Zostań ze mną

XX

- Ej, wstawaj!

- Jezu...czego ty tu?

- Jak dobrze pamiętam masz dziś na 9.50, tak jak na. Już jest 8.55, więc znając ciebie nie zdążysz się wypacykować.

  Zerwałam się z łóżka gdy tylko Joshep skończył mówić. Jak szurnięta pakowałam zeszyty to torby, a on tylko stał i patrzył co wyczyniam. 

- Zrobisz mi śniadanie? - Zapytałam. 

- I frytki do tego..?

- Joshep!

- Dobra, kobieto. Zrobię. 

  Sprawdzałam chyba trzy razy czy wszystko spakowałam. Nie zwlekając szybko się pomalowałam i ubrałam w pierwsze lepsze ciuchy. Gdy już zeszłam, śniadanie czekało na mnie w kuchni. Kurczę on naprawdę się postarał. 

- Dzięki. 

*

- No hej, w końcu! Myślałem, że cię nie będzie. - Powiedział Suga, gdy wchodziliśmy do klasy.

- Prawie zaspałam, ale brat mnie obudził. 

- Jednak brat się przydaje, widzisz?

- Tak, tak... - Powiedziałam wyciągając książkę.

  Suga coś jeszcze do mnie pierdzielił, ale ja nie zwracałam na to uwagi. Skupiałam się na powtórce do sprawdzianu. 

- Przyjdziesz dziś do mnie? - Zapytał.

- Co? Cicho.

- Tak? No to się cieszę.

- Jezu, będę, tylko daj się skupić. - Zaśmiał się gdy to powiedziałam. - Co cię tak bawi?

- Nie, nic. Skupiaj się ty mój kujonie. 

    Na długiej przerwie siedziałam z Aidanem na ławce. Nasza grupa miała teraz język Hiszpański. Kiedy Aidan opowiadał mi o biletach na mecz jego ulubionej drużyny zauważyłam jak idzie do nas Niki.

- O przyszła śpiąca królewna. - Odezwałam się machając do niej.

- Cicho, uznajmy, że zaspałam, okej? - Uśmiechnęła się.

- Super! - Odezwał się Aidan zażenowanym głosem.

- Przestań! - Warknęła Niki.

  Nie zdążyłam nic powiedzieć, bo Aidan od razu odszedł od nas posyłając Niki wredne spojrzenie. Co jest? Co się kurde dzieje? Próbowałam wypytywać i dowiedzieć się czegoś. Chciałam wiedzieć czemu są tacy dla siebie. Pokłócili się czy co? Niestety mój wysiłek poszedł na marne, ani Niki ani Aidan nie chcieli mi powiedzieć o co chodzi. Nigdy się nie kłóciliśmy, zresztą nawet jak były między nami jakieś zgrzyty, zawsze dochodziliśmy do porozumienia. Dlatego nie rozumiałam, dlaczego nie chcą nic mówić. Przecież byliśmy przyjaciółmi....