ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ...

Να σε δω τώρα...

ΓΕΙΑ ΣΑΣ...ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΕΣ...ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΝ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΣΥΖΗΤΑΜΕ!! ΟΣΟΙ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ, ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΜΟΝΗ!!!
<Έλα ρε Ηλία σε παρακαλώ!> Εδώ και μέρες προσπαθούσε να τον πείσει να την αφήσει να συμμετέχει στα μαθήματα αυτοάμυνας χωρίς αποτέλεσμα
<Βρε κορίτσι μου δε μπορώ να σε καταλάβω...δε μου έχεις εμπιστοσύνη;> τον είχε πιάσει το παράπονο καθώς προσπαθούσε με νύχια και με δόντια, απο τότε που τα ξαναβρήκαν, να τη κάνει να τον εμπιστευτεί όπως παλιά.
<Δεν είναι αυτό> προσπάθησε να τα μπαλώσει <απλά... καταλαβέ με...>τον παρακάλεσε
<Όχι Μαρίνα εσύ κατάλαβέ με...έτσι θα είμαστε; Θα φοβόμαστε τη σκιά μας; Δε γίνεται αυτό το πράγμα. Αν όντως ήθελες μαθήματα αυτοάμυβας ευχαρίστως αλλά τώρα που ξέρω πως θες να έρθεις απλά γιατί ζηλεύεις αλλάζει..> της μιλουσε αγανακτισμενα αλλά με τίποτα θυμωμένα
<Μα θέλω κιόλας! Το ξέρεις ότι θέλω!>
<Λοιπόν, θα έρθεις σε ένα μάθημα και-> εκείνη δε τον άφησε να ολοκληρώσει τον αγκάλιασε όπως-όπως και άρχισε να τον φιλά <ευχαριστώ ευχαριστώ ευχαριστώ>
<Μωρό μου δε με άφησες να τελειώσω> της είπε παιχνιδιάρικα
<Ωχ...>
< Άστα ωχ. Θα έρθεις σε ΕΝΑ και αν σου αρέσει θα συνεχίσεις στο σπίτι.>
<Μα->
<Δεν έχει μα!Ένα ή κανένα! Μίλησα!>
<Καλά παιδί μου μην αρπάζεσαι>
<Όχι, για να συνεννοούμαστε!>
<Ό,τι πει ο δάσκαλος..εγώ ξέρεις, γλώσσα έχω και μιλιά δεν έχω>
<Επειδή το ξέρω για αυτό ξεκαθαρίζω τη θέση μου> την κοίταξε καχύποπτα
<...>
< Ρία σε παρακαλώ ηρέμησε> προσπάθησε να την καθησυχάσει η Λυδία
< Άστο ρε Λυδία! Πως θα του το πω τώρα; ήμουν έτοιμη εδώ τοχα και τώρα...τρέχουμε με τον Παπά. Τι θα κάνω;> η Ρία ειχε ένα απελπισμένο βλέμα το οποίο πρόδιδε την κατάσταση που βρισκόταν

< Δε το συζητώ πρέπει να του το πεις! ΣΥΝΤΟΜΑ!> τη συμβούλευσε
<Μα πως; τώρα; θα ανησυχει συνεχώς αν και εφόσων βέβαια δε με παρατήσει και δε θα έχει το μυαλό του εκει που πρέπει! Η υπόθεση είναι σημαντική ειδικά για αυτούς και αυτό το ξέρεις πολύ καλά! >
< Καταρχάς δεν κάνει να αγχώνεσαι τόσο πολύ γιατί το βαφτιστήρι μου τσιτώνεται και θα βγει μέσα στα νεύρα> προσπάθησε να την κάνει γελάσει χωρίς επιτυχία < και δεύτερον,γιατί να σε παρατήσει κούκλα μου;γιατί κολλάς εκεί;>
< Γιατί είμαι ηλίθια και η εγκυμοσύνη δε μου κάνει ΚΑΘΟΛΟΥ καλό!> γέλασε με τη κατάστασή της.
