Απόλυτα δική σου !

Part 18

Οι μερες κυλούσαν μαζι του γρήγορα ...το πάθος μας μεγάλωνε ...και καθε μέρα τον ήθελα όλο και πιο πολύ ...Ειχαμε κλείσει ήδη τρεις μήνες μαζι ...
Με τους φίλους μου δεν βλεπομουν καθόλου και με την Έλενα μονο στο τηλεφωνο τα λέγαμε που και που ...
Σχεδόν είχα μετακομίσει μαζι του ...αφού καθε μέρα κοιμόμασταν μαζι ,πηγαίναμε στο γραφείο μαζι και γυρνούσαμε στο διαμέρισμα του μαζι ...
Είχα αφοσιωθεί σε εκείνων εκατό τοις εκατό ...του είχα δώσει απόλυτα τον εαυτό μου ,αλλα και εκείνος το ίδιο ...
Αποφάσισα πως έπρεπε να παρω μια ανάσα ,να κανω και κατι χωρις εκείνον για να μην χάσω τον εαυτό μου και τους φίλους μου ...
Πήρα την Έλενα τηλεφωνο ...
"Που εισαι κοριτσάκι μου ...?σε έχασα τελείως ...είπαμε να ερωτευτείς ...αλλα όχι και έτσι ...ο γάιδαρος απο οτι φαίνεται μας βγήκε άλογο κούρσας ..." ειπε και γελάσαμε και οι δυο ...
Γι αυτο λατρεύω τη φίλη μου , ποτε δε μου κρατά κακία και ειναι παντα εκεί βράχος για μένα ...χαίρεται με την ευτυχία μου ...
" Ελενακι μου γι αυτο σε πήρα ... μου λειψες ...τι λες να βγούμε για ενα ποτακι τα δυο μας να τα πούμε ?οπως παλιά ?"
"Εννοείται ...πεθαίνω να μάθω νέα σου ...στις 9 στο στέκι μας !"
"Τελεια θα τα πούμε εκεί ..."
Εκείνη την ωρα μπαίνει στο διαμέρισμα ο Στεφανος ...
" Με ποιον θα τα πεις ...? και που ....?" ρωτάει με ενα ύφος που δε μου αρεσει καθόλου ...μπελάδες μου μυρίζονται .
"Με την Έλενα μιλούσα και ειπαμε να βγούμε για ενα ποτακι ...να βρεθουμε εχω πολύ καιρο να τη δω ..."
"Μόνες σας ?" ρωτάει
" Ναι μόνες μας ..." Απαντώ
"Μυρτω δε μου αρεσει αυτο ...δεν θελω να βγείτε οι δυο σας και να σας κοιτάζουν ολοι οι λιγουριδες ...να κοιτάζουν αυτο που ειναι δικό μου ..."
"Στέφανε δεν μου αρεσει να μου λένε τι να κανω ..."απάντησα αμυνόμενη ...

Η αλήθεια ειναι οτι το σκέφτηκα πριν βγω ...δεν μου αρεσει να βγαίνω χωρις αυτον ...αλλα πρεπει να κρατάμε και κάποια πράγματα για εμάς ,να παίρνουμε μια απόσταση για να βλέπουμε πιο καθαρά ...χρειάζεται και λίγη ανεξαρτησία ...
Βλέποντας ομως την αντίδραση του ...την κτητικοτητα που έβγαλε ...με πείσμωσε περισσότερο ...αν πριν είχα δευτερες σκέψεις ,τωρα δεν είχα καμμία αμφιβολία ...θα έβγαινα και θα περνούσα και καλά ...και μάλιστα θα έπρεπε να το κανονίζω και πιο συχνά ...
Πέρασε τα χέρια του απο τα μαλλια του ..σαν μια προσπάθεια να ηρεμήσει τα νεύρα του ...
"Μυρτω μη με τρελαίνεις ...δεν θελω να βγεις μόνη σου ..."ύψωσε τον τόνο της φωνής του ...
Με αιφνιδίασε η αντίδραση του ...δεν περίμενα να γίνει τόσο θέμα ...εγω δεν θα είχα πρόβλημα αν εκείνος ήθελε να βγει με τους φίλους του ...Εντάξει θα είχα , αλλα δεν μιλάμε για μένα τωρα !
Η συμπεριφορά του με πείσμωσε και μου ξύπνησε αναμνήσεις παλιές , μιας σχέσης άρρωστης ,μιας σχέσης καταδικασμένης , τον Νίκο να φαίρεται το ίδιο απαιτητικά και παράλογα ...
Όχι δεν θα το ξαναζούσα αυτο ....δεν μπορω να το διαχειριστώ πάλι ...πρεπει να φύγω απο εδω ...χρειάζομαι αέρα να αναπνεύσω ...Πήρα την τσάντα μου και πήγα προς την πόρτα ...
"Μυρτω ....! Τι κανεις ..? που πας ...?". φώναξε ...γύρισα να τον κοιτάξω ...απελπισία ειδα στο βλέμμα του ...πανικό ...
"Πρεπει να φύγω ...με πνιγείς .... δε μπορω ... πρεπει να σκεφτώ ...δεν μπορω να το διαχειριστώ αυτη τη στιγμή ..."
Με γρήγορο βήμα ήρθε κοντα μου και με άρπαξε απο το μπράτσο ...
"Δεν θα φύγεις Μυρτω ... Τι μου λες ...? οτι με αφήνεις ...?"
Παράλογο το βλέμμα του και τα μάτια του θολά ...σαν βουρκωμένα ...έβλεπα την πάλη που γινόταν μέσα του ...ανάμεσα στον εγωισμό και το συναίσθημα. ...
"Όχι δε σου λέω αυτο Στέφανε ...απλά νομίζω πως χρειαζόμαστε λίγο χώρο ...
Απο τότε που γνωριστήκαμε είμαστε συνεχεια μαζι ...πρεπει να δώσουμε λίγο χώρο σε εμάς ..."
"Εγω δεν χρειάζομαι χώρο Μυρτω , χρειάζομαι εσένα ...συνεχεια και παντού ..."
Πως να του εξηγήσω πως κι εγω τον χρειάζομαι το ίδιο και τον θελω αλλα υπάρχουν στιγμές που με τρομάζει ...και θελω να πετύχει αυτο μεταξυ μας ...αλλα με τους δικούς μου όρους ...
Αυτη τη φορα δεν θα αφήσω κανέναν να με ποδοπάτησει ...
Με μια κίνηση ελευθερώνω το χέρι μου απο το κράτημά του...
"Θα σου τηλεφωνήσω ..." Είπα και απογοήτευση ειδα στο βλέμμα του ...
Κλείνοντας την πόρτα πισω μου , άκουσα γυάλινα πράγματα να σπάνε ...φώναζε το όνομα μου ....
Στάθηκα για λίγο ...
Μήπως να γύριζα πισω ...να τον παρω στην αγκαλιά μου και να τα ξεχάσουμε ολα...?Μηπως ήμουν υπερβολική ...?
Όχι ...πρεπει να φύγω ...η απόσταση θα με βοηθήσει να σκεφτώ ...
Κοντα του χάνω καθε λογική ...
Μπήκα στο ασανσέρ και εφυγα ....