When They Believe The Lie (Completed)

Chapter 11 - #Realized

Hindi ba pwedeng kapag napagod, huminto na?

Hindi ba pwedeng kapag nasasaktan na, tumigil na?

Bakit kailangan pa ng PERO?

Pwede namang huminto kapag napapagod PERO kaya mo pa namanng tiisin.

Pwede namang tumigil kapag nasasaktan PERO mahal mo talaga siya.

Ano naman ang magagawa nang PERO kung halos unti-unti ka ng pinapatay sa kaloob-looban mo? Walang magagawa ang PERO dahil ginagawa ka nitong TANGA. Ang laki 'kong tanga para umasa at magtiwala. Umasa na babalikan pa ako ng EX ko at magtiwala sa kaisa-isahang bestfriend ko.

But, I learned to forgive kasi na-realize ko kung gaano ako katanga dahil sinira ko ang relasyon namin ni Dreena nang dahil lamang kay Kram. Nararamdaman ko ang unti-unting pag-mature ng utak ko. Ang pagiging mature ko sa bawat desisyon na ginagawa ko. Ang unti-unting pag-iintindi ko sa mga bagay bagay.

Tama nga si Kram, bata pa lang kami noon. Wala pa kaming alam. Masyado pa kaming bata. At ngayon naiintindihan ko na kung bakit. Kung bakit noon ay halos magpakatanga ako.

Ngayon, tanggap ko na. Tanggap ko na na kailanman hindi na babalik si Kram sakin at kailangan ko nalang ibalik ulit ang dating pagkakaibigan namin ni Dreena pero alam 'kong hindi 'yun magiging madali.

"Pakshet ka, Jett!" sigaw ko sabay hagis sa kaniya ng basura namin galign sa loob ng bahay.

Tumawa siya ng mailagan niya ang basura na hinagis ko sa kaniya. Sino ba namang hindi maiinis kung inubos niya ang cookies na binake mo pa sa school niyo para ibigay kay Aeron na kaklase ko dahil birthday niya. At nirequest niya talaga 'yun kasi idol na idol niya ang cookie recipe ko.

"Kay Aeron yan e!" sigaw ko.

"Kay Jett dapat to!" sigaw niya pabalik.

Napakamot nalang ako dahil isa ding adik si Jett sa mga cookies ko. Pumasok nalang ako sa loob ng bahay kaysa mahamugan pa ko sa labas. Gabi na kasi at ewan ko kung bakit tumatambay pa 'yan sa amin. Nasa kanto lang naman kasi bahay niyan kaya malakas ang loob.

Ramdam ko na sumunod siya. Bahala siya sa buhay niya kasi feel at home naman 'yan dito. Nakakabwesit nga eh kasi may kahati kami ni Khrisa sa meryenda ni Mama.

Naghugas nalang ako ng pinggan sa kusina kasi kakakain lang namin nila Mama at ni Khrisa pati narin siya sa hapunan. Kita niyo na? Wala talagang hiya. Palibhasa, magkababata kami noon hanggang sa tumira na talaga sila sa Manila.

Nang matapos ako ay dumiretsyo ako sala para tapusin na 'yung ginagawa kong research nang makita kong nakapwesto na si Jett sa harap ng laptop ko.

Nanlaki ang mata ko, "Hoy! Anong ginagawa mo, ah?" tanong ko sa kaniya sabay tulak sa kaniya sa harap ng laptop ko.

"I'm just helping you finish your research..." sagot niya at tinabihan si Khrisa sa sopa na nanonood ng TV.

Ngumuso ako, "Sure kang wala kang binuksan dito? Pakialamero ka pa naman," sabi ko habang nakatutok sa laptop at tinignan ang gawa niya.

Well, nadagdagan lang naman ng 2000 words ang research ko sa tulong niya. Kanina kasi 500 lang ngayon 2500 words na. Siya na magaling.

"Meron, konte." sagot niya.

Agad ko siyang sinaman nang tingin. "Anong kinalkal mo? May binasa kaba sa mga files ko dito?" tanong ko sa kaniya.

Tumawa siya, "THE ONE THAT GOT AWAY written by: Kyona...hmmmm. Writer ka pala?" tanong niya.

Kinuha ko ang unan sa tabi ko at hinagis sa kaniya, "Ughhh! Umuwi kana nga sa inyong, bunot ka!" singhal ko sa kaniya.

Sinamaan niya ako ng tingin, "Ikaw! Lumaklak ka lang ng conditioner gumanda na buhok mo!" depensa niya.