Bound to you

18

Eleonora

Ik wou dat ik kon gillen, mijn telefoon tegen de muur kon gooien. Maar in tegenstelling tot dat stromen de tranen over mijn wangen. Is dit mijn schuld? Had ik niet mogen weggaan zonder hem? Kan ik hier überhaupt iets aan doen?

Uiteindelijk valt de telefoon uit mijn handen en zie ik hoe erg ik bibber. Is dit normaal? Waarom spreek ik tegen mezelf. Ik word helemaal gek. Het is me te veel. Veel te veel.

Ik trek aan mijn haren maar het helpt geen moer. Ik sluit mijn ogen, hopende dat wat er net gebeurd is een nachtmerrie is. Maar nee hoor, wanneer ik ze weer open zit ik nog steeds op het bed en bibberen mijn handen nog steeds als een gek.

Wat moet ik nu doen? Ik wil helemaal niet om hulp vragen. Ik ben sterk, toch? Nee, dat ben je niet Eleonora, je bent niets waard. Doe niet zo flauw. Doe het raam open.

Alleen de laatste gedachte drong tot me door en wanneer de ijzige lucht mijn gezicht raakt heb ik weer het gevoel dat ik kan ademen. Natuurlijk duurt mijn adem momentje niet lang want de deur gaat open en zwiert met zo'n kracht tegen de muur dat een kader naar beneden donderd.

"Eleonora? Ben je oké? Ik hoorde wat vallen en dacht even te komen kijken.." Hij stapt dichter. Ik weet dat het Simon niet is. Ik vraag me wel af hoe hij wist dat er wat mis was. Hoelang is hij al weg? Hoelang zit ik hier al..

"Hé, gaat het wel?" Ik schud mijn hoofd. Natuurlijk gaat het niet. Gaat het ooit goed met me? Gaat het ooit goed komen? Met alles...?

Hij graait naar de telefoon en kijkt naar het beeld waar ik blijkbaar een paar uur naar heb zitten staren. Hij kucht en gooit de telefoon kapot tegen de muur. Ik spring op van het harde geluid en deins achteruit.

"Sorry... Wil je erover praten?" Opnieuw schud ik mijn hoofd. Ik wil helemaal niets nu. De enigste vriend die ik had is weg. Waarom ben ik hier nog? Ik heb nooit een doel gehad op deze verdorde planeet.

Waardeloos. Dat is wat ik ben en altijd zal zijn.