Απόλυτα δική σου !

Part42

Μια εβδομάδα μετα

Εχω μια εβδομάδα που γύρισα στο διαμερισματάκι μου που με περίμενε .
Προσαρμόστηκα εύκολα πάλι στη νέα μου ζωη .Μου ειχε λείψει η ζωή μου εδω !
Ειχε τόσο όμορφη και ζέστη μέρα έξω ,αποφάσισα να ντυθώ ελαφρά .
Έβαλα ενα ανάλαφρο μπλε φορεματακι , μάζεψα ψηλά τα μαλλια μου σε κοτσίδα , βάφτηκα ελαφρά , πήρα το πρωινο μου και ξεκίνησα με ηρεμία για το γραφείο .
Είχα ήδη μιλήσει με τον Αλκη και του είχα ανακοινώσει την απόφαση μου να μην επιστρέψω μαζι του στο Μιλάνο .Το γραφείο εδω αποφάσισα να το κρατήσω εγω ,να το αναλάβω μόνη μου ,μιας που πια είχα αποκτήσει την εμπειρία και μπορούσα να κανω τα πρωτα μου επαγγελματικά βήματα στο χώρο της δικηγορίας ... Αποδεχτηκε και κατανόησε τη απόφαση μου , δεν μπορούσε και να κάνει αλλιώς ,τιποτα μεταξυ μας δεν θα ηταν πια το ίδιο , δεν θα μπορούσαμε πλέον να είμαστε φιλοι .Μου ζήτησε να τον συγχωρήσω πολλές φορές , αποδέχτηκα τη συγνώμη του αλλα οι σχέσεις μας θα ηταν πλέον τυπικές , ο χρονος θα έδειχνε αν θα τον εμπιστευόμουν ξανά .
Περπατούσα στο δρόμο ευδιάθετη , μετα απο πολύ καιρο θα έλεγα πως ένιωθα καλυτερα , ήμουν ενθουσιασμένη με το γεγονός πως επιτελους έπαιρνα τη ζωη στα χέρια μου , χάραζα το δικό μου μονοπάτι ...
Φτάνω σε λίγα μολις λεπτά μπροστα απο το κτίριο και στέκομαι να το κοιτάξω ,πόσες αναμνήσεις με εμένα και εκείνον μου έρχονται στο μυαλό !Κάποτε περνούσαμε μαζι αυτη την πόρτα πιασμένοι απ το χέρι ,τωρα ειμαι εδω και στέκομαι μόνη μου και εκείνος ειναι μίλια μακρυά ...εικόνες απο την επεισοδιακή γνωριμία μας μου έρχονται στο μυαλό και χαμογελάω !
Αφήνω πισω μου τις αναμνήσεις και μπαίνω μέσα .
Περπατάω και κατευθύνομαι στο ασανσερ ,μολις εχει μπει καποιος μέσα οι πόρτες πανε να κλείσουν... "μπορείτε σας παρακαλώ να με περιμένετε ?" φωνάζω ευγενικά .
Οι πόρτες ξανανοίγουν και τον βλεπω... να με κοιτάζει χαμογελαστός μέσα στο σκούρο μπλε κοστούμι του , όμορφος και περιποιημένος οπως παντα ...
" Όλη μου τη ζωη μπορω να περιμένω αν το θέλεις " ...απάντησε με χαμογελαστά μάτια...πόσο μου έλειψε !
Μπαίνω μέσα και μένουμε να κοιταζόμαστε στα μάτια , δεν μιλάει κανένας απο τους δυο μας , μιλούν μονο τα μάτια μας , λένε όσα δεν λένε τα χείλη μας, φανερώνουν τα συναισθήματά μας , την ένταση και το πάθος που υπάρχει ανάμεσα μας ...
Σκύβει και ενώνει τα μέτωπα μας .Πόσο μου έλειψες Μυρτώ , ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου ...
Εγω στέκομαι ακίνητη ανήμπορη να κουνηθώ .Βάζει το πρόσωπο του στο λαιμό μου και παίρνει μια βαθιά ανάσα ..."ποσο μου έλειψε το άρωμα σου ...!"λεει και αρχίζει να μου χαρίζει απαλά φιλια σε όλο το μήκος του λαιμού μου .Μουδιασα ολόκληρη στην επαφή των χειλιών του με το δέρμα μου .
Με φίλησε απαλά στα χείλη ..."Στέφανε ...τι ...πως ...!" ξεκίνησα να λέω ζαλισμένη απο την επαφή του .
"Τα ξερω ολα Μυρτώ , μου τα ειπε ολα ο Αλκης , ένιωθε τύψεις και ήρθε και με βρήκε πριν φύγω , μου τα εξήγησε όλα ,φάνηκα τόσο ανόητος , έχασα τόσο χρονο μακρυά σου ! Τωρα ομως ειμαι εδω και δεν θα αφήσω τιποτα να ξαναμπεί ανάμεσα μας ,αρκεί να το θέλεις και εσυ !" ειπε κοιτώντας με στα μάτια .
" Νόμιζα πως δεν με ήθελες πια , σε ειδα με εκείνη τη γυναίκα στο γάμο ...νόμιζα πως προχώρησες τη ζωη σου με κάποια άλλη ,πως δεν ένιωθες πια κατι για μένα πως με ξέχασες !"
"Δεν υπάρχει άλλη ,δεν υπάρχει καμμία Μυρτώ ...παντα ήσουν μονο εσυ εδω ,μονο εσυ ..."ειπε και εβαλε το χέρι μου στην καρδιά του ..."άκου πως χτυπάει για σένα ...σε καθε χτύπο λεει το όνομα σου "
Έπεσα στην αγκαλιά του και με κράτησε σφικτά ...με πηρε απο το χέρι και βγήκαμε έξω "παμε ..." λεει .. " που ?" αναρωτιέμαι ...
"Ο παράδεισος μας στο βουνό , μας περιμένει , εχουμε τόσο χρονο να αναπληρώσουμε , τόσα πολλα να πούμε ,τόσα να ζήσουμε ..."
" Αφέσου σε μένα Μυρτώ ,ασε με να σε κανω ευτυχισμένη ...για παντα Μυρτω ..για παντα ...δεν θα σε αφήσω ποτε ξανά ,στο υπόσχομαι .
Και ηταν μια υπόσχεση που κράτησε ...!
Και αφέθηκα ...απόλυτα και ολοκληρωτικά ...για παντα ...!

ΤΕΛΟΣ