Bound to you

1

Eleonora

Uitgerust open ik mijn ogen en scan de kamer rond. De warme zonnenstralen vallen binnen en verwarmen het koude marmer onder mijn voeten. Ik zwaai de deur van mijn kamer open en trippel de trap af, naar de keuken toe.

"Eleonora! Het is half twaalf en jij rust lekker uit? Dit is geen gedrag voor een aanstaande Luna, dat besef je toch wel?" Ik zucht, knik naar mijn moeder en zet me aan tafel. Even bedenk ik me waarom ze me dan niet komt wakker maken, maar dat zijn natuurlijk haar problemen niet.

Ze keurt alles wat ik zeg en doe af, dus ik zie niet in waarom ik nou de Luna moet worden. Gelukkig heb ik nog een paar jaar voor ik het moet overnemen. Mama en papa zijn gezond en wel.

Ik ben enigskind dus dat is eigenlijk waarom mijn ouders geen andere keuze hebben, ze moeten mij hun laten opvolgen. Natuurlijk heb ik nog een vriendje nodig dan. Een vriendje ja, ik voel mijn 'mate' niet aan dus ik noem het maar mijn vriendje.

De kok plaatst verschillende gerechten voor mijn neus en ik schaam me wetende dat ik niet eens 1 bord opkrijg. "Neem gerust uw tijd, Eleonora." Ik knik en zeg bedankt terwijl ik een bord met eitjes en spek naar me toe trek.

Het bord is halfleeg gegraakt en ik haast me de keuken uit om niet in de confrontatie te moeten gaan met mijn moeder of de kok.

Ik ren weer naar boven, trek snel iets anders aan en haast me naar buiten. Het is enorm vervelend om binnen te zitten met mijn ouders. Ik zie pap niet veel, hij werkt alle dagen in zijn bureau of moet vergaderingen houden... Je kent het wel, alle Alpha taakjes op zich nemen.

En mama? Die wijst me er maar al te graag op wat voor een grote fout ik ben en waarom ik nou geen weerwolf kon zijn. Als ik het wist zou ik niet elke dag de maangodin smeken het me uit te leggen.

Ik loop het plein op en krijg gelijk vieze blikken naar me toe geworpen. Ik krijg het er benauwt van en wil me verontschuldigen voor het zijn van wie ik ben. Maar dat mag ik niet. Ik moet tonen dat ik sterk ben zodat ik dit pack wel kan leiden.

In mezelf lach ik er mee. De wijze woorden die pap me vertelde, hij gelooft ze zelf niet eens. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en scroll door mijn contacten. Exact 3 staan er in; mama, papa en Cas. Cas is mijn beste vriend en de zoon van de Bèta.

Ik wil net Cas bellen als ik struikel over een voet. Het duurt 3seconden voor mijn handen stoppen met schuren over de grond. "Sukkel dat je bent. Kijk uit waar je loopt ja? Mijn nieuwe schoenen zijn besmet door jouw vieze mensenziekte." Allison, de leider van de barbies, kijkt me met een vies gezicht aan en trapt nog eens tegen mijn buik voor ze verder wandelt met haar hondjes achter haar aan.

Zo gaat het eigenlijk elke dag. Dit is een typische dag uit het leven van Eleonora.