<Ναι...εμ...Ρία μου θυμήθηκα και κάτι άλλο...>
< Ρίχτο! Πόσο χειρότερα να γίνουν τα πράγματα!>
<Καλά άκου πρώτα και μετά τα λέμε> ψιθύρισε μέσα από τα δόντια της
<Έλα μου;>
< Τίποτα, κάτι δικά μου>
< Θα μου πεις ή θα με σκάσεις;>
< θα σου πω αλλα θα μου υποσχεθεις ότι θα μείνεις ψύχραιμη>
<Πες μου ντε!>
<Υποσχέσου το!>
<Ντάξει ντάξει το υπόσχομαι>
< Ωραία...άντε να δούμε...θυμάσαι που είχες έρθει απο εδώ και έκανες το τεστ εγκυμοσύνης;>
<Αχαμ> αποκρίθηκε ανυποψίαστη.
< Ναι, όταν έφυγες μάζεψα το χαμό που είχαμε κάνει και με πήρε ο ύπνος στο καναπέ, ήρθε η Γρηγόρης και προφανώς δεν τα είχα καθαρίσει όλα και δε ξέρω που το βρήκε πάντως όταν ξύπνησα τον βρηκα με ένα τεστ στο χέρι>
<Μη μου πεις->
< Δε του είπα προφανώς ότι ήταν δικό σου->
< Δεν έχει σημασία αν του το είπες ή  όχι... το ξέρει>
< Ε;>
< Αποκλείεται να μη το ξέρει! Αρχικά, πόσες φίλες έχεις που δε ξέρει; και δεύτερον οι ναυτίες με έχουν τσακίσει και με βλέπει που σέρνομαι στη δουλειά. Μερικές φορές μάλιστα τον έχω ακούσει να λέει στο Άρη να με γυρίσει σπίτι. Δε παίζει. Ξέρει!>
< Δε νομίζω να έχει πει πάντως κάτι στον άλλον>
<Και εγώ έτσι λέω. Αν το είχε πει κάτι θα ξέραμε έτσι δε είναι;>
<Κοίτα έτσι και αλλιώς δεν είναι τέτοιος τύπος. Δε θα μπλεκόταν αλλά δε θα το έκανε γιατί και εγώ του ειπά οτι δε μπορώ να του μιλήσω για αυτό άρα θα κατάλαβε> την καθησυχασε
<Κάτι είναι και αυτό. Πρέπει να του το πω ε;>
<Τι ερώτηση είναι αυτή; Τι λέμε τόση ώρα; Βέβαια δε θέλω να σε σταναχωρίσω αλλά και να μη του το πεις κάποια δτιγμη θα το καταλάβει μόνος του> της έδειξε με νόημα τη κοιλιά της.
<Καλα θα δω πότε θα του το πω...>
<Σύντομα ε!>
<Ντάξει ναι το είπαμε αυτό>
<...>
<Δηλαδή τώρα είστε μαζί;> ρωτησε τη Δανάη, η Κατερίνα
< Δεν έχω ιδέα να σου πω την αλήθεια>
<Τι εννοείς δεν έχεις ιδέα;>
<Εννοώ ότι δε ειμαι σίγουρη. Από ότι κατάλαβα νοιάζεται για μένα και θέλει να το δοκιμάσουμε. Μου εξήγησε ότι δεν είναι των σχέσεων αλλά δεν έχω καταλάβει αν είμαστε αποκλειστικά ή όχι> απάντησε σκεπτική.
<Και είσαι οκ με αυτό;>
<ΧΑ! Δεν έχω ιδέα. Γενικά βέβαια με αυτό το άτομο δε ξέρω τι μου γίνεται οπότε δε μου φαίνεται περίεργο>
<Α μωρέ τι γλυκό δάγκωσες τη λαμαρίνα!Πόσο κιούτ;> τη κορόιδεψε και η Δανάη της πέταξε ένα μαξιλάρι
<Πρώτον ΑΟΥ! Και δεύτερον...> καλύφθηκε για τη σωματική της ακεραιότητα <δε το αρνείσαι μουσίτσα!>
Τότε η Δανάη σηκώθηκε απότομα και της επιτέθηκε γαργαλώντας τη χωρίς έλεος αφού ήξερε πως αυτή ήταν η αδυναμία της.
