Bound to you

17

Eleonora

Het duurde exact elf seconden voordat de deur opnieuw open vloog en een onbekende man, zeg maar weerwolf, binnen stapt. En dat weet ik omdat ik exact elf seconden naar mijn telefoon aan het staren was. "Hoi, ik ben Simon. Leuk je te ontmoeten." Hij glimlacht vriendelijk en ik neem zijn uitgestoken hand aan.

"Eleonora." Hij knikt en knikt naar de televisie. "Wil je wat kijken?" Ik schud mijn hoofd. "Bedankt, maar ik ga even op bed liggen. Als dat mag?" Ik kijk hem afwachtend aan en niet begrijpend kijkt hij terug. Dan veranderen zijn ogen in het wazige gedoe en kijk ik even rond om niet te zitten staren naar zijn gezicht.

"Oh, ja natuurlijk. Als je iets nodig hebt geef je maar een gilletje." Ik knik en stap de trap op, richting mijn kamer. Twijfelend kijk ik de gang rond. Ik ben normaal niet zo nieuwsgierig maar aangezien Jay toch niet thuis is kan het geen kwaad om in zijn bureau rond te neuzen. Toch?

Ik neem de klink vast en staar naar mijn hand. Ik durf niet. Het is niet juist om rond te neuzen tussen iemand zijn spullen. Ik trek weg en draai me snel om, om in mijn eigen kamer toe te komen. Het voelt eigenlijk niet vreemd om te zeggen dat dit mijn kamer is. Ik ben hier graag.

Toch mis ik mijn ouders en vraag ik me af waarom ik plots zo nodig het huis uit moest. Waarom ik zo nodig moet trouwen, en waarom Cas me nog niet eens een verontschuldiging heeft aangeboden.

Ik plof, zoals altijd, op het grote bed neer en kijk naar mijn telefoon. Ik tokkel wat op het scherm en besef me nu pas dat ik een bericht heb van mijn moeder. Fronsend kijk ik er naar. Wat zou zij me nu nog te zeggen hebben?

Ik trek mijn schouders op en druk op 'beantwoorden'. Een foto komt tevoorschijn en ik wou dat ik kon wegkijken, maar dat gaat niet. Mijn ogen zitten vastgelijmd.

Vastgelijmd aan het beeld van mijn beste vriend, zonder hoofd.