De kracht van Tranen

16 ~Het verhaal~

Ik word wakker van iemand die me heen en weer schud. Ik brom geïrriteerd en langzaam open ik mijn ogen. Mijn beeld is vrij wazig. 'Mooi. Je bent wakker. Hij is niet te ver gegaan.' Hoor ik Enzo opgelucht zeggen. Wie is niet te ver gegaan? Waarom stelt mijn beeld maar niet scherp? Ik knipper nog een paar keer maar het helpt niet echt. 'Gaat het een beetje?' Vroeg mijn broertje weer wat bezorgder. 'Euuhh. Ja hoor. Alleen wat bedoel je? Wie is niet te ver gegaan?' Lichte paniek slaat toe. Heb ik wat gemist? Is er iets met me gebeurd toen ik sliep? 'Ik bedoel Link vannacht in die grot. Toen jullie bezig waren met dat van die stenen en jullie krachten.' Ik zucht opgelucht. Er is dus verder niks gebeurt. Maar weten Enzo en Link dan niet wat we deden? Hoe wisten ze dan überhaupt dat we daar waren? 'Gelukkig. Dat weet ik nog wel ja. Maar weer je dan niet wat we deden?' 'Nee. We wisten alleen dat jullie daar iets zouden doen om middernacht.' Enzo zucht. 'Zit toch eens niet zo irritant te knipperen! Ik word er zenuwachtig van!' Ondertussen zit ik namelijk de hele tijd te knipperen en mijn beeld is al iets scherper dan eerst. 'Sorry. Mijn beeld is niet heel helder en zo hoop ik dat het beter wordt en dat ik je tenminste kan zien.' Leg ik uit. Ondertussen zie ik bijna alles weer volledig. Enzo kijkt me schuldbewust aan. 'Zouden we misschien een keer met z'n vieren kunnen praten? Ik denk dat we veel aan elkaar uit te leggen hebben.' Zegt Enzo die nog steeds naar de grond kijkt. 'Euuhh, oké.' Antwoord ik kort. Wat moet ik anders? Ik ben nogal verbaasd over dat Enzo ineens weer aardig tegen me is terwijl hij een paar uur geleden nog tegen mij was. 'Morgen na school komt Link hierheen, kun jij dan zorgen dat Harm ook komt?' Ik knik. Ik ga rechtop in bed zitten en rek me een beetje uit. Enzo loopt de kamer uit naar ik denk zijn eigen kamer. Als ik op de klok kijk zie ik dat het al kwart voor zes is. Ik ga zo wel aan het eten beginnen. Snel ga ik naar beneden. Als ik beneden ben kijk ik in koelkast wat ik zou kunnen maken. We hebben best veel keus. Zal ik anders Enzo vragen wat hij wil? Geen zin in. Als hij keus wil komt hij maar helpen. Ik zie nog een pak tomaten saus staan. We eten wel pasta. Dat is tenminste makkelijk. Ik pak de benodigdheden en begin met koken.
Ik haal de pannen van het vuur en ga naar boven. Eenmaal boven loop ik naar Enzo's kamer. 'Kom je eten?' Vraag ik. Hij schrikt op. Verwacht had hij me dus niet. 'Ja. Ik schrijf even dit voor school af en dan kom ik.' Zegt hij en concentreert zich weer op zijn schrift voor zich. Ik haal mijn schouders op en loop weer naar beneden om de tafel te dekken. Ik zet de pan op tafel en ga zitten wachten op Enzo. Niet veel later hoor ik hem de trap aflopen en gaat de deur open en komt hij aan tafel zitten. Ik schep voor ons beide op en we beginnen te eten. 'Wat was je eigenlijk aan het schrijven?' Vroeg ik om de stilte te verbreken. 'Voor een school opdracht.' Antwoord Enzo. 'Er is een competitie tussen een aantal klassen. Iedereen moest een samenvatting schrijven. Daar kreeg je een cijfer voor dus je moest er wel je best op doen en origineel zijn. Uit elke klas worden de vijf beste verhalen uitgekozen en die moeten hun verhaal uitwerken. Natuurlijk zijn ze weer enthousiast over mijn samenvatting dus in al mijn vrije tijd kan ik gaan typen.' Legt hij verder uit. 'Mag ik dan misschien die samenvatting eens lezen? Je hebt me nieuwsgierig gemaakt.' 'Euuhh. Tuurlijk. Ik zal hem na het eten even pakken.' Die stilte ontstaat weer en we eten rustig verder.
Na het eten ruim ik de tafel af zodat Enzo die samenvatting kan halen. Ik ben wel benieuwd waarom de docent zijn verhaal zo origineel vindt. Als je van de 34 kinderen tussen de vijf beste zit vind ik dat best knap. Vooral van Enzo, want hij doet zulke dingen nooit. Je hebt van die kinderen die al hun vrije tijd vrijwillig in schrijven steken en die kunnen dus behoorlijk goed zijn. Ik hoor gerommel op de trap en even later komt Enzo weer binnen met een papier in zijn handen. Ik ga op de bank zitten en Enzo komt naast me zitten en geeft me het papier twijfelend aan. Ik snap het niet. Waarom twijfelt hij of ik het wel mag lezen? Ik richt me op het papier en lees wat Enzo heeft geschreven.

Stel je voor: je gaat vakantie. Nadat je broer een dag alleen weg is geweest de bergen in gebeuren er rare dingen. Je begint plotseling te huilen, soms lijk je geen controle te hebben over je lichaam of je hebt je emotie's niet onder controle. Ook doet je broer ineens heel geheimzinnig. Dan, negen jaar later, kom je er ineens achter dat je broer krachten heeft. Water kracht, om precies te zijn.
Kan je je dat voorstellen? Nou, ik wel.  Want het is gebeurt bij mij. En boos ben ik op hem ook. Met een vriend van hem probeer ik zijn krachten te dwarsbomen. Maar dan is de vraag. Hoe ver wil ik daarin gaan?