Απόλυτα δική σου !

Part 12

Κοιτάζω στον καναπέ όπου του είχα στρώσει ....δεν ήταν εκεί .
Πηγαίνω στην κουζίνα ....πουθενά ....
"Αλκη ..."φωνάζω ....δεν παίρνω καμμία απάντηση .
Βλεπω ενα σημείωμα πάνω στον καναπέ .
Σκύβω και το παίρνω στα χέρια μου .
"Έπρεπε να φύγω ...με συγχωρείς για τα χθεσινά μου χάλια .
Δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση ,συγχώρεσε με .
Εχω τόσα να σου πω .....σε ειδα με τον Οικονόμου την ωρα που φευγατε απο το κλαμπ και σας ακολούθησα μέχρι το σπιτι σου.....ξερω ήταν λάθος ....αλλα ήθελα να δω ...να δω με τα μάτια μου αν σε έχασα ...ήπια για να ξεχάσω την ήττα μου ....σε έχασα ....έχασα την ευκαιρία μου ...Θα λείψω για λιγες μερες ,θα παω στο Μιλάνο για ενα συνέδριο ...είχα βγάλει δυο εισιτήρια ...ενα για μένα και ενα για σένα ...θα ήταν η έκπληξη μου ...θα σου τα έλεγα ολα εκεί ...θα σου άνοιγα την καρδιά μου ....με πρόλαβε άλλος ...έχασα ....Θα τα πούμε οταν γυρίσω ,σε παρακαλώ μην αισθανθείς άσχημα ...ξέχασε το ...ήταν δικό μου λάθος ..... ΑΛΚΗΣ "

Δίπλα ήταν ακουμπισμένο και ενα αεροπορικό εισιτήριο στο όνομα μου , με όλες τις πληροφορίες διαμονής μας εκεί και το δωμάτιο που ήταν επισης κλεισμένο στο όνομα μου ...
Τα ειχε σκεφτεί ολα ... Τα ειχε οργανώσει ολα .
Ποσό θα απογοητεύτηκε .
Θα πρεπει να του μιλήσω οταν γυρίσει ,να του εξηγήσω χωρις να πληγώσω τα αισθήματά του .

Μπήκα στο ντουζ και άφησα το νερό να τρέξει πάνω μου , να ξεπλύνει όλη αυτη τη φόρτιση απο πάνω μου !
Βγήκα αποφασισμένη ,να διεκδικήσω για μια φορα τη δίκη μου ευτυχία τα δικά μου θελω ,να κανω αυτο που προσταζει η καρδιά μου και το κορμί μου ...
Να βρω τον Στέφανο και να του εξηγήσω ...
Ντύθηκα απλά με ενα τζινάκι και ενα κίτρινο μπλουζάκι ,μιας που και ο καιρος ήταν πια ανοιξιάτικος και ξεκίνησα για το γραφείο του Στέφανου ...
Ήμουν αποφασισμένη ....χαρούμενη και ικανοποιημένη με την απόφαση μου .
Φτάνω στον όροφο του ,με ενα τεράστιο χαμόγελο στο πρόσωπο μου ...σκεπτόμενη την ένωση μας , τα χείλη του , πάνω στα δικά μου.
Ακούω γέλια γυναικεία ...σηκώνω το βλέμμα μου και τον βλεπω .
Τέλειος όπως παντα ....περνάει τη γυάλινη είσοδο του γραφείου του και δίπλα του ....σχεδόν κρέμεται απο πάνω του , μια ψηλή ξανθιά ....με ατελείωτα πόδια ,μεγάλα χείλη και πολύ εντυπωσιακά ντυμένη .
Του μιλάει στο αυτί και φαίνεται να του ψιθυρίζει γλυκόλογα και να του δίνει αμαρτωλές υποσχέσεις ...
Με βλέπει και παγώνει ....μένει στη θέση του .
Αυτη ακολουθεί το βλέμμα του ,για να δει την πηγή της παράξενης συμπεριφοράς του .
Ρίχνει ενα βλέμμα απαξίωσης επάνω μου ,σαν να ειμαι κατι τόσο αδιάφορο ,που με κάνει να αισθανθώ ασήμαντη ...αόρατη ...ενα τιποτα .
Πανικός με καταβάλει και πριν προλάβει να κλείσει το ασανσέρ ...πηδάω μέσα και πατάω το κουμπί το ισογείου ,για να φύγω όσο το δυνατόν πιο γρήγορα απο εκεί ...να μπορέσω να ανασάνω πάλι ....να βρω τον εαυτό μου .

