Félice

Félice |Hoofdstuk Veertig |

POV Félicia

Met knikkende knieën laat ik mij op mijn bed zakken. Kirian kwam naast me zitten en legde zijn arm over mij om mij te ondersteunen. Ik keek mijn zus en mama aan, niets begrijpend wat er eigenlijk allemaal gaande was. Wat was er eigenlijk allemaal aan de hand?

Mijn moeder hapte even naar adem en veegde de tranen uit haar ogen. 

"Kom Lizy, Félicia kan wel wat slaap gebruiken" zei ze. Langzaam stond ze recht en kwam naar me toe en drukte een kus op mijn voorhoofd waarna ze mijn kamer verliet gevolgd door Lizy.

Ik keek nu nog naar de gesloten deur. Het duurde even voordat ik mijn hoofd draaide en weer naar Kirian keek. Met een bezorgde blik keek hij mij aan.

"Gaat het?" vroeg hij bezorgd. 

Ik knikte suf. Maar ging het ook effectief goed? Nog geen vijf minuten geleden stond ik nog onder de douche te schreeuwen  van de pijn. Pijn die ontstond wanneer joude waterstralen mijn huid raakte. Dat klinkt niet echt normaal. 

"Ga maar slapen, dat zal je goed doen" zei hij Kirian terwijl hij me zacht tegen het bed begon te duwen. Snel knikte ik even en legde mij neer. Nog steeds had ik mijn pyjama aan die helemaal doorweekt was van het water en de handdoek die eerst nog helemaal droog was, kon ook volledig uitgewrongen worden. Wat ook geld voor Kirian. Hij was met zijn kleren onder de douche komen staan. Ook hij was  inmiddels klets nat. Maar de energie om mij om te kleden of er iets van te zeggen had ik niet. Ik wou slapen. 

Ook Kirian legde zich naast me neer, ik legde mijn hoofd op zijn borstkas en viel al snel in slaap.

---

Rond een uur of vijf werd ik wakker, dat is toch wat mijn wekker mij vertelde. De dingen die deze morgen gebeurde wou ik vergeten, maar waren jammer genoeg de eerste dingen waar ik aan herinnerd werd toen ik wakker werd. Misschien kwam het door mijn natte pyjama en de handdoek waar ik nog altijd in gewikkeld was. Kirian die was nergens in mijn kamer te bespeuren, misschien was hij naar huis gegaan om zich om te kleden en misschien kon ik dat ook eens doen.

Ik sta wat versuft op en wandel naar mijn kleerkast waar ik een joggingsbroek en een gewoon shirt uit haal, samen met een bh, ondergoed en sokken. Ik wandel dan rustig naar mijn badkamer waar ik mij ontdoe van de natte kleren. Ik leg ze even op het droogrek zodat ze wat kunnen dragen als ze eenmaal drogen zijn, kon ik ze in de wasmand gooien. Hetzelfde doe ik voor de handdoek. 

Als ik volledig ben aangekleed begin ik mijn haar te kamen en doe mijn haren in een slordige dot, wat jammer genoeg moeilijker gedaan is dan gezegd, je stopt er meer tijd in dan in een 'nette' dot. 

Ik bekeek mezelf in de spiegel, mijn hand gleed over mijn nek. Hier had Kirian mijn gemarkt. En ik kon mij er niets meer van herinneren. Ik sloot mijn ogen van teleurstelling. Ik was bijna een hele dag kwijt, een dag die toch zo belangrijk is, maar ik kon hem niet meer herinneren. Met die mark droeg ik zijn geur, zijn geur.. Waar is mijn geur dan naar toe? Een zucht rolde er over mijn lippen terwijl ik mij terug aankeek in de spiegel. Ik was nu van hem. 

Langzaam zet ik me neer aan mijn kaptafel waar ik mijn gezicht begon in te smeren met  dagcrème en vervolgens begon ik mij te schminken. Het had geen nut dat ik mij nu nog begon op te maken, het was al iets na vijf. Maar het was een litteken dat Luke in mij had achtergelaten. Ik zag er niet uit zonder make-up. Als ik hier bij nadenk was ik heel naïef, dat ik naar hem luisterde. Hij heeft al die tijd van mij geprofiteerd.

Maar Kirian was nu anders, ik was gelukkig met hem, maar hij droeg meer met zich mee dan dat ik nu op dit moment wist. 

Van zodra ik klaar ben met mijn make-up, wandel ik de trap af en  ga naar beneden. Misschien zat Kirian wel onder. Of konden mijn ouders mij vertalen wat er gisteren met mij aan de hand was. Of misschien wisten ze het zelf niet en zaten ze nu ook met al die vragen waar ik nu ook mee zat. Wist Kirian dan wat er met mij aan de hand was? Wist hij antwoord op al de pijn waar ik gisteren aan leed?

Mijn maag begon te grommen en een glimlach verscheen rond mijn lippen. Misschien moest ik maar eens iets eten voordat ik iedereen ga lastig vallen met vragen. 

Als ik onder ben wandel ik de gang door en open de keukendeur langzaam. Meteen baan ik mij een weg naar de koelkast, maar ik zie niets liggen dat mij kon smaken tot mijn grote spijt. Zou ik anders vragen of iemand voor mij frietjes wou gaan halen? Want daar had ik eigenlijk echt wel veel zin in. 

Frietjes met mayonaise. Hmm. 

Het water liep al uit mijn mond van de gedachte er aan. Ik had al zolang geen frietjes gegeten! Ik besloot om papa dan maar te zoeken om te vragen of hij voor mij naar de frituur te gaan, maar als ik naar de woonkamer wou gaan stop ik als ik bekende stemmen hoor.

"Je moet het haar zeggen"

"Ik denk niet dat ze daar klaar voor is"

"Niet klaar? Heb je gezien hoeveel pijn ze leed?"

Ik hoorde mijn moeder zuchten.

"Misschien is het wel beter zo, ze weet ook ondertussen van het bestaan af" zei mijn vader.

"Nee, ze gaat ons haten"

"Ze moet het weten, jullie kunnen het moeilijk voor altijd geheim houden"

Wat?

Ik ging zonder te twijfelen de woonkamer in. Ik moest en zal weten wat ze voor mij geheim hielden.

"Wat moet ik weten?" vroeg ik kwaad. 

Als zij wisten wat er met mij aan de hand was, dan had ik daar ook zeker het recht op. Mijn vader zat samen met mijn moeder op de bank, terwijl Kirian met gekruiste armen tegen de muur leunde. Ze keken me alle drie met een verbaasde blik aan.

"Félicia.."

---

Hoi Schatjes,

Weer een nieuw hoofdstuk en met weer een cliffhanger, het spijt me  😝

Vertel me wat jullie er van vinden en vergeet zeker niet te reageren en te stemmen.

❤Paradise