De kracht van Tranen

45 ~The End~

Een jaartje later

Ik ren achter de groep van vijf overvallers aan. Met een waterstraal blok ik de weg voor hun. Ze schieten een zij steegje in. Als het goed is staan TolMan en TraanJunior ze daar op te wachten. Als ik de hoek om ga hebben TolMan en TraanJunior inderdaad vier mannen vastgebonden. Wacht, vier? Een sterke arm word om me heen geslagen en tegen een gespierd lichaam aangedrukt. Met de vrije hand van de vijfde overvaller duwt hij een mes tegen mijn keel aan. Het zweet breekt me uit. Het mes wordt langzamerhand dichter tegen mijn keel aangedrukt.
Het lichaam achter me verdwijnt. Net zoals het mes. Ik haal opgelucht adem en kijk achterom. ManOMan man en PoesTijger hebben een bewusteloze man in hun armen.
'Perfecte timing boys! En niet smokkelen PoesTijger!' Zeg ik en ik knipoog.
'Oké.' Zegt PoesTijger nep zuchtend. Hij laat zijn krachten los en doet heel snel een stap naar achter. De man is nu volledig voor ManOMan man. ManOMan man wankelt wat en zijn armen trillen van inspanning. Ik doe een water laagje om de man heen en til hem op.
'Bedankt hoor.' Zegt ManOMan man kreunend. In de verte hoor ik de sirenes al aan komen. Met een zwaai stuur ik de man naar de andere mannen en laat hem daar vallen.
Snel rennen TraanJunior, PoesTijger, ManOMan man, TolMan en ik weg. Op naar de Traan-20. Op naar de Cave!

---:-:-:-:-:---

'Moest je nou persee je krachten los laten Link? Die man was belachelijk zwaar!' Moppert Joost als we weer terug in de Cave zijn.
'Ja dat moest! Ik kreeg opdracht. Weet je nog?' Lacht Link. Joost mompelt nog wat onverstaanbaars en ploft neer op de bank. Ik ga snel naast hem zitten. Het is en blijft een tweepersoons bank. Hoe groot ons clubje ook wordt. Link pakt snel de zitzak uit de hoek en trekt die bij ons. Enzo wurmt zich naast Link op de zitzak waardoor Link er bijna afvalt. Harm kijkt rond. Zijn blik blijft hangen bij mij. Meteen snap ik zijn plan.
'Flikker op Harm. Je pakt maar een stoel.' Zeg ik snel. Harm grijst en ploft op mijn schoot neer. Ik kreun en probeer hem onder controle te nemen.
'Verdomme Harm! Geef mijn krachten terug!' Harm lacht alleen maar.
'Link! Enzo! Kunnen jullie even helpen? Hij kan maar van twee mensen krachten afpakken.' Link en Enzo kijken elkaar aan.
'Heb jij daar zin in?' Vraagt Link aan Enzo.
'Nope. Jij?'
'Niet echt. We laten het maar zo.'
'Goed plan.'
'Of we doen het op de normale mensen manier.' Zegt Joost en hij staat op. Harm wordt van mijn schoot afgehaald en hij ligt nu in Joost zijn armen.
'Laat me los Joost.' Jengelt Harm. Ik moet lachen om de hopeloze bewegingen van Harm om los te komen. Joost zet een paar stappen opzij naar de zitzak. Enzo kijkt omhoog en rolt snel van de zitzak af. Net op tijd. Harm beland vol op Link. Beide kreunen ze. Enzo, Joost en ik kunnen alleen maar lachen. Harm komt kreunend overeind.
'Ik vind het niet leuk. Waarom ik?' Ik sta op en trek Harm in een knuffel.
'Omdat jij het broekie bent. Daarom.'
'Stomme vrieskast.' Ik lach en voel nog wat armen om mijn schouders heen. De andere jongens hebben zich ook in de knuffel gemengd.
'Voor altijd vrienden.' Zegt Joost zacht.
'Voor altijd vrienden.' Herhalen wij.

En boem! Het einde! Het is de helft korter dan een normaal hoofdstuk, maar ik vond dit wel een mooi einde.
Ik heb eigenlijk niks meer te zeggen. Het dankwoord komt ook zo online. Daarin vertel ik nog wat cliché dingen.
En dan zeg ik...
Laters!