Félice

Félice |Hoofdstuk Zesendertig|

POV Félicia

"Oké dus 3 pakken bloembollen?"

De vrouw keek me verward aan. "Euhm ja rozen als dat gaat"

"Ik zal eens gaan kijken zeg ik met een kleine glimlach. "Ik ben zo terug"

Met een glimlach verplaats is mij naar het magazijn. Dit was de enige plek van heel het tuincentrum waar het nog wat fris was. Het was gewoon 30 graden! Om dood te gaan.
Maar ik deed dit werk graag. Hoewel het soms een voor- als nadeel is dat je ouders de baas zijn, vond ik dit werk geweldig. En het verzette mijn gedachte van Kirian.

Door de schappen heen zocht ik naar de bloembollen die de vrouw nodig heeft. Ik wist dat we er nog hadden, maar ze vinden is weer iets anders. Als de vakantie begon en er kwamen nieuwe jobstudenten die de rekken moeten vullen, was het altijd een zoektocht.
"Waar ooh waar zijn jullie?" zei ik  terwijl ik rek voor rek afging.

Het geluid van een omgevallen emmer weerklonk door heel het magazijn. In een ruk was ik omgedraaid en keek ik rond. Zou ik vragen of er iemand was? Ik fronste mijn wenkbrauw en schudde het idee weg. Het was waarschijnlijk niets en als er iemand was, was die al lang weg.

Maar mijn gevoel zei iets anders. Er was iemand. Ik slikte en draaide me om en achter de rekken zag ik een schaduw verdwijnen. Ik schrok er van, maar liet niets merken. Ik deed een paar stappen naar het rek toe, maar er was niets te zien. Ik draaide me weer om, om aan mijn zoektocht naar de bloembollen te beginnen.

Waar konden ze zijn? 

Maar  van het moment dat ik weer begon te zoeken hoorde ik weer een geluid. Diep van binnen begon ik mij zorgen te maken. Terwijl dat voor niets nodig was, het magazijn was gigantisch dus een licht briesje dat tegen het dak kwam, maakte al lawaai.

Ik moest het gerust laten, maar min instinkt zei 'ga kijken' Ik begon mij te verplaatsen in de  richting van waar het geluid kwam. En daar, stond een man. Ik perste mijn ogen tot sleetjes en mijn kaken strak op elkaar. Niets zeggen, niet roepen... Ik stond gewoon verlamd. Hij stond aan het einde van de gang naar mij te kijken. Ik was volledig in paniek, want het was die man die ik al zo vaak had gezien, in de discotheek en op de parking. Wat moest hij van mij? Mijn adem begon te versnellen en langzaam deed ik een stap achteruit, om weg te rennen. Vanbinnen begon zich allemaal energie te verzamelen om kei hard te roepen. 

En dan begon hij te rennen, niet gewoon naar mij toe te komen, maar echt rennen. Ik begon te schreeuwen en draaide  me om, maar ik botste tegen iemand aan waardoor ik tot stilstand kwam.

"Djezus Félice" zei Lizy terwijl ze naar adem nam.

Ik keek haar hijgend aan. "We moeten hier..." probeerde ik te zeggen terwijl ik achter me keek, maar de man was weg. 

Ze fronste haar wenkbrauwen en keek over mijn schouder.

"Hoe dan ook, er is een vrouw die naar je vroeg." ze terwijl ze mij lichtjes van haar weeg duwde.

Ik slikte even de angst eg en probeerde weer zo normaal mogelijk te doen. 

"Ah" zei ik even kort terwijl ik aandacht om me heen keek of er echt niemand was. Beeldde ik het me dan echt allemaal in? Zoals op de parking? 

"Félice.." zei Lizy geërgerd.

Ik schudde even al mijn gedachte weg , "Juist" zei ik even en keek haar aan.

"Ze had bloembollen nodig, maar ik vind ze maar niet" zei ik tegen haar.

Lizy knikte en dacht even na. "Ik dacht dat papa ze in rij 5 had gelegd boven erwten zaadjes"

Ik knikte, "Oke, dankje dan ga ik daar even kijken" zei ik. Ik keek Lizy nog even na, en verliet ze het magazijn.

Langzaam liep ik naar rij 5, bij ieder geluid keek ik bang om heen. Was hij echt? Was het misschien een persoon die ik zelf gecreëerd had met mijn angsten? Wie was het? En hoe komt het dan Lizy hem niet zag? En als hij echt was hoe komt het dan dat hij plots zo snel weg was. 

met zoveel verschillende vragen in mijn hoofd liep ik terug naar de mevrouw die nog steeds op dezelfde plek op mij aan het wachten was.

"Sorry dat het zolang duurde, maar ik kon ze niet meteen vinden"

Een glimlach verscheen rond haar lippen. "Het is niets meisje" zei ze met een glimlach. Ik overhandigde haar de drie zakken met bloembollen en glimlachte vriendelijk naar haar. 

"dankje wel" zei ze nog vriendelijk en wandelde daarna naar de kassa.

En zucht van opluchting verliet mijn lippen. Wat een gedoe vandaag allemaal. En daar al die omstandigheden, was ik Kirian helemaal vergeten. Vergeten was een groot woord, ik wou net niet aan hem denken. Ik wist gewoon niet wat ik van hem moest denken. 

"Félica.." 

Een rilling ging over mijn rug. Ik wist wie het was en ik had er dubbele gevoelens over. Ik was zo blij, nu kon hij mij eindelijk alles uitleggen, maar aan de andere kant, ik was echt boos op  hem. Langzaam draaide ik mij om en keek recht in de donker bruine ogen van Kirian. Zijn ogen stonden droef en straalde alles buiten vreugde uit.

"ja?" vroeg ik bot.

Maar hij reageerde er niet op en bleef me met de zelfde blik aan kijken. 

"Kunnen we praten?"

---

Hoi, schatjes.

Weer een nieuw stukje, hopelijk vonden jullie het leuk :) Hebben jullie nu ook allemaal vakantie of moeten jullie naar school gaan ofzo? Voor de mensen met vakantie, een hele fijne vakantie gewenst en voor de gene zonder vakantie, ik hoop dat dit nieuw stukje een kleine troost is 😝

Vergeet zeker niet te stemmen en te reageren 😉

❤Paradise