<ΕΛΑ ΡΕ ΔΑΝΑΗ ΞΕΡΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ!>προσπάθησε να πει μέσα απο τα γέλια της.
Ο ήχος κλήσης του κινητού της Δανάης τη γλύτωσε
<Τυχερή είσαι>
<Παπαπα έτσι φαίρεσαι στη φίλη σου; στην αδελφή ψυχή σου; στο καμάρι του σπιτιού σου; δεν είναι πράγματα αυτά! Νιώθω χρησιμοποιημενη και παραβιασμένη!> πήρε το δραματικό της ύφος αφήνοντας τη Δανάη έτοιμη να ξεκαρδιστεί
<Θα το σηκώσεις ή θα το ακούσουμε όλο το τραγουδάκι;> ρώτησε η Κατερίνα
<Ωχ...όντως. Ο Στέφανος είναι>
<Ουλαλα σμουτς σμουτς > τη κορόιδεψε ξανα με αποτελεσμα να της πετάξει άλλο ένα μαξιλάρι στη.μούρι η Δανάη.
<Έλα Στέφανε;τι γίνεται;>
<Όλα καλά εσύ τι κάνεις;>
<Εδώ μωρέ στης Κατερίνας είμαι>
<Α> αποκρίθηκε απογοητευμένος.
<Απογοητευμένο σε ακούω> είπε γελώντας
<Όχι μωρέ απλά μήπως βρεθούνε απλά>
<Τι λεεί> ψιθύρισε η Κατερίνα. Η Δανάη έβαλε το χέρι της στο ακουστικό < ήθελε να βρεθούμε>
< Α μωρέ ο μπέμπης> γέλασε
<Τι να σου πω τωρα;> κρατήθηκε για να μης πετάξει και άλλο μαξιλάρι
<Δανάη> είχε ξεχασει το Στέφανο.
<Ναι ναι εδώ είμαι σόρυ>
<Δε πειράζει...δηλαδή δε μπορούμε να βρεθούμε;>
<Ε δεν->
<ΚΕΡΝΑΩ ΚΑΦΕ>πετάχτηκε η Κατερίνα απο το πουθενά.
<Άκουσες;>ρώτησε γελώντας
<Άκουσα άκουσα με τον Άγγελο είμαι τον αφήνω σπίτι του και έρχομαι>
Κάτσε τώρα θα δεις Κατερινακι μου...
<Δε χρειάζεται μωρέ να τον γυρίσεις φέρτον μαζί σιγά!>
<Σίγουρα;> η δυσπιστία χρωμάτιζε τη φωνή του
<Ναι παιδί μου>απάντησε με σιγουριά.
<Οκ σε 10 ειμαστε εκεί>
<Θα τα πούμε> με αυτά τα λόγια η συζήτηση έληξε.
<Άντε βρε σου έχω και έκπληξη τυχερούλα> είπε παιχνιδιάρικα η Δανάη.
<Τι;> ρώτησε όλο ενθουσιασμόη φίλη της.
<Ποιος θα έρθει βρε μαζί με το Στέφανο;Ε;> συνέχισε στον ίδιο τόνο.
<ΟΧΙ!Μη το πεις...δε το δέχομαι...όλα είναι ένα ψέμα>
<Είτε το δέχεσαι είτε όχι έτσι είναι. Βρε τυχερούλα! Για να μάθεις να με κοροιδεύεις> σοβάρεψε για λίγα δευτερόλεπτα.
<Έλα βρε Δανάη μου μη μου το κάνεις αυτό αφού δε τον μπορώ τον Άγγελο>πήρε το πιο αθώο και θιγμένο ύφος που θα μπορούσε να έχει
<Έτσι τα έφερε η ζωή όμως>δεν την έριχναν τα κόλπα της
<Και ένιωθα τόσο κοντά να σε πείσω>
<Δεν ένιωθες σωστά> άρχισε να γελάει με την κατσουφιασμένη έκφραση του προσώπου της.
