De kracht van Tranen

5 ~Wat is er gebeurt?~

Enzo vertelt het verhaal.
'Ik liep gewoon over straat naar het park. Ik verveelde me en wou nadenken. Toen ik op het bankje bij het meer aankwam hoorde ik achter me iemand mijn naam zeggen. Toen ik me omdraaide zag ik de PoesTijger staan. Hij deed een lap voor mijn ogen en tape op mijn mond. Ik werd in iets van een auto getrokken. Na de lange autorit werd ik in een hutje gezet en werd ik vastgebonden aan een stoel. De lap en de tape werden van mijn gezicht afgehaald. Toen hij tegen me wou gaat praten kwam de Traanman binnen. Ook hij kende me.'
Hij keek me ineens recht in mijn ogen aan. Hij had me natuurlijk herkend als Traanman en kijkt of ik mezelf kan verraden.
'Hij seinde naar zijn hulpje TolMan. TolMan liep naar me toe en deed zijn handen voor mijn ogen. Ik mocht duidelijk iets niet zien. Ik weet niet wat er gebeurde maar TolMan werd bedreigd en hij liet me los en liep weg. Wat PoesTijger toen zei snapte ik niet helemaal. Hij zei dat hij me nog nodig had en dat hij nu een zwakke plek van TraanMan wist. Maar wat ik heel vreemd vond is dat hij zei dat de TraanMan geen krachten meer op hem mocht gebruiken of er zou wat met mij gebeuren. Hij hield een mes bij mijn nek. Toen liep hij weg.'
Enzo keek me nog steeds doordringend aan.
'Toen ik weer naar TraanMan keek gebeurde er wat vreemds. Zijn ogen weden fel blauw en leken licht te geven.' Ik schrik. Dat gebeurde er dus met me. Ik voelde me me al raar.
'Toen werd hij weer normaal. Hij maakte me los. Hij zei dat PoesTijger niet goed snik was toen ik naar zijn krachten vroeg. Natuurlijk weet ik dat hij liegt. Het is niet normaal dat je ogen van kleur veranderen en licht geven. Toen ik hem aankeek deed ik wat doms. Tenminste, zo bracht hij het over. Ik dacht jouw gezicht te herkennen achter het masker.'

Hij keek me diep in mijn ogen aan. Ik moest me even concentreren zodat ik hem niet zou laten huilen.
'Wat?' Ik doe alsof hij gestoord is. Hij blijft me aankijken. Zou hij het blijven volhouden dat ik het kan zijn? Volgens mij verzwijg Enzo iets. Maar wat?
Ineens begint hij te huilen. Shit! Ik let weer niet op! Enzo kijkt weg van mij. Ik wil hem wel aankijken om het hem laten stoppen maar hij kijkt de andere kant op. Ik wil geen controle over zijn lichaam doen. Dan val ik zeker door de mand. Wacht! PoesTijger had gezegd wat mijn krachten zijn. Dit is iets van wat hij opnoemde. Zou Enzo dat ook nog weten.
'Sorry. Ik ben gewoon bang.' Zegt Enzo nog snikkend. Het kwam dus niet door mij? Dat is dan echt geluk! als hij niet liegt. hij verzwijgt gewoon iets. Ik loop zijn kamer uit. Als ik in mijn kamer ben pak ik mijn telefoon. Ik zoek Harm in mijn contacten en bel hem.

Hurm

Hurm: he Jer! Wat is er?
Me: kunnen we even afspreken? Ik moet wat belangrijks vragen.
Hurm: tuurlijk. Is het geheim? Want dan kunnen we hier niet. Mijn broertje is heel vervelend en stalkt me de hele tijd.
Me: ja. Het is geheim. Gaan we naar DE plek?
Hurm: is goed. Ik ga er nu meteen heen.
Me: thanks! Tot zo.
Hurm: tot zo!

