De kracht van Tranen

10 ~Wat gebeurt er?~

Ik pak controle over Enzo en Harm over Link. We doen het snel zodat ze niet zo veel tegen kunnen stribbelen. Enzo slaat zijn armen om Link zijn nek en Link doet zijn armen om Enzo's middel. Ik neem de controle met mijn hand over. Met mijn gedachte probeer ik iets nieuws uit. Ik probeer hun emotie te veranderen zodat ze elkaar verliefd aan kijken in plaats van bang. Het lukt! Snel pak ik mijn telefoon en maak ik er een foto van. We laten los en lopen lachend terug naar onze kamer. 'En, wat hebben jullie gedaan?' Vroeg Joost nieuwsgierig. 'O. Niks bijzonders. Alleen maar wat ze bij ons hebben gedaan.' Antwoordt Harm. 'En wat hebben hun bij jullie gedaan?' 'Zoveel. Maar we beginnen met het stuk waar ze nu mee bezig zijn.' Ik laat de foto zien die hun hebben gemaakt toen we op het bankje zaten. Dan laat ik de foto zien die we net hebben gemaakt. Joost moet lachen. 'Die is goed!' Dan komen Enzo en Link binnen. 'En waar was dat voor nodig?' Vroeg Link zo kalm mogelijk. 'We zeiden toch. Wat jullie bij ons doen, doen wij bij jullie.' Lach ik. Ze kijken best geeriteerd. Ineens krijgt Enzo een lach. Hij fluistert iets in Link's oor. Ook hij krijgt een lach. Een gemene lach. Langzaam stappen ze op ons af. 'Dus jullie willen het zo spelen?' Vroeg Enzo. Ik schiet een klein beetje in de stress. Wat willen ze doen? 'Maar zo kunnen wij ook handelen hoor.' Zegt Link en hij pakt me snel vast. Enzo pakt Harm. Ik probeer los te komen maar Link is altijd sterker geweest dan mij. 'Flik dit niet nog een keer, anders weet de school binnen de kortste keren jullie geheim.' Ze duwen ons naar elkaar toe en laten los.  Als ik mijn hoofd niet snel weg had weg gedraaid lagen Harm en mijn lippen op elkaar. 'Ik ga naar huis.' Zegt Link die zijn spullen pakt. Enzo is de kamer al uit gelopen. Link loopt nu ook weg. We zitten een beetje sprakeloos in de kamer. 'Geheim? Wat is er zo erg als de school het weet?' Vraagt Joost na een tijdje. 'Euuhh. Iets heel schamends. We hebben liever niet dat iemand anders het weet.' Verzin ik snel. Wat moet ik anders? Joost kijkt ons even heel raar aan. wat zal hij nu wel niet denken. 'wat is er toch met jullie? wat is er zo erg dat zelfs ik het niet mag weten?' hij kijkt me doordringend en verdrietig aan. 'Jullie gaan de laatste tijd zo veel met elkaar om, ik voel me best buitengesloten.' Ik snap het wel. 'Sorry Joost.' Zeg ik zacht. Hij staat op, pakt zijn tas en loopt naar de deur. 'Ik ga.' Zegt hij als hij zich omdraait en ons nog even aankijkt. Dan draait hij zich weer om en loopt de gang op. Net voordat hij de deur dicht doet hoor ik hem nog zacht "klef stel" zeggen. Ik kijk Harm verschrikt aan. Hij is rood geworden. Volgens mij heeft hij het ook gehoord. 'Gaat het wel?' Vraag ik aan hem. 'Euuhh. Ja hoor. Het gaat.' Zegt hij. Hij kijkt me aan met zijn heldere blauwe ogen. Snel kijkt hij weer terug naar de grond, hij loopt weer rood aan. Wat is er met hem aan de hand? 'Gaat het echt? Je wordt zo rood.' Vraag ik bezorgd. Hij knikt. Ik ga er maar verder maar niet meer op in. We zitten een tijdje stil op mijn kamer. Ik denk na. Ik denk na over alles wat er is gebeurd. Ik snap het van iedereen zijn kant. Alleen van Link niet. En van Enzo trouwens ook niet helemaal. 