Félice

Félice |Hoofdstuk Vijfendertig|

POV Félicia

"Verdomme!"

"Kirian!"

"Wat?!" riep hij naar mij. Hij was volledig in paniek, hij was volledig over zijn toeren heen.

"Wat is dat, wat is.. Wat was dit..? Wat.. Waar ben ik???"

Ik wist niet wat ik precies wou weten. Misschien wist ik beter niets, maar mijn nieuwsgierigheid was groot. En Max leek het normaal te vinden dus dan waren ze misschien allemaal zo? Of een paar dan? Waren het allemaal reusachtige beesten?
Was Kirian er ook zo één?

"Kirian.."

Ik draaide me om en zag Max en die jongen naar ons toe komen. Ik zette paar stappen opzij, want eerlijk? Ik vertrouwde het toch niet allemaal.

"Kirian, je moet het haar zeggen" zei Max rustig en keek van mij naar Kirian.

"verdomme" zei Kirian bijna onhoorbaar en schudde zijn hoofd zachtjes. Diep haalde hij adem en keek omhoog naar de blauwe lucht, alsof daar een oplossing zou staan.

"Kirian.." zei ik nu en keek hem afwachtend aan. "Krijg ik nog een antwoord?"

De twee jongens keken mij aan en richtte daarna hun blik naar Kirian.

"Als jij het niet doet, dan doen wij het" zei de jongen die naast Max stond.

Kirian draaide zijn hoofd in een ruk om naar de jongens om. "Nee" zei hij kort af.

"Ga" zei hij, het was echt een bevel en de jongens gehoorzaamde hem ook nog eens.

Max zuchtte en keek de jongen, die net nog een beest was, aan en knikte even naar elkaar. Ik kreeg nog een kleine glimlach van Max en de jongen waarna ze verdwenen.

Kirian stond met zijn rug naar mij gekeerd. "Kirian" zei ik terwijl ik hem bij zijn arm vast pakte. "Ga je het mij nog vertellen?" vroeg ik ongeduldig. Want als hij toch niets meer ging zeggen, zou ik gewoon vertrekken, ik begon er echt genoeg van te krijgen.

Maar nog steeds reageerde Kirian niet.

"Kirian" herhaalde ik en ging voor hem staan.

"WAT?!" riep hij boos naar mij. Even stopte mijn hard, zijn ijzige stem ging door mijn hele lichaam en het deed pijn dat hij zo sprak tegen mij. Van het moment dat hij mijn blik zag veranderde zijn houding ook meteen, alsof hij kon voelen wat ik voelde.

"Sorry," begon hij langzaam,"dat bedoeld ik helemaal niet zo"

Ik schudde mijn hoofd, "Ik snap het wel" zei ik gekwetst, "Ik zal el gewoon weg gaan, als ik zoveel voor je betekend, dat je mij nog niet eens wilt zeggen wat hier gaande is, kan ik gewoon beter vertrekken"

Ik keek hem afwachtend aan, maar hij zei niets meer.

Zijn ogen waren leeg, het leek wel bijna dat hij er niet meer weg, zijn lichaam was een lege huls.

"Goed dan" zei ik en haalde diep adem.

Zonder hem nog aan te kijken vertrok ik en begon terug richting het huis te stappen, waar ook mijn auto stond. Onderweg keken allerlei mensen mij aan, maar nu waren de blikken anders. Ze waren gekwetst, verrast, verdrietig,.. Maar ik snapte het niet. Waren het wolven? Zoals In Twilight? Of Teenwolf? Bestaan ze echt? Vergiste ik me? Waarom wou hij het mij niet zeggen?

Duizenden de vragen gingen door me heen en op dit moment bleven ze onbeantwoord omdat Krian zich te goed voelde om mij gewoon uit te leggen wat er gaande was. Of had ik mij gewoon vergist? EN was Kirian net zoals Luke en betekende ik ook niets voor hem.

---

"Weerwolf" Zei ik zachtjes terwijl ik het woord in mijn zoekbalk tikte.

- weerwolf-

Las ik opnieuw van mijn scherm. De twijfel was groot of ik het wel zou doen. Wie weet zou ik me alleen maar meer zorgen maken.

'Een weerwolf is een figuur die vooral in de Europese voorkomt. Het gaat daarbij om een man die 's nachts in een verandert en mensen en dieren verslindt. De gedaanteverandering is in sommige verhalen vrijwillig in andere tegen de wil van de betrokkene. De mythe van de weerwolf is onderwerp van talrijke horrorverhalen en -films.'

'Een van de oudst bekende verhalen is dat van uit de . Volgens een van de versies zou Lycaon door de oppergod Zeus in een wolf zijn veranderd toen hij Zeus een maaltijd van mensenvlees voorzette. vertelt ons het verhaal van een man uit de familie van Antaeus die, door het lot uitgekozen, naar een meer in werd gebracht, zijn kleren aan een hing en het meer overzwom. Dit had tot gevolg dat hij veranderde in een wolf en in die gedaante zwierf hij negen jaar rond. Indien hij na die tijd geen mens had aangevallen, mocht hij het meer terug overzwemmen en zijn mensengedaante terug aannemen. '

Verschillende theorie waren verspreid over heel het internet, maar geen enkel had een concreet antwoord. Ik kwam zelfs op verschillende forums terecht waar mensen discuseieren over het feit of ze nu wel of niet bestaan.

- Ik heb vandaag in de bossen een reusachtig beest gezien, het keek me aan, maar viel me niet aan. In plaats daar van liep het gewoon weg, alsof het bang van mij was. Ik zeg het een weerwolf die het pad kwijt was _8 maart 2013

@Antwoord Wees jij maar zo naïef, jij hebt waarschijnlijk gewoon drugs genomen. _8 maart 2013

@Antwoord Ik ben met een paar vrienden gaan fietsen aan de rand van de bossen en inderdaad, tegen de avond hoorden we vreemde geluiden, toen we gingen kijken zagen we een jong meisje staan, ze zat gehurkt op haar knieën te wenen. Maar toen we dichterbij waren veranderde ze in een beest en liep de heuvels op. Ze bestaan! _ 26 juli 2015

En zo gingen de reacties verder. Van mensen die er in geloofde en mensen die er maar liefst niets van zouden willen weten. Maar nog steeds wist ik niet wat ik moest geloven.

Ik zag met mijn eigen ogen hoe hij veranderde. Maar de drang om weg te lopen had ik iet, alsof er mij een bepaalde energie tegenhield om te blijven staan. Om te kijken, misschien was het gewoon de nieuwsgierigheid. Of beeldde ik het me allee in. En hoorde ik gewoon lawaai en linkte dat aan het gebeuren?

Nog altijd had ik niets van Kirian gehoord, was het dan zelfs zo moeilijk om te vragen of alles met mij goed ging?

Ik ga niet achter hem aan lopen, dat hij maar naar mij komt en mij alles uitlegt.

---

Hoi Schatjes,

Weer een nieuw stukje. Wat vonden jullie er van? Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren en..

Een vrolijk Pasen voor jullie allemaal 😚🐰

❤Paradise