Félice

Félice |Hoofdstuk Vierendertig|

POV Félicia

Een tinteling gleed over mijn rug toen ik zachtjes krapte rond het gebied waar ooit dat verdoemde rood plekje zat.

Ik keek even in de achteruitkijkspiegel en probeerde mezelf er in te zien. Maar weer was er niets te zien.

Een zucht rolde er zachtjes over mijn lippen en realiseerde dat het licht inmiddels als op rood stond.
Teleurgesteld en opgejaagd keek ik even naar achter en zag in de auto achter mij een man zitten die ook niet echt te vreden was met mijn actie. Langzaam liet ik mijn handen rusten op het stuur en wachtte totdat het weer op groen sprong.

Niet veel later kwam ik aan bij Kirian. Voor het eerst in al de keren dat ik hier kwam, voelde de sfeer anders dan normaal. Nu voelde het alsof ik hier hoorde. Alsof het mijn thuis was. Ik voelde me gewoon goed nu.

Ik vergrendelde de auto en stapte nu naar de voordeur. Voordat ik maar op de bel kon drukken ging de deur al open.

"Félicia, kom binnen meid" het gezicht van Amanda straalde alleen meer vreugde uit.

"Hoi" zei ik lief met een kleine glimlach en stapte naar binnen.

"Je komt zeker voor Kirian" vroeg ze terwijl ze met kleine passen naar de keuken liep. Toen ik door had dat ik haar moest volgen liep ik met grote passen achter haar en antwoordde haar vraag. "Ja, we hadden afgesproken vandaag"

Ze draaide zich lichtjes op en een fonkeling was te zien in haar ogen. "Ja hij zei me al zoiets" ze ging achter het aanrecht staan en keek me vragend aan. "Wil je misschien iets drinken? Of ik heb net koekjes gebakken" vroeg ze met een glimlach en wees naar de chocolade koekjes die op het aanrecht stonden.
"Een koekje kan er wel altijd in"

Ze grinnikte klein en nam het bord vast en zette het voor me neer. "Dankje" zei ik terwijl ik het bovenste koekje nam.

"Hmmm" was het enige dat ik kon zeggen. Het was echt overheerlijk.
Een glimlach van tevredenheid en trots kwam te voorschijn toen ze mijn reactie zag.

"Kirian is trouwens nog aan het trainen. Als je wil breng ik je er wel even naar toe dan verken je ook meteen eens het terrein."

Terrein?

Ik peuzelde het laatste van het koekje binnen. "Oohja dat lijkt me wel leuk"
Amanda nam een koekje en overhandigde die aan mij. Met een glimlach nam ik hem vast en nam al gouw weer een hap.
"Kom," zei ze en knikte met haar hoofd richting de achterdeur. Ik volgde haar door de deur en we kwamen in de tuin te recht. Die net zoals het huis gigantisch was. Wat mij eigenlijk ook niet verbaasde. De tuin had een precies een privé gedeelte als een gezamenlijk gedeelte? Eerst had je het terras met een zwembad, rond dit gedeelte stond een omheining, we gaan door een poortjes waardoor we terug bij een groot gras gedeelte kwamen. En dit gedeelte leidde precies tot een hele nieuwe wereld.

Ik zag huisjes staan, allemaal mensen. Mensen keken ons met een glimlach aan en buigde lichtjes hun hoofd. Ik stak het laatste stukje van mijn koekje in mijn mond en keek op naar Amanda die glimlachte naar de mensen.

Wat is dit?

"Zie je daar in de verte? Daar is het traingsveld. Daar ga je ook Kirian vinden." zei ze glimlachend en kwam tot stilstand. "Ik moet er nu van door, ik zie je snel Félicia" en ze vertrok weer. Ik keek haar even na en ademde eens diep in. Het was gek dat deze vreemde plek mij toch als thuis voelde. De starende blikken van de mensen werden nu enkel erger. Ik zag soms een paar meisjes hun handen voor hun mond slaan en mij soms een vuile blik toe wijzen. Wat mij best onzeker maakte. Misschien hadden ze door dat ik hier niet thuis hoorden.

Ik probeerde er mij niets van aan te trekken en gewoon voor me uit te kijken en wandelde richting het veld waar Kirian was.

Hoe dichter ik bij het veld kwam, hoe meer mijn lichaam anders begon te reageren. Bij iedere stap die ik zette, voelde ik me lichter en het voelde alsof ik er naar toe zweefde.

Twee bekende stemmen kwamen mij bekend voor en van zodra ik er maar een meter of vijf van verwijderd ben, heb ik door waarom ze bekend voor kwamen. Kirian en Max stonden daar te praten. Beiden stonden ze daar enkel in een short. Hun ontblote lichaam was te zien. Ik beet zachtjes op mijn lip. Kirian was zo perfect. Zijn lichaam glimde van het zweet wat best sexy was.

Plots keek Kirian op, alsof hij mijn gedachte kon horen. Boos keek hij naar Max en gooide een tshirt naar hem. Alsof het verboden was om hem zo te zien staan. Van zodra ik bij hun was veranderd krian zijn blik.

"Félicia, wat doe jij hier?" vroeg hij en drukte een kus op mijn wang. In zijn stem kon ik horen dat hij eigenlijk liever niet had dat ik hier was.

"Je moeder heeft me hier gebracht. Ze zei dat ik zo het terrein zou leren kennen"

Kirian zette zijn kaken strak op elkaar. En het leek bijna alsof hij er echt boos op werd.

"Sorry, ik wou jullie niet storen" zei ik beschaamd en keek naar de grond.

"Félicia we moeten door" verbaasd keek ik op.

Wat had hij nu weer?

"Maar als jullie nog niet klaar zijn dan.."
Maar hij nam mij bij mijn arm en trok me mee. Ik schrok echt van zijn actie wat had hij? Had ik iets fouts gedaan of?

Ruw trok hij me mee terug naar het huis, maar mijn ogen werden al snel groot en mijn hart stond plots even stil toen ik een luide grom van achter mij hoorde. Ik rukte me los uit Kirian zijn greep en draaide mij snel om.

"Wat is dat?" zei ik bijna onhoorbaar. Het was gigantisch. Het leek wel een wolf, maar dan reusachtig.

"Félicia"

"Wat is dat?" ik keek Kirian afwachtend aan, maar ik zou toch geen antwoord krijgen. Ik was gewoon verstijfd van angst en duizenden andere emoties die door mij heen gingen.

En als dit nog allemaal gekker werd veranderde dat reusachtig beest tot een jongen?! Max stond naast de veranderd jongen en gooide een short naar hem.

Nog steeds met een verbaasde blik keek ik naar de twee. Ik voelde een hand op mijn schouder. Waarom zei Kirian niets? Nu pas hadden de twee door dat ik naar hun staarde. Maar zelf hadden ze ook niet echt door wat er gaande was.

Ik draaide me om en keek Kirian nu aan.

"Kirian wat is hier aan de hand?" schreeuwde ik bijna naar hem. Kirian ging met zijn hand door zijn haren en keek boos weg.

"Verdomme!"

---

Hoi Schatjes

Eindelijk vakantie en morgen is het Pasen! Sorry dat het even duurde maar eindelijk is er dus een nieuw stukje. Hopelijk vinden jullie het leuk. 😘

❤Paradise