ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΕΣ...

Γιατί

«Ηλιά; Ξύπνα Ηλία!» του ψιθύριζε ενώ προσπαθούσε να τον συνεφέρει. Σιγά σιγά προσπάθησαν να την τραβήξουν απο πάνω του και εκείνη μετά απο μικρή αντίσταση έπεσε στη αγκαλιά του Άρη.

«Μαρίνα ηρέμησε...» την καθυσήχασε αλλά δεν ήταν σίγουρος για αυτά που της έλεγε. Ο Ηλίας ήταν βαριά χτυπημένος και η κατάσταση δεν φαινόταν καθόλου καλή.

«θα γίνει καλά έτσι;»

«Όλα θα πάνε καλά»

«...»

Είχαν φτάσει απο ώρα στο νοσοκομείο και περιμέναν για κάποιο νέο απο τους γιατρούς. Όλοι ήταν στη τσίτα και κυρίως η Μαρίνα η οποία δεν είχε φύγει απο το πλευρό του.

Είχε πάει στον αγώνα γιατί ήξερε πόσο σημαντικό ήταν για αυτόν. Μπορεί να πράγματα να είχαν εξελιχθεί άσχημα μεταξύ τους αλλά εκείνη ακόμα νοιαζόταν υπερβολικά για εκείνον. Για αυτό εμφανίστηκε στο στάδιο. Ήθελε να τον δει ακόμη και αν εκείνος δε θα την έβλεπε. Βέβαια το σχέδιο της απέτυχε παταγωδώς γιατί με το που άρχισε ο αγώνας τον είδε να γίνεται κουρέλι. Μετά απο πολλά χτυπήματα κατάλαβε με κάποιο τρόπο τι είχε στο μυαλό του. Θυμόταν πόσο την ήθελε εκεί. Έτσι πήγε σε ένα σημείο έτσι ώστε να ξεχωρίζει απο το πλήθος και προσπάθησε να σηναντήσει το βλέμμα του. Αφού τα κατάφερε όλα άλλαξαν αλλά η νίκη του δεν είχε καμία σημασία πια για εκείνη. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν να γίνει καλά.

Δεν σταμάτησε να του μιλάει. Να του θυμίζει μικρές και μεγάλες στιγμές που είχαν μοιραστεί παλιότερα. Καλές και κακές, χαρούμενες και λυπητερές. Του κρατούσε το χέρι και του έλεγε πως όλα θα πάνε καλά. Βέβαια αυτό ήταν περισσότερο για να το πιστέψει η ίδια παρά εκείνος.

«...»

«Άρη...» τον πλησίασε η Λυδία.

«Πες μου» ήταν και εκείνος τρελαμένος με όλη τη κατάσταση αλλά προσπαθούσε να μην το δείχνει.

«ο Ηλία και η Μαρίνα γνωρίζονται απο παλιά;»

«Γιατί;»

«δεν έχει φύγει απο δίπλα του ούτε λεπτό»

Εκείνος έτριψε το μετωπό του απο τη κούραση πριν της απαντήσει.

«Εμμ.. ναι για την ακρίβεια πάνε πολύ πίσω. Ήταν μαζί στο λύκειο»

«αυτό εξηγεί πολλά...» ψιθύρισε

«Τι;»

«Τίποτα.. εε να σε αφήσω στην ησυχία σου»