Félice

Félice | Hoofdstuk Achttien |

POV Félicia

Op een of andere manier zag hij er gespannen uit. Zijn kaken had hij strak op elkaar gezet, zijn ademhaling klonk zwaar en weer... Zijn ogen, het leek alsof ze donkerder werden.

Langzaam legde ik mijn wang op zijn wang. Ik weet niet waarom ik het deed, het was gewoon alsof iets mijn lichaam even overnam en mij begon te sturen. En het voelde zalig. Het was zalig om hem aan te raken. Het voelde gewoon compleet, ik kon hem wel omhelzen. Hij deed echt niet met mij, het was zo vreemd.

Ik keek zijn zijn, nu, donkere ogen. Maar het leek dat het door mijn aanraking enkel donkerder werd. Zijn keken zette hij nog strakker op elkaar, hij leek het echt moeilijk te hebben. Maar toch was ik niet bang van hem. Nog altijd voelde ik me veilig in zijn buurt, misschien kwam het omdat hij mij al twee keer had 'gered' van Luke?

Ik wou vragen wat er met hem aan de hand was, maar het enige dat ik deed of kon doen was staren in zijn ogen en genieten van het moment. En hij leek hetzelfde denken, want ook hij zei niets of bewoog niet. 

Ik begon te verdwalen in de duisternis die verschenen was in zijn ogen. Het voelde magisch alsof hij mij betoverd had, mij in zijn macht had. Het was moeilijk te beschrijven. Langzaam begon ik zijn wang te strelen. Kirian legde plots zijn hand op mijn onderrug, waarna hij mij dichter naar hem toe trok. 

Onze gezichten waren nu nog maar op een kleine afstand van elkaar. Ik kon zijn adem voelen en geur, was betoverend. Onopgemerkt haalde ik diep adem.

WAT DEED HIJ MET MIJ?

Zonder dat ik het zelf doorhad bracht ik mijn gezicht dichter bij die van hem. Mijn hart ging  als een gek te keer ik werd wild van verlangen. Wild naar verlangen naar hem.

In een seconde had Kirian mij opgetild zodat ik op zijn schoot zat. met een kleine glimlach keek ik hem aan, terwijl ik mijn armen losjes rond zijn nek liet hangen. Nog steeds waren zijn ogen zo donker als de duisternis. 

Ik kon niet meer wachten, ik moest hem kussen! Ook al zou ik hier misschien spijt van krijgen. Ik brandde iets in mij, dat hem wou. Langzaam bracht ik mijn gezicht weer dichter bij die van hem en sloot mijn ogen. Ik merkte dat Kirian het zelfde deed.

 * Oh my, my, looking like good, good time
Don't disguise
The way you wanna love tonight
Oh my, my, hook you  ... *

Onze lippen raakte elkaar net niet, toen mijn gsm af ging. Zonder Kirian aan te kijken grijp ik naar mijn gsm die op de bank lag.

"Ja?" vroeg ik lichtjes geërgerd.

" Félice waar ben je?" Hoorde ik mijn zusje vragen van aan de andere kant van de telefoon.

"Hoe.  bedoel.." begon ik en stopte toen ik zelf door had, dat ik eigenlijk op school moest zijn.

"School is al 10Min gedaan en ik wil echt wel naar huis, dus waar ben je?"

Ik was Lizy gans vergeten. "Oke, ik ben er binnen 20 min, wacht bij de auto" zei ik en hing op.

Ik keek Kirian nu weer aan. Zijn ogen hadden terug zijn normale kleur, warm bruin. Ik stelde er maar geen vragen bij.

"Het spijt me" begon ik en ging langzaam terug naast hem zitten.

"Wat is er?" vroeg hij terwijl hij zich naar me toe richtte.

"Kan je mij terug naar school brengen? Lizy geraakt niet thuis en de auto stat er nog en.." zei ik terwijl ik hem aan keek.

---

De autorit was stil. Beiden zeiden we niets tegen elkaar. Ik weet niet of het kwam door het feit dat we bijna gezoend hadden. We rijden het schoolterrein op en op de parking zie ik Lizy tegen onze auto aan leunen. Kirian parkeert zijn auto naast die van mij. 

terwijl ik mijn gordel los maak keek ik hem even aan. Zijn blik zag er bedroeft uit en ik had geen idee waarom. 

"Dankje" zei ik gemeend en keek hem aan met een kleine glimlach. Kirian draaide zich langzaam om en keek mij aan.

"Félicia.." zei hij zacht. 

Snel schudde ik mijn hoofd. Ik wou niet weten wat hij ging zeggen, misschien deed het pijn. Misschien wou hij mij helemaal niet zoenen. Misschien wou hij niet meer met mij omgaan, misschien...

Iedere mogelijke reden ging door mijn hoofd. 

"Ik spreek je nog wel he?" zei ik met een kleine glimlach en stapte de deur uit. Ik wandelde om zijn auto heen en ging naar Lizy.

"Eindelijk" zei geïrriteerd en zuchtte. Terwijl ik in mijn tas zocht naar mijn sleutels begon Kirian te vertrekken. Hij reed langzaam rond ons voorbij. Op zijn gezicht was een grote glimlach te zien en zwaaide enthousiast naar Lizy en mij. Alsof er niets was gebeurd. Het droevige was weg.

"ben benieuwd wat mama en papa er van gaan denken als ze te weten komen dat je niet naar de les bent gegaan" kaatste Lizy naar mij en ging dan in de auto zitten.

---

Hoi,

Hier is weer een nieuw stukje! Ze hebben niet gezoend :( Maar wie weet komt daar snel verandering in :p 

Ik wil even iets mededelen. Ik heb deze week een tweetal berichtjes gekregen met de vraag of ik iemand zijn verhaal zou willen lezen ect. En ja, ik wil dat graag doen. Als je met een boek begonnen bent en wilt wat feedback ect, mag je me altijd je verhaal doorsturen en zal ik een kijkje nemen. Onthoudt wel dat ik ook zelf nog veel moet leren en dat mijn schrijf kunsten niet de beste zijn. Maar vindt het wel een hele eer dat jullie dat aan mij vragen! ❤ Dus stuur mij maar een bericht en dan neem ik een kijkje :) En wie weet ga ik ook promoten ;)

Wat vinden jullie trouwens van mijn stukje? Haha, vergeet zeker niet te reageren en te stemmen!

❤Paradise