Félice

Félice | Hoofdstuk Tien |

POV Félicia

De autorit was rustig en vrij stil. Gelukkig niet continu. We hadden kleine gesprekken maar er vielen kleine stiltes. Gelukkig niet van die lange ongemakkelijke stiltes, maar fijne stiltes. Gewoon het was fijn om in zijn aanwezigheid te zijn.

"Mag ik nu al weten waar we naar toe gaan? " vroeg ik voor de vijfde keer.

"Je zal het zowel zien" zei hij zonder van de weg af te kijken, maar je zag gewoon dat hij aan het glimlachen was.

"We gaan niet naar je thuis?"

"Nee"

"Euhm, laat me eens denken.. Je gaat mij toch niet mee nemen naar een ondergrondse schuilplaats waar je mij gaat mishandelen ofzo?"

Even keek hij mij aan met een opgetrokken wenkbrauw.

"Wat denk je toch allemaal van mij" zei hij toch nog altijd op een vriendelijke toon.

"Je weet maar nooit"

---

Kirian stopte de auto aan de bosrand en keek mij dan aan.
"We zijn er"

Hij begon zijn gordel los te maken en stapte de auto uit. Ik had geen idee waar we waren, maar ik maakte mij geen zorgen.

Ik stapte de auto uit en keek naar Kirian die naast me stond.

Hij sloot de auto af, "klaar voor een kleine wandeling?"

Een glimlach verscheen rond mijn lippen.
"Natuurlijk altijd"

"Er is wel geen pad, maar normaal gezien is het geen moeilijke weg"

Ik knikte en volgde hem richting het bos.
Kirian had gelijk, de weg was goed te doen, er waren geen takken die uitstaken of hoge grassen. Het was inderdaad een leuke wandeling.

"We zijn er" zei hij enthousiast.
Even keek ik hem vragend aan. We waren er? Maar toen ik goed keek snapte ik wat hij zei. Door de bomen heen zag ik een open plek.

Hij liep voor me en kwam op de open plek terecht. Ik kwam vanachter hem vandaan en keek de omgeving rond.

"Wow!" zei ik. Ik wist gewoon niet wat ik nog kon zeggen. Het zag er echt geweldig uit! Het was echt gewoon prachtig! Er was een waterval, dat uitkwam in een meertje, er waren bloemen gras.. Gewoon.. Ik kon het niet beschrijven het was een plek dat je enkel in films zag. Ik had nooit gedacht dat er echt zulke plekken bestonden.

" Mooi he" zei hij met een glimlach.

"Het is echt prachtig" zei ik en keek rond.

Ik keek naar Kirian die zich verplaatste naar de rand van heteer en zich daar op de grond zetten.
Ik bleef nog even staan en keek rond. Ik zou nooit genoeg krijgen van deze plek.

"Over wat moest jouw opstel gaan?"

Ik richte mijn blik naar hem en ging naast hem zitten.
Ik zuchtte even en haalden een hand door mijn haren heen.

"Wel, het moet gaan over wat voor persoon ik wil zijn of worden."
Ik trok een grasprietje los en speelde er met mijn vingers mee.

"Maar ik heb er geen idee van" ik keek hem aan. Zijn ogen straalde iets speciaals uit, maar ik ko' het niet plaatsten.

"Ik heb zelfs geen idee wat ik zou willen gaan studeren, laat staan dat ik dan weet wie ik wil zijn"

"Wat voor iemand wil je absoluut niet zijn?" vroeg Kirian.

"Wel, ik wil niemand teleurstellen."

" Dat is al een begin he"

---

Het was al donker eer dat we terug naar de auto vertrokken. Heel de tijd hebben we zitten praten. Over mijn opstel en over random dingen. Bij hem vergat ik alles.
Ik keel naar de oprit die verlicht werden door de koplampen van de auto.

"Dankje, dit kon ik echt wel gebruiken" zei ik dankbaar.

"Graag gedaan, hopelijk gaat hem nu afgeraken. En zo niet, dan bel je maar" zei hij met een knipoog.

Bij de knipoog voelde ik vlinders in mijn buik. Maar ik negeerde ze, ik had Luke.

"Zal ik zeker doen, nog eens bedankt" zei ik en glimlachte naar hem.

"Tot de volgende keer en slaap zacht" ik keek hel glimlachend aan.

"Stuur iets als je thuis bent aangekomen"

"Komt in orde"

Ik stapte de auto uit en zwaaide even naar hem, waarna ik naar de voordeur wandelde.

---

"... hoewel het onmogelijk is om te zien wat de toekomst mij zal brengen"
Met die woorden eindigde ik mijn opstel.

Ik keek op de klok. Het was half twee smorgens. Maar mijn opstel was wel eindelijk af! Het deed echt goed om met Kirian te gaan praten. Het was alsof we spraken op een niveau dat enkel wij begrepen.

Ik las mijn opstel nog eens na en haalde de spelfouten er uit, waarna ik hem afdrukte.

Ik kroop daarna mijn bed in. Ik was echt op. Maar de gedachte aan mijn dag met Kirian zorgde er voor dat ik door bleef gaan.
Het enige wat ik nog kon doen was denken aan hem. Hem.. Kirian en niet Luke.
Luke begon ik steeds meer en meer te vergeten, wat mij er van begon te overtuigen dat mijn gevoelens voor Luke over waren.

---

Hoi lievertjes,
Hier is weer een nieuw deel omdat ik zulke leuke reacties krijg van jullie op het verhaal :)
❤Paradise