De kracht van Tranen

41~Verkeerd conflict~

We komen aan op de plek waar ManOMan man zou moeten zijn. We stappen uit en kijken om ons heen of we hem kunnen zien. PoesTijger komt ook aan lopen en helpt mee zoeken. Ik stoot PoesTijger aan als ik iets bedenk.
'Gebruik die krachten van jou eens.'
'O ja. Die heb ik nu doordat EEN ZEKER IEMAND onze krachten heeft verwisselt.' Link sluit zijn ogen en kruist zijn handen weer voor zich. Een blauwe gloed ontstaat. Het is zo raar om te zien dat iemand anders jou krachten gebruikt.
'Kijk naar die hoek, je ziet hem over drie, twee, één.' En inderdaad komt ManOMan man net de hoek om lopen.
'Gegroet, TraanMan.' Hij kijkt naar PoesTijger zijn handen die nog blauw licht geven.
'Blauw?' Mompelt hij zacht. PoesTijger doet zijn handen naar beneden en zijn ogen open.
'Ja, blauw ja. Problemen mee?' Gromt hij geïrriteerd.
'IK heb er geen problemen mee. Maar hoort er bij jou geen rood licht te komen?' Vraagt ManOMan man verward.
'Misschien wel, misschien niet. Iets wat jou geen ene flikker aan gaat!' Zegt PoesTijger nog geïrriteerder dan daarnet.
'Oké. Maar dan dat even terzijde, vinden jullie het eerlijk om vier tegen één te vechten? En dat jullie vier me op afstand al makkelijk aan kunnen?'
'Eigenlijk wel ja.' TolMan haalt zijn schouders op.
'Dat is nou jammer. Ik namelijk niet zo.' ManOMan Man knipt een paar keer in zijn vingers.
Meteen worden mijn handen hardhandig naar achter getrokken. Ik voel een koud metaal tegen de ruggen van mijn handen aan die mijn vingers wat uit elkaar duwt. Kort daarna wordt er ook metaal tegen mijn handpalmen geduwd en volgt er een klik. Een man, volledig in het zwart, komt achter me vandaan en gaat schuin achter ManOMan man staan. Ik kan het gezicht van het persoon niet zien doordat er een bivakmuts over zijn hoofd getrokken is.
Dit alles gebeurt in ongeveer vijf seconden. Ik sta verstijfd van schrik. Wat is er zojuist gebeurt? Ik WIL mijn handen wat bewegen. Deze positie gaat wat pijn doen. Het nadeel is alleen dat ik mijn handen niet KAN bewegen. Ik probeer mijn handen naar voren te halen. Ik krijg ze alleen niet verder dan de zijkant van mijn lichaam. Er zit een soort ijzeren handschoen om mijn handen en mijn posen zitten aan elkaar door een ijzeren ketting.
Wat is dit nu weer?
Ik kijk naar de andere jongens. Bij hun is precies hetzelfde aan de hand. Ik wend mijn blik af naar ManOMan man. Achter hem staan nu vijf mannen. Een vuile grijns staat op ManOMan man's gezicht.
Ik probeer mijn handen in een andere houding te krijgen, in de hoop dat de ijzeren handschoenen los gaan. De andere nemen mijn voorbeeld aan en proberen ze ook af te krijgen.
Ik probeer veel verschillende dingen uit, maar ik krijg die handschoenen niet van mijn handen af.

'Blijf maar lekker door struggelen jongens. Die dingen krijg je toch niet af.' Lacht ManOMan Man vals. Hij fluistert wat in het oor van het Zwarte Menneke die naast hem staat. Die wenkt de vier andere mannen. Ze lopen naar ons toe. Ik doe een stap naar achter. Elke stap die hun naar voren doen doe ik naar achter.
Ik zet nog een stap achteruit, op een rollende tak. Een harde klap tegen mijn achterhoofd volgt. Ik knijp mijn ogen dicht en kreun wat. Ik wil opstaan maar het lukt niet. Ik probeer het nog een keer. Weer niet. Ik zet al mijn kracht in en probeer uit alle macht omhoog te komen. Ik beweeg nog geen millimeter.
Nog één keer proberen. Drie... Twee... Één... Ik zet al mijn energie in maar weer krijg ik geen beweging in mijn lichaam. Het lijkt of ik mijn lichaam niet onder controle heb, maar niet op de manier als bijvoorbeeld Link me onder controle heeft met zijn krachten. Het is eerder een soort verlamming. Ik voel alleen mijn omgeving nog en de kleine steentje die pijnlijk in mijn huid prikken.
Opeens voel ik twee armen onder me. Eentje onder mijn rug en eentje in mijn knieholtes. De grond onder me verdwijnt en maakt plaats voor de koude wind. Ik beweeg een beetje op en neer. Volgens mij word ik meegenomen. Ik wil schreeuwen om hulp, maar er komt geen geluid uit mijn keel.

Ooit geweten hoe het voelt om hulpeloos te zijn? Nou het voelt kut. Ongeveer dit gevoel heb je als je in elkaar wordt getrapt en verlamd bent van de pijn. Dat je wilt schreeuwen om hulp, maar niemand komt je helpen. Dat je terug wil trappen, maar niet in beweging komt. Het enige wat je kan doen is wachten tot het over is en in de tussentijd hun gelach aan horen.

Ik word neer gelegd. De vloer lijkt een dun matrasje te zijn. Niet het beste, maar oké. In ieder geval beter dan de koude vloer of de pijnlijke steentjes. De armen verdwijnen. Doordat ik niks hoor weet ik niet of ik nu alleen ben of dat er nog iemand is. Ze zouden nu met gemak een pistool kunnen pakken en schieten. Ik merk het toch pas wanneer de kogel in me zit.
Ik voel een ijskoude hand op mijn schouder. Een warme adem komt op mijn gezicht. Het geeft me de rillingen. Wie hangt er boven me? Wat gaat hij met me doen? Bedoelt hij het aardig of gemeen? Waarom heb ik het gevoel dat ik zo ieder moment een mes in mijn vel kan voelen?
Een andere koude hand voelt op mijn borst. De hand stopt op de plek waar mijn hart is. Mijn hart die nu nog klopt. Wie weet straks niet meer. Willen ze van me af of zijn ze nog iets anders van plan? De handen verdwijnen en de adem ook. Toch voel ik nog dat er iemand boven me hangt. Dat weet ik gewoon 100% zeker. Wat is diegene van plan? Zijn dit mijn laatste seconden levend?

Cliffhanger? Graag gedaan!
Ik wil xAnanasTijger heel erg bedankten voor de inspiratie! Door haar heb ik nog een idee voor wat extra hoofdstukken.
En dan zeg ik...
Laters!