Félice

Félice | Hoofdstuk Negenenveertig |

POV Félicia

Rust, rust in mijn hoofd was het enige wat ik zocht. Een koude rilling gleed over mijn huid wanneer de wind mij raakt. Met gesloten ogen probeerde ik mij een weg te banen door mijn fantasie, mijn gedachte, maar steeds botste ik tegen de duisternis. 

Gefrustreerd opende ik mijn ogen. "Aah, nee het lukt niet" riep ik kwaad en gooide mijn armen in de lucht.

"Het lukt wel" zei Lizy met een kleine glimlach en kwam van aan de andere kant van het veld naar me toe gelopen. Ze legde haar arm rond mijn middel en rok me even in een knuffel.

"Je moet je ontspannen Félicia" Ik keek geërgerd op toen mijn vader die woorden zei; 

"Het is makkelijker gezegd dan gedaan weet je wel? En zeker als jullie daar met zen drie op mijn vingers zitten te kijken." zei ik lastig. hij had makkelijk praten, hij was altijd al een weerwolf geweest. Lizy kreeg de hare op haar twaalfde, op een normale leeftijd. Maar blijkbaar moest de mijne moeilijk doen.  

"Geef haar tijd Robert, het zal dan uiteindelijk wel lukken" zei Kirian terwijl die langs mijn vader kwam staan.

Papa schudde zuchtend zijn hoofd. "Het is genoeg geweest voor vandaag" zei hij dan en liep terug de wei af. Lizy en Kirian bleven bij mij staan.

"Het komt goed beautyqueen" 

"Maar ik heb haar al twee dagen niet horen praten" zei ik dan teleurgesteld. Het feit dat ik nu toch een wolf zou hebben gaf me kippenvel, maar tegelijk werd ik hier zo blij van. Ik hoorde er nu eenmaal bij. Ik was nu niet de rare van het gezin. Ofja, in de ogen van Kirian zijn roedel. Voor mijn moeder was ik nu van normaal naar vreemd gegaan. Maar ze was blij, blij dat ik nu een band kon dellen met mijn vader die Lizy met hem had.

"Dat kan gebeuren, niet bij iedereen lukt het op één twee drie. Vergeet niet dat je een  halfje bent, want dus de connectie met je wolf kan verstoren."

"Bij mij duurde het een week" zei Lizy. 

Mijn ogen werden groot. "Maar een week? We zijn al twee weken aan het proberen en het lukt niet! Misschien beeldde ik het me gewoon in en heb ik haar toch niet" jammerde ik.

"Nee, je kan gerust zijn. Je ogen blijven van kleur veranderen, nog altijd dus ze is daar aanwezig. En mijn wolf voelt haar aan" zei Kirian op een geruststellende manier en drukte een zacht kusje op mijn haren.

"Mijne ook, alleen dacht ze in het begin dat je indringer was" zei Lizy op een lachende toon. "maar nu kan ze niet wachten om haar zus te ontmoeten" zei ze met een knipoog en gaf me een por in mijn zij. 

"Maar het wordt laat" begon Lizy, "We kunnen misschien eens terug naar huis gaan" 

Ik knikte enkel en volgde samen met Kirian Lizy terug richting het huis.

---

Kirian bleef bij mij thuis eten, waar er aan tafel enkel over het onderwerp ' Félicia haar  wolf' werd gesproken tot mijn grote spijt. Vroeger toen ik er achterkwam wat ze waren deed het pijn om er niet bij te horen. Enkel mama gaf me rust,, want ik was zoals haar. Maar nu, nu was ik één van hun, maar was ik niet normaal maar ook nier speciaal. Want ik kon haar niet onder controle houden, kon geen contact met haar maken en was nog nooit gelukt om te veranderen naar mijn wolvenvorm. 

Na het eten gingen Kirian en ik naar mijn kamer om een film te kijken. Ik zette mij op het bed met de laptop en wachtte geduldig af op Kirian. na lang treuzelen kwam hij eindelijk naast me zitten. 

"Misschien moeten we hier even mee wachten" zei hij en nam de laptop van mijn schoot en zette die op het nachtkastje. Ik keek hem niets begrijpend aan. 