'Waarom gebeurt ons dit nou allemaal in 1 keer?' Vraagt Harm ineens. '*zucht*. Ik weet het niet. We hebben ons geheim waar we met niemand over mogen praten. Dat is betrapt door Link en Enzo. Zij proberen het uit ons te krijgen en gebruiken het tegen ons. Ook zitten ze ons vreselijk te pesten. En Joost is pist op ons omdat we niet vertellen wat er is.' Maak ik als korte samenvatting van wat er is gebeurt. 'Ja. Maar weten die 2 nu ook dat ik krachten heb?' Vraagt Harm. Ik denk na. 'Ik zou het niet weten. Ze zouden kunnen denken dat ik alles deed. Maar ze zeiden wel JULLIE geheim.' Antwoord ik maar. Ik weet nu even niks meer zeker. Iedereen verbergt wel iets voor elkaar. Volgens mij is Joost het eerlijkst. Zelfs Harm verzwijgt iets voor mij. 'Ik denk dat ik ook maar zo naar huis ga.' Zegt Harm. Ik laat hem uit en mijn moeder roept me voor het eten. Na het eten ga ik meteen mijn bed in. Ik ben moe. Moe van al dit gezeur. Af en toe wil ik gewoon normaal zijn. Dan had ik dit gezeur niet. Over gezeur gesproken. PoesTijger heeft al lang niks meer van zich laten horen. Is hij naar een ander land of zo? Mij maakt het even niks meer uit. Ik ben moe en ga morgen wel weer verder met nadenken.
*piep piep piep*. Ik probeer mijn wekker uit te drukken maar het geluid blijft. Het is mijn horloge. PoesTijger... Laat me toch lekker slapen. Ik kijk op de klok. 01:18. Waarom? Ik moet vandaag ook gewoon naar school en ik denk dat PoesTijger ook ongeveer mijn leeftijd is. Dus die zal ook naar school moeten. Met tegenzin stap ik mijn bed uit. Stiekem pak ik de vermomming die ik in een geheim vak achter mijn kledingkast heb. Over mijn vermomming doe ik een jas aan. Stiekem sluip ik het huis uit. Ik stap op mijn fiets en ga naar de Cave. Ik zie TolMan ook al aanfietsen. Hij is ook al omgekleed dus nu moet ik hem gewoon TolMan noemen. Hij ziet me en fietst naar me toe. Ik open mijn ingang en we gaan naar binnen. We zetten onze fietsen neer en lopen naar de hoofdkamer. Ik kijk op de beeldschermen. Weer is het de PoesTijger. Hij is met nog iemand. Iemand die ik niet ken. Ik bekijk het eens beter. 'Wie is diegene die bij PoesTijger staat?' Vraagt TolMan ook al. 'Geen flauw idee.' Antwoord ik maar. 'We moeten in ieder geval naar dat leegstaande huis, naast het centrum.' Zegt TolMan. We lopen naar een Traan-20 en stappen in. We rijden de Cave uit en gaan naar de plek waar ze moesten zijn. En inderdaad, hij zat daar. Samen met een andere gek met masker, kort broekje en shirt in het zwart. Het leek of ze op ons zaten te wachten, want ze zaten gewoon tegen een hek aan. Als ze ons zien staan ze op. 'Zo zo. Niet echt een snelle reactie zeg.' Zegt PoesTijger. 'Tsss. Als jij niks doet heb ik tenminste ook eens rust en hoef ik helemaal geen reactie te tonen.' Zeg ik geïrriteerd terug. 'Nou nou zeg. Niet zo'n grote mond. Wij moesten ook vroeg ons bed uit voor jou.' Zegt die andere gast. 'Voor mij hoefde het niet. En wie ben je überhaupt? Ik heb je hier nog nooit eerder gezien.' Vraag ik nog steeds geïrriteerd. 'Ik? Ik ben de ManOMan Man!' Lacht de man die zich De ManOMan Man noemt. 'Tsss. Wat een naam zeg. Echt om bang van te worden.' Zeg ik per ongeluk hardop. Ik draai met mijn ogen. 'Niet goed genoeg meneertje? Ik zal jou eens leren!' Zegt hij. Hij wil naar me uithalen maar PoesTijger houd hem tegen. 