Çünkü ben yalnızım.

    Sorularıma cevap aramıyorum artık. Çünkü tatmin edici yanıtlar bulamadım hiç. Neden? Sahi kendime en çok bunu soruyorum. Neden ben? Herkes belli sebepler söylüyor ama ben cevabını biliyorum sanırım. Çünkü ben yalnızım. İşte! Hepsi bu yüzden. Benim hikayemi öğrenmek ister misiniz?

                    ******
Bir yıl önce...

Henüz on altı yaşındaydım. Olgun bir karaktere sahiptim. Bu herkes tarafından kabul gören bir şeydi. Bununla beraber yaşıtlarıma göre daha akıllı olduğumu düşünürdüm. O zamanlar..
Yakın çevremde dahil olmak üzere arkadaşlarımın ilgisi hep farklı yönlerdeydi. Lise ikinci sınıfta olan birinin hala sevgilisinin olmaması onlara göre garipti. Bir çoğunun kendinden yaşça büyük sevgilisi/sevgilileri (!) vardı. Aşktan sevgiden eğlenceden başka birşey düşünmüyorlardı. Hepsi mi ? Demeyin birçoğu böyleydi. Ancak bunların arasında biri vardı ki o benim gerçek dostum. Senelerdir arkadaştık. Şıpsevdi ama bir o kadar da temiz kalpli arkadaşım Esra. Esra orta boylu siyah saçlı açık mavi gözlü enfes bir kızdı. Çok sevimliydi. Cıvıl cıvıl konuşur insanı mutlu ederdi. Okul çıkışı evlerimize beraber yürürdük. Karmaşık ve kalabalık bir mahalledeydik. O nun evi , evimizin tam karşısındaydı. Evimizin dediğime bakmayın. Tek başıma kalıyorum.
Neden mi? Onunda hikayesi var..

Annem çok namuslu bir kadındı. Babam öldükten sonra kendini bana adamış , akranların ısrarlarına rağmen başkasıyla evlenmek istememişti. Evimizin yakınında ki konfeksiyoncu da çalışıyor , geç vakitlerde geliyordu.

O gün o eve gelmeden önce yemekleri hazırlamış sofrayı kurmuş onu bekliyordum. Zilin sesiyle merdivenlerden indim koşarak kapıyı açtım. Annem yorgun bir şekilde çantasını girişe bıraktı. Ayakkabılarını arkasına basarak çıkarttı ve içeri girdi. Merdivenleri çıkarken kapının gürültüyle sarsıldığını duyduk.

-Aç kapıyı! Aç ! Kevaşe seni ! Aç yoksa kötü olacak!

                   *******