<...>
<Φεύγουμε> ανακοίνωσε ο Στέφανος
<Για που;>
<Πάμε για καφέ στη Κατερίνα>
<Τόσο πολύ θέλεις να τη δεις την άλλη;> τον κορόιδεψε
<Άσε ρε> είχε πει στον Άγγελο τι είχε γίνει με τη Δανάη και το δούλεμα έπεφτε σύννεφο.
<Στο βρακί της σε έβαλε. Το χάσαμε το κορμί πατριώτη!>
<Θα σταματήσεις; Δεν είμαστε καν μαζί!> τόνισε ενοχλημένα.
< Δε μπορώ να καταλάβω γιατι αρπάζεσαι ρε μεγάλε. Και μαζί να είστε δε κάνετε έγκλημα.>
<Δεν είμαστε οπότε όλα.καλά>
<Γιατί έχεις κολλήσει έτσι ρε φίλε; Αφού τη θες>
<Ε καλά δε μου είναι και απαραίτητη>
<Συνεχίζω να μη καταλαβαίνω γιατί κάνεις έτσι.>
<Θα το συζητάμε για πολύ ακόμα ή θα φύγουμε απιτέλους;>
<Αχ ναι πάμε καίρο είχα να τη σπάσω στην άλλη>
Ο Στέφανος μόλις συνειδητοποίησε τι έγινε με τη Δανάη τον έπιασε η αμφιβολία. Αφού θα τα κάνω σκατά τι το ήθελα; Ηλίθιε! Πφ δε μπορώ όμως να την αφήσω...τουλάχιστον ξέρει ότι είμαστε στο χαλαρό
Από τις σκέψεις τον ξύπνησε ο φίλος του.
<Γη καλεί Στέφανο, δε θα χαιρετήσεις;>
<Ναι ναι γεια σας παιδιά> χαιρετησε όπως-όπως κάτι συμφοιτητές και συμφοιτήτριές του και έφυγε
<...>
<Που βρισκόμαστε;>ρώτησε ο διοικητής.
<Δεν υπάρχει ιδιαίτερη πρόοδος κύριε> απάντησε σοβαρός ο Γρηγόρης<Δεν μπορούμε να εντοπίσουνε την τοποθεσία που βρίσκεται ο Παπάς. Έχουμε προσπαθήσει τα πάντα...το μόνο που μένει είναι να κάνει αυτός τη πρώτη κίνηση. Όχι βέβαι οτι θα σταματησουμε να προσπαθούμε αλλα->
<Εντάξει φτάνει. Μπορείς να πηγαίνεις. Αν προκύψει κάτι καινουργιο να με ενημερώσεις αμέσως> τον διέκοψε ο διοικητής και ο Γρηγορης κατευθύνθηκε προς τη πόρτα <Δεν είναι τυχαίο που τη  υπόθεση την έχεις αναλάβει εσύ με τον Παλαιολόγου. Να το θυμάσαι αυτό>
Χωρίς να του απαντήσει κάτι αποχώρισε από το γραφείο.
Η υπόθεση ειχε πάρει περισσότερο χρόνο απο αυτόν που είχε υπολογίσει και είχε αρχίσει να κουράζεται τόσο ψυχολογικά οσο και σωματικά.
Επίσης ήταν και κάτι άλλο που τον έκαιγε στο βάθος του μυαλού του. Ήταν όντως η Ρία έγκυος ή είχε καταλάβει λάθος; και αν ήταν, ο φίλος του το ξέρει;
Αποκλείεται! Αν το ήξερε αυτός θα το ήξερα και εγώ
Εγκατέλειψε αυτές τις σκέψεις και συνέχισε τη δουλειά του.