Πως νόμιζα η ηλίθια πως ολα θα ήταν εντάξει .
Πως τόλμησα να κανω όνειρα .
Ίσως δεν εχω μερίδιο ευτυχίας σε αυτη τη ζωη .
Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου .
Με το που βγήκα έξω , άρχισα να τρέχω με όλη μου τη δύναμη ...
Να παω στην ασφάλεια του σπιτιού μου ήθελα ....να κρυφτώ εκεί ....
Γιατι άφησα τον εαυτό μου να ονειρευτεί , να κάνει τόσα σχέδια ...δεν έπρεπε ...ήταν νωρίς .
Μπήκα σπιτι μου και έκλεισα την πόρτα ...
Κάθισα στον καναπέ και σκούπισα τα μάτια μου...
Σύνελθε είπα στον εαυτό μου ...ευτυχώς ειναι νωρίς ακόμα ...δεν δέθηκα μαζι του ...
Μα ποιον κοροϊδεύω !!! Ειμαι τρελή γι αυτον .... Τον θελω
" Μυρτώ ...άνοιξε μου ..." Ακούω την πόρτα να χτυπάει δυνατά ...ειναι ο Στεφανος ....
Σηκώνομαι να του ανοίξω ....σκουπίζω τα μάτια μου ...δεν θελω να δει οτι υποφέρω ...παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα ....
"Γεια σου Στέφανε ..."
" Μυρτώ ... Τι συνέβη ... Γιατι έφυγες έτσι ... Τι ήθελες στο γραφείο μου ?"
Θύμωσα με το ύφος του ...εντάξει μπορεί και αυτός να παρεξήγησε την χθεσινή νύχτα που με είδε με τον Αλκη , αλλα εγω πήγα εκεί να του εξηγήσω ...να του πω πως τον θελω και εκείνος ουτε καν νοιάστηκε ,να μάθει τι εγινε ...δεν θα τον άφηνα να με φιλήσει εάν ήμουν με κάποιον άλλο ...δεν θα τον κορόιδευα ποτε ....
Ο εγωισμός μου πηρε τα ηνία ....
"Τιποτα δε συνέβη ....τυχαία βρέθηκα στον όροφο σου ... άλλου πήγαινα ..."
Κάνει ενα βήμα μπροστα και με πλησιάζει ...
" Εισαι σίγουρη Μυρτω ...Μου φανηκες πολύ αναστατωμένη μόλις με είδες ...και τα μάτια σου ειναι κόκκινα ....εκλαιγες ?"
Κάνει άλλο ενα βήμα πιο κοντα μου ....
Ειναι πολύ κοντα ,αρχίζει να με επηρεάζει ...δεν πρεπει να του δώσω αυτη την ικανοποίηση
"Όχι βέβαια ...δεν έκλαιγα ...δεν υπάρχει κάποιος λόγος ..."λέω και κανω ενα βήμα πισω ...προσπαθώ να κρατήσω μια απόσταση ασφαλειας ...
"Μυρτω με κοροϊδεύεις ?Γιατι ήρθες να με βρεις ...? Νομίζω πως μου έδωσες να καταλάβω χτες ...έπαιζες μαζι μου ..έτσι δεν ειναι ?ίσως για να με εκδικηθείς ... το έκανες σαφές ... οταν είχες τα χείλη σου κολλημένα πάνω στα χείλη του Παπαιωάννου !"

" Δεν ήταν έτσι ... αλλα τι σε νοιάζει ...δεν βρίσκω πια το λόγο να σου εξηγήσω ,αφού όπως ειδα με ξεπέρασες πολύ γρήγορα ... Με την κυρία φουσκωτά χείλη ..." του είπα και τον κοίταξα μέσα στα μάτια έτοιμη να του όρμηξω ,μόνο και μόνο στην ανάμνηση ....
Έρχεται ακριβώς μπροστα μου ....σε απόσταση αναπνοής και με κοιτάζει μέσα τα μάτια ....και λιώνω ....αυτο ήταν δεν εχω καμμία ελπίδα ....
"Στέφανε ... με τον Αλκη δεν εχουμε κατι ...δεν είμαστε μαζι ... είμαστε χρόνια φίλοι ...δεν ξερω τι τον έπιασε ... ειχε πιει ...δεν ειναι πάντως αμοιβαία τα αισθήματα μας ...το κατάλαβε και εκείνος ... Μια παρεξήγηση ήταν ... Εγω ....μόνο ....εγω ..."
"Τι ειναι Μυρτω ...πες μου ..." Μου λεει και πιάνει το πρόσωπο μου στα χέρια του "