All About Her

I need to let her feel me.

Hindi naging madali ang mga araw na lumipas sa pagsasama namin ni Elaisa. Ginagawa ko ang lahat para maging masaya sya pero hindi pa rin lumalabas 'yung ngiti nya na natural.

Pilit kong pinapakita sa kanya na ayos lang ako kahit na sa totoo lang ay para akong pinapatay sa sakit. Noong nakita ko sya na duguan sa sahig ay halos panawan ako ng ulirat, I don't fcking know what to do, nanigas ako.

"Sweety, good evening. Let's eat." Nakita ko sya na nakaupo lang sa kama at tulala. Nilingon nya ako. Inilapag ako sa lamesa ang pagkain.

"Ayoko, wala akong gana." Sagot nya bago umiwas ng tingin.

"You need to drink medicine." Naupo na ako sa tabi nya.

"Wala akong sakit, Jared." Pagmamatigas nya. I take a deep breath.

"Please naman, Elaisa. Tulungan mo naman ang sarili mo, because here I am, helping you!" Hindi ko na napigilang mapasigaw.

Nanlisik ang mata nya. "Hindi ko kailangan tulungan ang sarili ko at lalo nang hindi mo kailangan na tulungan ako!"

"What are you saying? I'm your husband! Dapat lang kitang tulungan." Tumayo ako at nagpalakad lakad.

"Ayokong uminom ng gamot! Can't you see that I'm healthy?!"

"You need to eat." Sumandok ako ng kanin at nilagyan 'yun ng ulam, amba ko ng isusubo sa kanya ng tabigin nya ang kamay ko kaya natapon ang pagkain. Napamura ako.

Napahawak na lang ako sa pagitan ng mata ko. Sumasakit ang ulo ko. Minabuti ko na lang na lumabas ng kwarto.

Dumiretso ako sa kusina at nanghihina na naupo sa stool. Hindi ba nya nakikita na tinutulungan ko sya? Para naman sa kanya ang ginagawa ko. Lagi na lang syang ganyan, hindi na sya sumasabay kumain sa akin. Magigising na lang ako ng madaling araw na wala sya sa tabi ko at maabutan ko sya sa kusina na kumakain habang umiiyak.

Awang-awa na ako sa asawa ko pero ayaw kong ipakita sa kanya 'yun, baka magalit lang sya. Ilang beses ko syang inaya na lumabas para mamasyal pero lagi syang tumatanggi, kahit sina Nathaniel, at Jewel ay tinatanggihan nya.

It's been a month simula ng mawala ang baby namin, pero dahil sa nangyayari sa amin ng asawa ko ay parang kahapon lang nangyari at sariwa pa.

Natigil ako sa pag-iisip ng marinig kong tumunog ang cellphone.

"Hello, mommy." Walang buhay na sagot ko sa tawag.

[Anak, kamusta si Elaisa?] Ramdam ko rin ang lungkot sa boses ni Mommy.

"Wala pa rin po syang gana kumain. Mommy." Napahagulgol ako bigla. Sa totoo lang ay hindi ko na kinakaya ang nangyayari. "M-Mommy, ang sakit! Paulit-ulit akong nasasaktan kapag nakikita ko ang asawa ko na nalulungkot."

Lahat kasi ng atensyon at pag aaruga ng tao ay nasa kanya, ni isa ay walang dumamay sa akin kaya siguro ganito kabigat ang nararamdaman ko, wala akong mapaglabasan.