<...>
<Μαρίνα πρέπει να σου μιλήσω και είναι πολύ σοβαρό αυτό που θα σου πω.>
<Άρη μου με τρομάζεις> τον κοίταξε ανήσυχα
< Και καλά κάνω..πρέπει να δώσεις βάση σε αυτό που θα δου πω> είχε υιοθετήσει το σοβαρό του ύφος.
<Τι έγινε;>
<Θυμάσαι τον Αντρέα Παπά;>
<Γίνεται να ξεχάσω όσα έκανε; Δυσκολεύτηκα παρα πολυ να πιστέψω όσα έκανε αλλά τελικά κατάλαβα τι κάθαρμα ήταν πάλι καλά που θα κάνει πολύ καιρό να δει το φώς της ημέρας. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τον ειχα σαν αδερφό στο σχολείο και εξελίχθηκε σε τέτοιο τέρας χωρίς να το καταλάβω> το ύφος ήταν αηδιασμένο. Τον μισούσε τον Αντρέα. Τόσο απλά.
<Μαρίνα το έσκασε!>
<ΤΙ;!> τον κοίταξε τρομαγμένη
<Πίστευα ότι θα μπορούσα να μαζέψω την κατάσταση αλλα δε τα έχουμε καταφέρει ακόμα. Απο εδώ και πέρα θα προσέχεις ακόμα και τη σκιά σου. Έχω ήδη μιλησει με τον Ηλία και θα σε προσέχει και αυτός>
<Ό,τι πεις εσύ>
<...>
Το κουδούνι του σπιτιού της Κατερίνα χτύπησε και με αργά και απρόθυμα βήματα πήγε να ανοίξει
<Καλώς τα παιδιά τα δικά μας>
<Επ τι γίνεται;>χαιρέτησε ο Στέφανος
<Όλα καλά. Η Δανάη είναι μέσα> ο Στέφανος μπήκε μέσα αφήνοντας τον Άγγελο στη πόρτα μόνο του με τη Κατερίνα.
Ξαφνικά η Κατερίνα πηρε μία έντρομη έκφραση και κοίταξε πίσω απο τον ώμο του Άγγελου. Φοβισμένος απο την έκφρασή της γύρισε να δει τι κοιτούσε και όταν βρηκε της ευκαιρία εκείνη, του έκλεισε τη πόρτα στη μούρη.
Ουπς.. σκέφτηκε
<Που είναι ο Άγγελος καλέ;> ρώτησε η Δανάη.
<Ε;Ποιός;> έκανε την ανήξερη
<Κατερίνα...> την κοίταξε προειδοποιητικά.
<Τι; Είναι καλά! Αλήθεια δεν έκανα τίποτα> κοιταξε αθώα τους άλλους δύο
<Που είναι;> ρώτησαν καχύποπτα με μία υποψία γέλιου
Έβηξε..<Δε ξέρω>
Ξαφνικά άνοιξε η μπαλκονόπορτα και μπήκε ο Άγγελος χαλαρός στο σπίτι.
<Φτου γαμώτο...τόσο κοντά> ψιθύρισε η Κατερίνα.
<Πρέπει να έγινε κάποιο λάθος και η Κατερίνα το κουτό με άφησε απέξω. Αφηρημένη θα ήταν> προφανώς και ήξερε ότι δε το έκανε καταλάθος αλλα δε θα της έκανε τη χάρη να τον δει συγχισμένο
<ΚΑΤΕΡΙΝΑ!> φώναξε η Δανάη
<Παρακαλώ...γιατί με κοιτάτε έτσι;Δε καταλαβαίνω> ο Στέφανος και Δανάη άρχισαν να γελάνε ενώ οι άλλοι δύο αντάλλαζαν εχθρικές ματιές.
Ένω ο Άγγελος τη κοιτούσε στα ματια του ήρθε μία ιδέα
<Παιδιά...τώρα που είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα...θέλετε να βγουμε το βράδυ;> δε πήρε τα μάτια του από τα πλέον τρομοκρατημένα δικά της.
Οι άλλοι δύο συμφώνησαν και όλα κανονίστηκαν.
Να σε δω τώρα...