"Jij was wel de gene die een film wou zien" zei ik een beetje verontwaardig.

"Weet ik, maar ik wou gewoon even met je alleen zijn om het over iets te kunnen hebben."

Ik wist niet wat hij bedoelde,  of over wat hij het wou gaan hebben. Maar hij maakte mij wel nieuwsgierig; "Oke vertel maar" zei ik terwijl ik hem vragend aan keek.

"wel, ik wou het je al veel eerder vragen, maar toen ontdekte je dat je een wolf had en wou ik er even mee wachten" zei hij terwijl hij me doordringend aan keek.

"Oke zeg maar" zei ik en keek hem met een glimlach aan. 

"Oke" begon hij en nam mijn hand vast. zijn blik ging van mijn hand naar mijn ogen en ik zag dat hij een glimlach op zijn gezicht kreeg. Niet de glimlach van ik ben gelukkig of je zit naast me, maar de glimlach van, 'je ogen blijven maar van kleur veranderen en ik vind het grappig'- glimlach.

Ik gaf hem een duw en zei lachend:"Stop nu met mij uit te lachen en vertel wat je wilt vertellen" 

Kirian hief zijn vrije hand op ter verdediging. 

"Oke, dus je weet dat ik binnenkort de alfa wordt van mijn roedel" 

Ik keek hem aan en knikte kort. Het duurde inderdaad niet meer lang want binnen twee maanden werd hij 23 en kreeg hij de titel van zijn vader. Op voorwaarde toch dat hij zijn mate ging vinden en die heeft hij ondertussen.

"En jij wordt mijn Luna en die van de roedel"

Weer knikte ik en keek hem nog altijd niets begrijpend aan.

"Ik weet dat je het misschien vroeg vind, maar zou je bij mij willen intrekken? " vroeg hij terwijl hij zachtjes op zijn lip beet.

"Zoals in samenwonen?" vroeg ik. Ik had dit echt niet verwacht. Maar mama had me hier al voor gewaarschuwd. Bij hun was het een van de normaalste dingen om bij elkaar in te trekken een keer elkaar hadden gevonden. Het zelfde gold voor het matingsproces. Het gebeurde niet vaak dat iemand last had van de heat.

"We zijn al meer dan een half jaar samen en.. Ik wil niet opdringerig over komen, maar volgens mij hebben we allang genoeg gewacht.." zei Kirian voorzichtig. Ik wist dat ik mij in zijn situatie moest plaatsten en dat het voor hem wel degelijk anders aanvoelde dan voor mij. Ik moest nog 19 worden en zou al moeten gaan samenwonen met mijn vriendje. Maar ik wist ook als ik dit niet ging doen, de mensen me ook niet gingen accepteren.

"mag ik hier misschien even over nadenken?" vroeg ik zachtjes.

Kirian knikte snel. "Ik wil echt niets overhaasten Félicia, maar ik weet gewoon niet hoelang ik het nog ga volhouden. mijn wolf huilt 's nachts om jou. Ik mis je " zei terwijl hij een kleine kus op mijn wang drukte.

Ik dacht dat ik het al moeilijk zou hebben met mijn studies, maar nu zou ik ook nog eens een hele roedel samen met hem moeten gaan lijden. Met hem gaan samen wonen en afscheid moeten gaan nemen van mijn ouders en Lizy?

"Denk er maar rustig over na" zei hij, "Maar niet te lang he" zei hij met een grijns op zijn gezicht. ik grinnikte even kort en schudde mijn hoofd. "nee, nee" zei ik lachend en nestelde me tegen hem neer. Kirian sloeg snel zijn armen om me heen. 

"Ik hou van je" zei hij terwijl hij een kus op mijn wang drukte. 

"Ik hou van je" zei ik lief terug.

---

Hoii,

Weer een nieuw stukje. Félicia heeft nog altijd moeite met haar wolf en nu komt Kirian met de vraag om samen te wonen? Wat moet ze doen volgens jullie?

Vergeet zeker niet te reageren en te stemmen!

Love ya😚

❤ Paradise

PS. Hoofdstuk 50 komt er aan, hebben jullie misschien speciale verzoeken voor in het verhaal? :) Laat  het me zeker weten he 😚