Can This Be Love? [COMPLETED] #Wattys2016

CTBL27

Dedicated to jeanadana, thank you for voting and your comment :)

"Gusto mo talagang malaman?" Tanong ko. Napangiti naman ako. ISANG NGITI NA MAY PAGAALINLANGAN.

Paano kung sabhin ko na ikaw ang someone na sinabi ko?

Ano kaya ang gagawin mo?

Sasaluhin mo kaya ako? Pag sinabi ko.

Mamahalin mo rin ba ako?

Ang hirap ng ganito. Yung gusto mo ng magconfess sa feelings mo towards him pero may pumigil na hindi muna ngayon.

"Yes, I want the truth." Seryosong sabi niya. He didn't bother to smile but instead, he just staring at me na parang gusto talaga niya malaman ang totoo.

I closed my eyes. Inhale. Exhale. I breathe slowly and gentle. I open my eyes again

My gosh, what should I do? I don't know what to do. Sasabihin ko ba talaga ang totoo? Aaminin ko ba na mahal ko siya? I secretly cross my fingers as a sign of prayer. Yumuko ako at tumingin ulit sa kanya.

"May sasabihin muna ako... Paano kung may tao na nakagusto sayo? Mamahalin mo ba?" Tanong ko.

I laughed. But a fake one. This is not easy. Ang hirap ng pinasok ko.
"Wag mong sabihin na ako yung sinabi mong someone?" Napasinghap siya and he smirked.

I suddenly blushed because of his question. Napawang naman ang panga ko kaya Tumawa ako ng malutong na malutong. Para hindi mahalata.

Pero parang nahalata na Siguro niya...
"Sinabi ko bang ikaw? Kapal mo naman." I laughed and rolled my eyes.

Mauto ka sana. Ayaw kung malaman mo na ikaw yung someone na sinabi ko ngayon. Ayaw kung mapahiya. At isa pa, ayokong malamn niya tapos hindi pala niya ako mahal. Saklap!

"It's depend on what's situation. But if you love someone, then say it with him even if you recieve a rejection atleast you confess what inside in your heart."

Eh? Lalim non ah? D ako nakailag.

"It's just a little thing. Ang dali lang naman. Ikaw lang naman ang gumawa para maging komplikado. Tch."

Komplikado? Ako ang dahilan?

Bakit?

Ako nga ba talaga ang dahilan kung bakit naging komplekado. Naging mahirap ang gingawa ko dahil hindi ko sinabi?

Eh sa natatakot kasi ako. Natatakot ako na baka hindi mo ako mahal pag sinabi ko yun.

"May gusto kasi ako..." I murmured pero hindi ko natapos yun. Dahil biglang nagring ang cellphone ni kean.

Kinuha naman niya at tinignan lang niya at palipat-lipat ang tingin niya sa cellphone at sa akin. Nanatiling nagring ang phone niya kaya ako na ang nagsabi na sagutin niya.

"Sagutin mo na, baka importante yan." Sabi ko at ngumiti sa kanya. Tch. Sasabhin ko na sana na siya ang gusto ko pero parang panirang cellphone yun.

Sino ba kasi yung tumawag? Yun na eh, sasabihin ko na yung dapat na sasabihin ko.

Sa halip na sagutin niya ang tumawag. Hinayaan lang niya ito at may pinindot sa cellphone niya. Hindi na ito tumunog kundi na bavibrate nalang ito. Bumaling siya sa akin.

"Go on. Sabihin mo na, trust me. D ko ipagkakalat yan." Inosenting tumingin ito sa akin at ngumiti.

Mas lalo ko tuloy siyang minahal sa bawat bigkas niya sa mga salita na hindi ko na sana uulitan. Trust.

Hindi niya ba alam na SIYA ANG MAHAL KO? Siya ang tinutukoy ko?

Hindi niya ba nahahalata?

"Sige na nga... Baka iwasan mo ako pag sinabi ko 'to."

Yumuko siya at tinapat niya ang kanyng mukha sa mukha ko . Kaya napaangat ang mukha ko. Ilang pulgada lang ang layo. Two inches siguro. Ang lapit ng mukha niya sa mukha ko. Kay napastiffen ako dito sa harap niya at bahagyang nilayo ang mukha ko. Ang lakas ng kabog ng puso ko. Napahawak naman ako sa dibdib ko at napaiwas ng tingin sa kanya.

"So, ako nga yun?" Tanong niya sa akin na may ngiti sa mukha. Hindi lang ngiti kundi isang ngisi ang nakikita ko.

Para naman akong nastatwa sa ngiti niya. Bakit ba ang gwapo mo? They way he smirked, smiled and stared at me. I can't help myself but to admired his face.

"A-h," I'm stammering. I can't find any words to say what I will uttered. Wala akong masabi. Nagiging pipi ako bigla.

Wala akong masabi. Nahihiya tuloy ako kaya napayuko nalang ako. Bigla naman niyang hinawakan ang baba ko at itinaas muli ang mukha ko kaya ang nangyari ay nagkalapit ang mukha namin na parang maghalikan na sa sobrang lapit.

Napatitig naman ako sa mga mata niya na nakatitig rin. Hindi ko magawang hindi siya matignan sa mga mata. Para akong nahyptonize sa titig niya kaya napatitig na rin ako.

"Tell me. Do you love me?" Tanong nito na hindi umiiwas sa kakatitig sa mga mata ko. Ni hindi siya tumingin sa gilid o sa ibang gawi. Kundi tumitig lang siya sa mismong mga mata ko.

I gulped. Hindi ko magawang magsalita dulot na rin sa pagkalapit namin. I closed my eyes and I think kung paano ko sasabihin. Nang meron na akong guts to say.

Umiwas ako sa titigan namin at umayos ng upo. Siya naman ay umiwas narin at umupo ng maayos.

"I've decide not to love again, but now I think It's time to try and take the pain. For now I know I'll be hurt and trust someone again, Coz the one I already love is you." I confess. Hindi ko alam kung anong kalalabasan kaya humanda na akong itake lahat kung ano ang mangyari o sabhin niya.

Lumingon na sana ako sa kanya ng hinawaka niya ang aking braso at mabilis na hinalikan ako sa labi. I froze at nanatiling nakadilat ang aking mga mata.

Huminto siya at tinignan ako na nakangiti. Pero ako nakatulala at hindi nakagalaw. What does it mean?

"So, you love me right? I hear it." He's smiling widely. Pahiwatig na masaya siya sa narinig niya kanina.

Bakit masaya siya sa narinig niya? Mahal niya rin ba ako?

"Sabihin mo nga ulit. Do you love me right?" Tanong niya sa akin habang yinuyugyog niya ang balikat ko. Kaya nagising ako sa pagkatulala ko. Hindi ko alam na may pagkakulit pala siya.

I smiled. " Are you a deaf? Hindi mo narinig? Tss." Umirap ako at ngumiti ng palihim.

"Gusto ko ulit marinig. Please?" He pleased and he twinkle his eyes. Ang cute niya. Urgh.

Ang kulit.

I sighed. "I LOVE YOU Kean James." Diniinan ko pa talaga ang  I love you para marinig niya talaga.

Bigla naman siyang sumigaw at niyakap ako and I was stuned.

"I love you."

A/N:

Comment down and vote.