Bound to you

42

Eleonora

Het was geen voorstel om in de bunker aan het bos te gaan zitten, nee het was een bevel. Ik zit hier met 4andere vrouwen waarvan ik de naam niet weet. Boven ons staan wel 20bewakers rond te lopen. Ik zucht en ben gefrustreert. Ik wil hier weg en wel nu.

Nog voor ik een voet op de trap zet houdt een van de vrouwen me tegen. "Luna! Niet doen! Je mag ons niet alleen laten." Ik kijk haar moeilijk aan en ze kijken me alle vier afwachtend aan. "Ik- ik heb het hier te warm en moet even een luchtje scheppen."

Ze kijken elkaar aan en zwijgen voor de volle minuut. "Luna, ik begrijp dat u het moeilijk hebt nu om bij uw mate weg te blijven. Maar het is van uiterst belang dat jij veilig blijft." Met samengeknepen ogen kijk ik haar aan.

"Ik snap jullie bezorgdheid en ik vind het enorm lief, maar ik vind het gek dat ondanks dat deze roedel niet traditioneel is, een Luna niet mag meevechten." Ze buigen hun hoofd en knikken. "Ik bedoel niets persoonlijk, geloof me. Het is niet omdat ik een mens ben dat ik niet kan vechten. Ik zal er alles aan doen om jullie veilig te houden. Beloofd."

Ze geven me een kleine glimlach en 'wuiven' me uit alsof ze me nooit meer gaan zien. Wanneer ik voorzichtig mijn hoofd uit het luik steek zie ik geen enkele wachter. "Dat is weer typisch" mompel ik terwijl ik uit de bunker klauter. Ik leg de blaadjes weer goed over het luik zodat niemand het merkt en volg het geluid van geschreeuw.

Dit is niet mijn beste idee, dat zeker niet. Maar ik moet en zal iets doen. Onderweg naar het plein waar iedereen druk bezig is met elkar uit te moorden word ik tegen een boomstam gedrukt. "Eleonora! Ben je helemaal gek geworden!" Ik kijk hem boos aan en grijp naar een mes dat hij in zijn zijzak heeft steken.

"Nee. Ik ben een Luna en ik ga meevechten. End of story." Hij kijkt verwilderd om zich heen en laat me voorzichtig los. "Als er iets met je gebeurd, ligt mijn hoofd eraf. Dus vecht voor jouw leven. En de mijne."

Ik knik en volg hem in een snelle pas naar de open ruimte. Plots stopt hij waardoor ik tegen hem aan vlieg. Niet begrijpend kom ik van achter hem vandaan en zoek naar wat hij kijkt.

Maar daar was het dan. Een beeld waarvan ik dacht dat ik hem nooit zou zien. Mijn bloedeigen moeder die een ijzeren mes dwars door Jay steekt. Ik schreeuw en schreeuw maar Simon houdt me vast en drukt een hand voor mijn mond.

"Sshht... Het is zo voorbij." Hij trekt me weg van het beeld en zet me tegen een boomstam waar ik ineenzak. Ik kn niet eens huilen, er komen geen tranen. Ik tril, dat wel. Simon brabbelt tegen me maar ik versta er geen woord van.

Ik merk niet eens dat hij weggaat en pas na enkele minuten weer terug keert. Hij pakt me op in bruidstyle en draagt me ergens heen. Ik zie alles en niets tegelijkertijd . Ik voel alles en voel niets tegelijkertijd . Ik ben verdoofd vanbinnen.

Hij zet me in mijn kamer, praat opnieuw tegen me waar ik geen woord van versta en laat me achter. Alleen.

Is dit dan mijn toekomst? Alleen?