Ik loop naar beneden, pak mijn jas, pak mijn fiets en ga naar de Cave. Ik heb het gevoel dat ik achtervolgd word. Als ik omkijk zie ik niemand. Vast mijn verbeelding. Ik gebruik mijn kracht en kom in de Cave. Harm zit er al. Ik ga naast hem op de bank zitten.
'Wat is er dan?' Vraagt Harm.
'Was er iets aparts aan me toen we mijn broertje redde bij PoesTijger?' Vraag ik. Ik wil vragen of hij ook die ogen van mij heeft gezien.
'Hoezo?' Harm snapt er niks van.
'Toen ik thuis kwam vertelde Enzo tegen me wat hij van het verhaal snapte. Toen hij vertelde over dat ik van PoesTijger geen krachten mocht gebruiken of er zou wat gebeuren met hem. Toen zei hij dat mijn ogen fel blauw werden en dat ze licht gaven. Op dat moment voelde ik me ook heel raar.' Hij kijkt me verbaasd en verschrikt aan.
'Dus ik verbeelde het me toch niet.' Zei hij en hij keek me aan. Hij keek normaal maar ik voelde dat hij bang was.
'Waarvoor zo bang?' Vraag ik. Hij kijkt me raar aan.
'O, sorry. Vergeten te zeggen. Een andere kracht van mij is dat ik de gevoelens van andere kan voelen.' Hij draait met zijn ogen.
'Bedankt voor het melden.'
'Maar waarom angst?' Vraag ik nog een keer.
'Nou, het zag er best eng uit. En jij weet ook niet wat je had. Je keek naar mij dus ik zag het heel goed.' Hij verzwijgt iets.
'En nu het hele verhaal graag.' Vraag ik eigenwijs. Hij keek me wederom verbaasd aan.
'Ik vertel alles.' Ik voel overduidelijk dat hij angst heeft en dat hij iets verzwijgt. Ik draai zijn hoofd dit keer zonder mijn kracht naar mij toe. Ik kijk hem diep in zijn ogen aan maar laat hem niet huilen. Hij trekt zich los en kijkt de andere kant op. Dan maar andere middelen. Ik pak weer controle over zijn lichaam en draai zijn hoofd weer naar me toe. Hij weet dat hij nu machteloos is.
'Vertel Harm. Alsjeblieft. Ik wil weten wat er gebeurde.'
'Oké.' Hij zucht diep.
'Je zei toch dat je me nooit pijn zou doen met je krachten omdat je mijn vriend bent?' Ik knik. Ik heb een vaag vermoeden waar dit heen gaat. Deed ik hem toen pijn?
'Toen je ogen oplichten keek je mij recht in mijn ogen aan. Ik voelde een hele erge pijnscheut door mijn hele lichaam gaan en viel op de grond. Alles was even zwart voor mijn ogen. Als je me langer had aangekeken was ik waarschijnlijk langer buiten bewust zijn.' Ik schrik. Ik haal de controle over Harm weg en hij kijkt naar de grond.
'Daarom ben ik zo bang als je je kracht op me gebruikt of als je me in mijn ogen aankijkt.'
'Harm. Waarom heb je me dit niet eerder verteld?'
'Omdat ik bang was. Eigenlijk bang voor je kracht. Je doet PoesTijger altijd pijn ermee. Ik dacht ook dat je dat alleen op hem zou doen. Tot toen. Ik weet niet wat er met me gebeurde maar het deed heel veel pijn en het was eng.' Ik snap Harm.
'Sorry. Ik weet ook niet wat ik had. Ik zei toch dat ik nog niet al mijn krachten ken en onder controle heb.' Ik pak Harm vast en knuffel hem. Ik voel me super schuldig tegenover Harm. Ik had beloofd hem nooit pijn te doen maar toch heb ik het gedaan. Onbewust dan wel maar toch.
'Ik wou dit weekend met jou naar de plek waar het begon. Maar ik snap als je het niet wilt.' Hij kijkt bedenkelijk.
'Ik wil er als nog heen. Ik ben wel nieuwsgierig. Maar wil je me 1 ding beloven?'
'Wat dan?' Vraag ik.
'Dat je voorlopig, tot je weet hoe je dat met je ogen onder controle krijgt, geen krachten meer op me gebruikt. ook niet als grapje.'
'Beloofd. Maar Harm. Ik wil dat je wel weet dat ik mezelf niet onder controle had. ik voelde me raar en zag niet helder meer.'
'Dat geloof ik best van je.' Ik knuffel Harm weer.

Zag iemand dit aankomen? Nog super bedankt voor de 130 reads!
En dan zeg ik...
Laters!