Gücünü ve güzelliğini adından alan bir kız ; Safir.
Tek sığınağı kitaplarken şimdi bir kitabın içinde esir. İsteği gerçekleşti. Kurtarması gereken bir dünya var! Ve durdurması gereken bir savaş. Peki ya ölürse ? Ya da daha beteri. Bu kitabın içinde...
-Yaşanan bu acılardan sonra diyecek bir şey bulamıyor insan... Başımız sağ olsun.-
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu arkadaş Aras :) Ayrıca kapak nasıl olmuş ? :) Hikaye ile ilgili de diyeceğim bir iki şey var. Korkmayın, yazmaya devam edeceğim. Bir sıkıntı yok o konuda. Ancak okuduğunuz bölümleri beğenir ve eleştirilerinizi bana aktarırsanız daha iyi olur. En azından yanlışlarımı fark ederim. Ve de arkadaşlarınıza da önerirseniz sevinirim. Sevgiyle kalın, keyifli okumalar... :)
Aras, bir müddet Safir'e karşılık verip sarıldıktan sonra hızlıca ayaklandı. Tam olarak kendinde olduğu söylenemezdi. Yine de ne yaptığını bilecek haldeydi. Buraya sürekli kaçtığı ve insanlardan sakladığı geçmişiyle yüzleşmeye gelmişti. Tekrar kaçıp gidecek değildi. Safir'in elini ellerinin arasına aldı. Ondan aldığı güç ilerlemesine neden olacaktı. Kızın elini sıkıca kavrarken adımlarını karanlıkta yarım yamalak görünen ama yerini yıllar önce hafızasına çok iyi kazıdığı kapıya ilerledi.
Safir, Andrina'nın anısı sayesinde burayı biliyordu. Üst kata çıkacaklardı. Anıdaki kanı hatırlayıp ürperince durumu belli etmemek için Aras'ın kolunu sıkıca kavradı. Sol eli onun elindeyken sağ eli de kollarını kavramıştı. Bu kadar korkak biri olmamıştı hiçbir zaman. Aksine onda deli cesareti olduğunu bile söylerdi Ferah. Ama şimdi kendini bir başkasının dünyasında hissediyordu. Ve o insanın dünyasının bilinmeyenine doğru ilerliyorlardı. Günlerce bunu merak etmişti Safir. Aras'ın dengesiz hallerinin nedenini hep sorgulamıştı. Kafasını yastığa koyduğu an, okyanusu andıran o gözlerinin derinlerine inmişti hep. Ama gerçek hiçbir zaman zihindeki gibi olmuyordu. Şimdi, burada, Aras ile onun geçmişine iniyor olmak nedensizce bir korkunun kızın ürkek yüreğini kaplamasına neden oluyordu.
Kapıyı açarken çıkan gıcırtı geçmişe açılan ilk andı. Bu sesi çok iyi biliyordu Aras. Burada kaldığı yıllarda da bu kapı gıcırdardı. Görevlileri yağ sürerdi bazen. Ama çok uzun bir süre dayanmazdı sessizlik. En fazla birkaç hafta sonra kapı isyan eder ve o sesi çıkarırdı. Bu sesten rahatsız olan çocuklar çoğunlukta olduğu için geceleri bu kapı kapatılmazdı. Olur da biri aşağıya iner ve kapıyı açmak zorunda kalır da uyuyanlar korkar diye açık olurdu. Bu çocuklardan biri de Armen'di.
Adımları merdivenlere ulaştığı anda Safir cebinde duran cep telefonunu hatırladı. Aras'ın kolundan sıyrılarak onu çıkardı ve ışığını açtı. Artık etrafı daha net görebiliyorlardı. Aras tepki vermeden kızın sağ elini tuttu ve kendi koluna doladı. Böylece biraz önceki hallerine geri dönmüşlerdi. Işığı da kızdan alarak kontrolün onda olmasını sağladı.
Tek tek basamakları tırmandıktan sonra Andrina'nın anısındaki o hole vardılar. Safir artan korkusunu kontrol altına alabilmek için Aras'a baktığında bunun yanlış bir hamle olduğunu anladı. Aras'ın gözlerindeki o ateş daha da korkmasına neden olmuştu. İçinden kendini telkin etmek için bir şeyler söylese de işe yaramamıştı.
