ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ...

Φλας μπακ

«Έλα Άρη.. πως πάει;»

«Καλά μωρέ εδώ , δουλειά»

«Να σου πω, εσύ δεν μου έλεγες οτι η αδελφή σου χρειαζόταν κάτι έπιπλα για το καινούργιο διαμέρισμα;»

«Εεε.. ναι βρήκες τίποτα;»

«Η θεία μου έχει κάτι πολυθρόνες και σκέφτηκα να τις δώσω στη Μαρίνα, απλά δεν έχω διεύθυνση»

«Οκ.. στη δίνω καλού κακού αλλά μην ξεχνάς οτι η Μαρίνα μπορεί να γίνει αρκετά σκύλα σε αυτά τα θέματα.»

«Μην ανησυχείς...»

«...»

Ο Ηλίας έφτασε έξω απο την πόρτα της και χτύπησε το κουδούνι. Μετά απο μερικά λεπτά η πόρτα άνοιξε και κατάλαβε αμέσως οτι η Μαρίνα δεν τον περίμενε. Επικράτησε μια σιωπή την οποία εκείνος έσπασε

«Σου είπα ότι δεν μπορείς να με αποφεύγεις για πάντα. Τώρα θα τα πούμε όλα...»

«Για ποιο πράγμα θες να μιλήσουμε ακριβώς και που βρήκες τη διεύθυνσή μου;»

«Εδώ στην πόρτα θα τη βγάλουμε;»

«Αν χρειαστεί ναι... Δεν έχω όρεξη Ηλία αν θέλεις κάτι συγκεκριμένο απλά ρώτα το.»

«Σοβαρά τώρα; Δε σε αναγνωρίζω ρε Μαρίνα... εγώ άλλη ήξερα...» φώναξε ο Ηλίας

«Και είδαμε που μας βγήκε» Φώναξε και εκείνη στιγμιαία και αμέσως ηρέμησε.

«Να.. αυτά λες και μου έρχεται να σε χτυπήσω! Μπορείς να μου πεις τι σου έχω κάνει;» είπε ενώ την πλησίαζε.

«Σταμάτα να φωνάζεις θα γίνω ρεζίλι στην πολυκατοικία»

«Δεν σταματάω μέχρι να μου πεις τι έχει γίνει!»

«Μπες μέσα» είπε σχεδόν ψιθυριστά.

Ο Ηλίας την προσπέρασε και βρέθηκε στο σαλόνι.

«Τι σου έχω κάνει; Λέγε τώρα... γιατί πραγματικά αν συνεχίσουμε έτσι δεν θα τα πάμε καθόλου καλά!»

«Χέσε με ρε Ηλία!»

Αυτή η κοπέλα είχε βάλει σκοπό της ζωής της να τον τρελάνει. Τις τελευταίες δύο βδομάδες ήταν συνεχώς μαζί και του πετούσε ασταμάτητα υπονοούμενα. Δεν ήξερε τι να κάνει. Την είχε πατήσει σίγουρα μαζί της αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί.

Εκείνο το σαββατοκύριακο ο Ηλίας είχε έναν αγώνα με έναν πολύ δύσκολο αντίπαλο. Ήξερε πολύ καλά ότι η Μαρίνα θα ήθελε να έρθει πάλι αλλά ένιωσε άσχημα που την είχε πάρει μαζί του χωρίς να το ξέρει ο Άρης, οπότε αυτή τη φορά αποφάσισε να μην της το αναφέρει .