Félice

Félice | Hoofdstuk Zestig |

POV Félicia

Eindelijk, eindelijk was het vrijdag avond en zag ik Amber terug. Nu pas stond ik er bij stil dat ik haar al lang niet gehoord had. En dat was fout!  Ik mocht me niet zo laten gaan en hun niet zo verwaarlozen. Want wanneer ik hun echt nodig zou hebben zouden ze er misschien niet meer zijn.

Ik zat al aan een tafeltje in eens favoriete eethuisje. Door het raam staarde ik naar buiten, wachtend op Amber.

Mijn gsm begon te trillen
- Veel plezier schat ik hou van je, zie ik je straks 😉 xxx -

Ik begon even te grinniken, ik kon me niet meer herinneren dat ik nog alleen had geslapen, tegenwoordig sliepen we altijd samen en was ik bijna altijd bij hem. Thuis vonden het normaal. Nu ja mama en papa begrepen mij, alleen Lizy had er wat meer moeite mee. Maar Kirian zei ook dat ze het wel zou verstaan als zei haar mate zou vinden.

Maar ik begreep haar, mate of niet. Wolf of niet. Het blijft nog altijd mijn zusje, waar ik net als voor mijn vriendinnen tijd moest maken.

- Ja tuurlijk, ik stuur je als ik naar je vertrek 😘 -

Antwoordde ik en legde mijn gsm aan de kant. Vanaf nu kreeg hij geen aandacht meer. Vanaf nu was alleen nog maar Amber en ik.. Als ze teminsten ging kopen want ze was al een kwartier te laat.

"Woeps sorry" hoorde ik een bekende stem uitgeput zeggen. Ik keek op. Daar stond ze dan in de deur opening met haar haren volledig in de war.

" ik was de tijd uit het oog verloren en.."

Ik begon te grinniken en schudde mijn hoofd "het is al goed. Kom!" En deed een hand gebaar dat ze moest komen zitten. 

---
"Pff nee echt! Ik vind het super eng dat ik jullie twee zo weinig ga zien! Ik ben het zo gewoon om jullie 2 zo goed als dagelijks te zien.. de vakanties zijn al een hel, laat staan nu dan.." Jammerde Amber.

Ik knikte instemmend en stak nog een frietje in mijn mond.  "Dat is het zeker, we zullen het alle 3 heel zwaar hebben"
Ik dacht weer aan Kirian.. Ik wist wat ik wou doen.. Ik wist wat ik met mijn leven wou.. ik wou bio-ingenieur gaan studeren. Het was misschien een hele grote uitdaging, maar dat maakt mij niet uit. Ik wou het doen als ik faalde dan was dat zo maar kon ik mezelf nooit kwalijk nemen dat ik het niet geprobeerd had.

"Wat vindt Kirian van je keuze?"

Ik werd een beetje uit mijn gedachte gehaald. En haalde flauwtjes mijn schouders op. "Hij..", begon ik," hij weet het nog niet" zei ik haalde een hand door mijn haren.

"Hoe bedoel je hij weet het nog niet?"

Ik keek haar aanschuldig aan. Wat moest ik haar zeggen? Mijn vriendje is een weerwolf en wilt dat ik samen met hem de roedel ga leiden? Euhmm nee..

"Ja, hij.." begon ik maar kon mijn zin niet afmaken omdat ik afgeleid raakte door de rare blikken van Amber. Ik haalde een wenkbrauw op.

"Wa.."

"Je ogen!" Zei ze vol verbazing

"Wat is er met mijn ogen" zei ik toen ik bijna in de lach schoot.

"Ze.." stammende ze.. ," ze veranderen van kleur!" Probeerde ze te zeggen zonder de schreeuwen.

Toen pas realiseerde wat er gebeurde. Ik nam snel mijn gsm en zette de camera op zodat ik me zelf kon zien. En idd ze veranderen steeds van groen naar bruin.

Ik slikte terwijl ik mijn gsm terug neerlegde. En dacht na. Wat zou de meest logische verklaring zijn? Ik kneep mijn ogen dicht terwijl ik weg keek.

"Euhm.."

"Ja?! Id alles goed moet ik.."

"Nee!" Zei ik snel en schudde mijn hoofd. " De dokter zei dat het gewoon van de stress was." Ik keek even op en zag dat Amber er niets van geloofd.

"Ik denk dat ik beter door ga" ik greep snel naar mijn portemenee in mijn handtas en haalde er wat geld uit en legde het op tafel waarna ik de rest van mijn spullen pakte en zo snel als ik kon naar mijn auto liep.

In de auto begon ik meteen te rijden en zocht paniekerig naar mijn gsm. En toetste snel zijn nummer in.

"Kirian"

---

Opmerkingen, commentaar, leuke/ lieve reacties zijn altijd welkom :)
Vergeet zeker niet te stemmen.

❤ Paradise