Félice

Félice |Hoofdstuk Zeven|

POV Félicia

Mijn hoofd bonkte, het was niet normaal. Normaal liet ik mij nooit zo gaan. Maar zover ik mij kon herinneren had ik niets fout gedaan.

Toch?!

Even haalde ik een hand door mijn haren en bekeek mijn gsm of ik eventuele meldingen had.
Eén. Eén van Sofia, met de vraag of ik veilig thuis was gekomen. Even keek ik mijn kamer rond. Ja, ik was veilig thuis.

- Ja, dankje, alles is in orde! Gisteren was zalig!! Sorry dat ik mij op het laagste liet gaan. Maar dankje voor een geweldige avond! 😘😘- stuurde ik terug.

Van Luke had ik niets ontvangen. Nog niet eens met de vraag of ik mij had geamuseerd ofzo.. Nee niets.
Een zucht rolde er over mijn lippen en legde mijn gsm weer weg.

Misschien was het wel verstandig om Kirian te bedanken dat hij mij naar huis te brengen.

---

Mijn ouders hadden het adres van Kirian gegeven, het lag aan de rand van het dorp.
Eenmaal aangekomen bij zijn huis, stapte ik uit en keek mijn ogen uit.
Dit leek wel een heel dorp. Ik sloot de auto af en wandelde dan naar de deur van Kirian s huis. Het huis was gigantisch, ik had geen idee dat Kirian zijn ouders zo rijk waren.
In de verte van zijn huis kon ik nog allemaal huizen zien staan. Ja zoals ik al zei, het leek wel een heel dorp. Ik had er echt geen idee van dat er hier aan de rand nog zoveel mensen woonden.

Even twijfelde ik, maar drukte dan uiteindelijk op de bel.
Het duurde niet lang of er werd al open gedaan.
Het vriendelijk gedicht van Amanda komt te voorschijn.
"Félicia, hoi, kom binnen" zei ze vriendelijk.
"Dankje" zei ik met een glimlach e stapte het huis in.
Net zoals buiten zag het huis er gigantisch uit. Het eerste wat ik zag was een gigantisch trap, alles was wit, waardoor de inkom hal nog groter leek.
"Kom je voor Kirian?"

Ik draaide me langzaam om en keek haar aan.
"Ja is hij thuis? Ik zou hem willen bedanken dat hij mij gisteren thuis heeft gebracht."

"Oh, juist ja, hij zei dat je na de fuif geen vervoer meer had en dat je liever niet te voet zou gaan. Ik zal hem even roepen."

Ik knikte vriendelijk en wachtte geduldig af.
Had Kirian dan gelogen? En ook tegen mijn ouders? Dat verklaarde natuurlijk veel dat ze deze morgen niet boos op mij waren. Hij had dan gewoon gezegd dat ik in slaap gevallen was in plaats van dronken.

"Hey" hoorde ik van achter mij.
Ik draaide me om en zag Kirian de hal binnen komen.
"Goed geslapen?" vroeg hij met een knipoog.
"Ja, goed genoeg" zei ik met een kleine glimlach.
"Trouwens, ik zou je graag willen bedanken dat je mij gisteren thuis hebt gebracht" zei ik met een glimlach en keek in zijn ogen.
Zijn ogen waren licht bruin, gewoon om in te verdrinken ze straalde, zoveel uit, ze trokken mij gewoon aan.

"Dat is graag gedaan," plots voelde ik zijn hand op mijn onderrug. Ik keek hem verbaasd aan, maar hij bleek het normaal te vinden. "Kom we gaan zitten dat praat gemakkelijker" en duwde mij richting de woonkamer.

In de woonkamer stond een reusachtige zwart U-bank, en zag er echt uitnodigend uit om in te springen. Maar ik kon mij best inhouden.

Langzaam zet ik mij neer en hij zet zich naast mij, op een kleine afstand.

"Wil je misschien iets drinken"

"Nee dankje"

Ik frutselde wat aan mijn nagels en keek hem dan aan.
"Dankje" zeg ik met een kleine glimlach. "Dankje dat je niets verteld hebt"
Hij kreeg een kleine grijns op zijn gezicht, zijt gerust. "
Iedereen heeft wel eens een momentje dat je helemaal los moet kunnen gaan en dat had jij gisteren. Je mag gerust zijn ik zeg niks"
Hij keek mij aan met een blik hoe Lizy mij aan keek als ze zei dat ze mijn geheim ging bewaren.

"dankjewel" zei ik weer.

"Félicia?" zijn stem klonk bezorgd.
"Ja?"
"Ik zou het liever hebben dat je het uitmaakt met Luke"
Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek hel verbaasd aan.
"Uitmaken?"
"Félicia, ik heb jullie ene keer samen gezien, het is niet normaal hoe hij je behandeld"
Een zucht rolde over mijn lippen.
"Het zijn.."
"Ik weet het, het zijn mijn zaken niet. Maar je verdient beter, geloof mij."
Ik schudde zachtjes mijn hoofd.
"Ik hou van hem" zei ik snel.
"Nee dat doe je niet! Je accepteerde de liefde die je denkt dat je verdient" zei hij snel boos.
Weer veranderde zijn ogen weer. Net zoals op de fuif, ergens werd ik bang, maar er was iets wat mij toch gerust bleef stellen. Het was fijn om bij hem te zijn. " je verdient zoveel beter, geloof me"

---

Hoi lievertjes.
Weer een nieuw deeltje. Veel leesplezier.
❤ParadiseRules