Zostań ze mną

XXIX

  W sumie sama nie wiem, chyba zbliżała się dziewiętnasta. Na rozmowie z Aidanem czas naprawdę mi szybko minął. Po skończeniu rozmowy sprawdziłam co robi mój brat, po czym znów położyłam się na łóżko od razu zasypiając. Tak naprawdę nie robiłam nic męczącego, ale czułam się strasznie.

Obudziło mnie stukanie w okno. Przestraszyłam się, ale po chwili zignorowałam sprawę. To pewnie gałęzie od drzewa albo ptak. Spojrzałam na zegarek: 21:00. Kiedy chciałam położyć się, znów usłyszałam stukanie w okno. Odczekałam chwilkę. Stukanie znów się powtórzyło, tym razem mocniej. Dość przestraszona podeszłam do okna i powoli odsłoniłam roletę. Nie dowierzałam, gdy zobaczyłam Sugę siedzącego na drzewie. Nie wiedząc co robić otworzyłam okno.

- Co tu robisz?

- Odsuń się! - Powiedział niecierpliwie.

- Nie, co nie.. co ty robisz?

- Odsuń się od tego okna...

 Jak powiedział tak zrobiłam. Chłopak wskoczył przez okno do pokoju, robiąc przy tym trochę hałasu. Gdy ogarnął swoje włosy i bluzę  zamknął okno. Ja wciąż stałam jak słup.

- Wiem, wiem wszystko. 

- Aidan? - Zapytałam.

- Aidan. Martwiłem się jak choler. Nie było cię w szkole, nie odzywałaś się, nie odbierałaś. Rozumiem, że źle się czujesz... ale bycie samą ci nie pomoże. Pozwól mi tobie pomóc. 

- Wyjdź.

- Kataleja? - Podchodził do mnie ze zdziwioną miną. - Co się dzieje?

- Wyjdź i nie pytaj. - Odepchnęłam go mocno jednocześnie wskazując na drzwi. 

 Nie chciałam go ranić, dlatego zdecydowałam się być oschła. 

- Powiedz mi, dlaczego? Dlaczego taka jesteś? Chce ci pomóc, nie zostawię cię samej. - Właśnie problem w tym, że nie wierzę mu w to...

- Nie, nie cholera.. daj mi spokój!

 Suga spojrzał na mnie z politowaniem. Miałam nadzieję, że mnie posłucha. Chyba jednak się myliłam. Chłopka usadowił się wygodnie na moim łóżku krzyżując ręce.

- Co ty robisz? Nie tu są drzwi. - Powiedziałam lekko zirytowana. 

- Będę tu siedział tak długo, dopóki nie dowiem się, co się dzieje.