlarsın azadla arkadaştılar."

"Hatırlıyorum Ne olmuş mirana ?"

Kalbim bir başka atıyor. Heyecanlandım birden üc yıl sonra Miran hakkında bir şeyler duymak istiyordum.

"Sözlendi. Nişanı var üc ay sonra."

O an kalbim atmaz oluyor. Hayal kırıklığına uğruyorum. Ne yani kücüklükten beri hayalini kurduğum Miran başkasına mı aitti. Ben birinin hakkını felan mı yedim birinin günahına mı girdim ya. Annemi kardeşim öldürür. Sevdiğim adamın hayatında başkası var.

"Hayırlısı olsun teyze."

Kacarcasına gidiyorum okula. Şiirdeki dizeleri tekrarlıyorum. Banane diyorum ya banane benim derdim yeter bana banane ! Olmuyor ama ağlıyorum lavobaya gidip kendime gelinceye kadar cıkmıyorum dışarı. Bu yaşadıklarım fazla geldi bana. Eskiden televizyon kumandasının bile kavgasını yapardık Eflinle. Şimdi yemişim televizyonuda kumandasınıda. Eski hayatımı istiyorum. Annemi istiyorum annemin yemeklerini kokusunu sarılışını zorla beni sulu sulu öpmesini. Hatta kavgalarımızı bile. Keşke ona doya doya sarılsaydım. Gitmeseydim o gün kursa. Hic biri olmazdı bu olanların. Baranla göz göze geliyoruz.

"Git istersen eve kötü görünüyorsun."

"istemiyorum. Iki ders kaldı zaten."

"tamam. Üzme bu kadar kendini. Harap olmuşsun kızım bu halin ne?"

Hiç bir şey demiyorum. Hoca geliyor zamanımda olmuyor. Sadece yazıyorum zil calıncada fırlıyorum dışarı. Azad tabikide dışarıda. Arabaya biniyorum. Yüzüme bakıp