'Wat heb ik nou gezegd? TraanMan is voor mij, dat slome hulpje is voor jou.' ManOMan man knikt en stapt op TolMan af. TolMan schrikt. Logisch als je het mij vraagt. Die giraffe is zeker anderhalf kop groter. Hoe lang zal hij zijn? Ik denk bijna 2 meter. Ik zie dat TolMan stiekem zijn hand een beetje ophoud. ManOMan man begint te zweten. Slim van hem, zo wordt hij niet snel betrapt en houd hij hem wel op afstand. Ik richt me weer volledig op het poesje. Hij schud zijn hoofd. 'Wat denk je wel? Volgens mij was de afspraak om geen kracht meer te gebruiken, toch? Ach laat die afspraak ook maar zitten. Ik heb het gevecht even wat eerlijker gemaakt.' Hij kijkt me aan en hij houd zijn hand op. Ik voel een rilling door mijn lichaam gaan. Als vanzelf gaan mijn handen op mijn rug. WAT IS DIT?! Denk ik in paniek. Ik probeer me los te rukken maar heel lukt niet. Heeft PoesTijger ook een kracht? Ik zag in mijn ooghoek dat TolMan de ManOMan man onder controle nam en hem liet hurken op de grond met zijn handen op zijn rug. Hij keek me verschrikt aan. 'Ach, wat leuk. Heeft dat hulpje van je ook  een hulpmiddel gekregen? Wat jammer nou dat ik die nu ook heb.' Zegt PoesTijger. WAT! Hoe komt hij aan een kracht? Mijn gezicht wordt omhoog gedraaid en ik kijk PoesTijger recht in zijn ogen aan. Ik voel mezelf heet worden. Ik zorg dat het niet gebeurd door mijn eigen krachten op mezelf te gebruiken. Het is best moeilijk om tegen je eigen kracht te worstelen. 'Laat je nou maar gaan TraanMan. Vroeg of laat geef je het toch wel op. Je hebt geen kans meer tegen ons. Ik begin moe te worden. Het lijkt of al mijn kracht me wordt afgenomen. Alle energie die ik in mijn lichaam heb verdwijnt. Hoezo wordt hij niet moe? Het lijkt of ik 2 tegen 1 speel. Hoe kan dat toch? Mijn kracht is sterker dan de zijne. Ik neem aan dat hij het op dezelfde manier kreeg als ik. Maar wacht! Link en Enzo waren de enige die wisten dat daar mijn krachten kreeg en ineens heeft PoesTijger krachten. Zou het? NEE! Dat kan toch niet? Of toch wel?
Ik hou het echt bijna niet meer vol. 'TolMan, help.' Probeer ik nog te zeggen. Hij knikt en doet zijn hand omhoog naar Link. Voordat hij ook maar iets kan doen lijkt zijn hand naar beneden geduwd te worden en beide handen worden op zijn rug gedraaid, maar Link doet niks. Wat is dit? Toen TolMan onder controle werd gezet werd het voor mij wel makkelijker. Ik doe mijn best om controle te krijgen over PoesTijger, maar ik ben te moe om nog iets te doen. Ik zak langzaam op de grond. 'TraanMan! Geef je niet over!' De stem vervaagt langzaam. Ik voel dat ik op de grond lig. Ik geef me over aan PoesTijger. Ik ben moe. Te moe om nog tegen te stribbelen. Ik hoor PoesTijger nog lachen. Er komt iemand aanlopen vanaf een zijstraat. Diegene die uit de zijstraat komt steekt zijn hand uit naar mij en lijkt controle over me te hebben. Ik moet gaan zitten op mijn knieën en ik moet PoesTijger aankijken. Zijn ogen lichten fel rood op. Ik kijkt hem recht in zijn ogen aan. DIT IS WAT GEVAARLIJK WAS BIJ MIJ! Ik voel een pijnscheut door mijn lichaam gaan. Ik wil weg kijken maar het kan niet. Ik moet blijven kijken. Dan laat de controle los en val ik op de grond. 'Jer! Nee!' Hoor ik vaag. ManOMan man kijkt op. Dan wordt alles zwart.

Wie kwam er uit het steegje? Hoe zal het aflopen? Super bedankt voor de 350+ reads!!
En dan zeg ik...
Laters!