Bound to you

31

Jay

"Je kan haar moeder toch bereiken? Aangezien ze contact had gezocht met Eleonora?" Ik knik, natuurlijk heeft vader weer gelijk. "Ik vraag me af waarom ik daar nog niet aan gedacht had. Oh, wacht! Ik heb haar telefoon tegen de muur gegooid." Mijn vader zucht en wrijft met zijn handen over zijn gezicht.

"We mogen niet panikeren Jay. Onderhandelen is altijd de eerste stap en meestal ook de laatste." Ik knik opnieuw maar ben er helemaal niet gerust op. "Jay?" Ik hoor Nora's stem. "Nu even niet Nora, ben zo bij je." Ze mompelt nog een 'oké' en vertrekt weer.

"Waarom doe je nou zo bot tegen haar?" Simon kijkt me verbaasd aan. "Ik doe niet bot? Ik heb even geen tijd om te babysitten!" Hij lacht en schudt zijn hoofd. "Zo ken ik je niet Jay." Hij stapt van me weg en volgt Eleonora naar haar kamer.

"Hij heeft gelijk zoon. Je doet niet zoals gewoonlijk." Ik knik, dat lijkt het enigste te zijn wat ik nog doe. "Ik- ah ik weet het niet pap. Ik denk dat ik het gewoon moeilijk heb omdat ze niet dezelfde band als mij voelt, omdat ze in gevaar is en heel onze roedel ook. Ik voel me machteloos."

Hij zucht en legt een hand op mijn schouder. "Ga wat rennen, maak je hoofd leeg en wij passen wel op Nora. Daarnaast is ze volwassen dus hoef je niet te babysitten hé." Ik rol mijn ogen maar luister toch naar wat hij zegt.

Ik ren de straat op en volg in een rechte lijn een onzichtbaar pad naar het bos. Zoals elke weerwolf ren ik automatisch naar het vijvertje. Ik drink en leg me neer. Het dringt nu pas tot me door dat ik gemeen ben geweest. Als mate hoor ik te luisteren naar haar.

Nee joh, ben je gek? Tuurlijk moet je luisteren naar haar. Ze heeft informatie die jij duidelijk nodig hebt. Ook leuk jou weer te horen, Kay. Ik hoor mijn wolf grinniken. Trouwens, Levi bedoelde dat ze gehoord had dat je zei dat ze nooit een Luna zal worden. Ze is misschien een mens, maar ze heeft ook gevoelens. En ik was fout over het voelen van de mate band. Ze voelt het wel.

Ik frons, geeuw, en trek gras uit de grond. Als ik zie dat het begint te schemeren zet ik me recht en volg de weg naar huis. Voor ik een voet uit het bos zet, besef ik iets; ik heb geen reserve kleren mee dus ik sta hier nu naakt.