ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ...

Σοβαρά τώρα;

«Μιχάλη , Άρη και Ζωή μαζί μου» ψιθύρισε με ένταση ο Γρηγόρης. Εδώ και 8 ώρες η ομάδα του Άρη και του Γρηγόρη μαζί με πολλούς άλλους συναδέλφους τους είχαν περικυκλώσει την ψυχιατρική κλινική όπου νοσηλευόταν ο Παπάς. Ο διοικητής τους είχε λάβει ένα τηλεφώνημα που τους προειδοποιούσε για την πιθανή απόδραση του Παπά. Αμέσως αύξησε την ασφάλεια στο κτήριο και έστειλε την ομάδα του Άρη και του Γρηγόρη στο σημείο από όπου είχε δεχθεί το τηλεφώνημα. Εκεί βρήκαν μια αρκετά παλιά κινητή συσκευή χωμένη ανάμεσα σε κάτι ξεραμένους θάμνους. Αμέσως την πήγαν για έλεγχο δακτυλικών αποτυπωμάτων . Ύστερα πήγαν και αυτοί μαζί με τους συναδέλφους τους ώστε να ενισχύσουν την προστασία. Τόσες ώρες δεν είχε παρατηρήσει κανένας καμία περίεργη κίνηση και όλοι είχαν αρχίσει να αμφιβάλουν για την εγκυρότητα αυτού του τηλεφωνήματος.

«Γρηγόρη . Έλα λίγο.»

«Πες μου.»

«Κάτι μου βρωμάει.»

«Και εμένα.»

«Λες να ήταν φάρσα;»

«Πιθανό, αλλά δεν το νομίζω.»

«Πάμε.»

«Που;»

«Στο δωμάτιό του.»

Οι δύο τους έκρυψαν καλά τον οπλισμό τους και μπήκαν στην κλινική σαν απλοί επισκέπτες.

«Λυπάμαι κύριοι αλλά δεν μπορείτε να μπείτε και οι δύο. Ένας ένας» τους ενημέρωσε η κοπέλα στη ρεσεψιον.

«Θα μπω εγώ»

«Άρη είσαι σίγουρος;»

«Ναι.» είπε απλά και γύρισε στην κοπέλα για να συμπληρώσει τη φόρμα με τα στοιχεία. Μόλις τελείωσε μπήκε μέσα στο ανσασέρ αφήνοντας πίσω του έναν ανήσυχο Γρηγόρη. Είχε ένα πολύ κακό προαίσθημα. Ήξερε πολύ καλά πόσο είχε πειράξει τον Άρη η συμπεριφορά του Παπά. Τον είχε σαν αδελφό και όσο και αν δεν μπορούσε να το παραδεχτεί είχε πληγωθεί πολύ, όχι μόνο από την προδοσία του φίλου του αλλά και από την απροσεξία που έδειξε ο ίδιος ενώ θα μπορούσε να είχε καταλάβει κάτι πριν φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο. Του είχε στοιχήσει πολύ και δεν πίστευε πως αυτή η συνάντηση θα του έκανε καλό. Σαν να τον επιβεβαίωσε κατέβηκε τρέχοντας από τις σκάλες ο Άρης μαζί με 2 σεκιούριτι.

«Έφυγε.» ανακοίνωσε αναστατωμένος

«Τι;»

«ΕΧΕΙ ΑΠΟΔΡΑΣΕΙ! ΕΙΝΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ»