Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2

Το πρόσωπό μου σκλήρυνε.

Μόρφασα και έστρεψα το βλέμμα μακριά. Έκλεισα τα μάτια την ίδια στιγμή και άρχισα να κουνάω επιδεκτικά το κεφάλι μου με τον ρυθμό της μουσικής,αγνοώντας τον χωρίς έλεος.

Δεν άργησα όμως να νιώσω τη βαριά του ανάσα λίγο πιο πάνω από το κεφάλι μου, με το χέρι του την ίδια στιγμή να διαπερνά τούφες των μαλλιών μου, προκειμένου να ακουμπήσει λίγο αργότερα το ακουστικό με λεπτεπίλεπτες κινήσεις και να το αφαιρέσει.

Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα και κόλλησα όσο πιο κοντά γινόταν στον κορμό του δέντρου, έντρομη αυτή τη φορά. Έδιωξα το χέρι του από κοντά μου με μία σπασμωδική κίνηση, μία κίνηση που πρόδιδε την νευρικότητά μου και την απέχθειά μου προς το πρόσωπό του.

«Πρέπει να με ακούσεις», αποκρίθηκε ξανά όλο απελπησία, με την φωνή του να είναι τραχιά τώρα.

«Δεν βαρέθηκες να ασχολείσαι μαζί μου; Φύγε από δω!», ήταν η σειρά μου να απαντήσω με φωνή τσιριχτή, γεμάτη αγανάκτηση.

«Ηρέμησε. Θέλω μόνο να μιλήσουμε...»

«Δεν έχουμε να πούμε τίποτα! Τύποι σαν εσένα με κρατούν παγερά αδιάφοροι»

Έσπευσε να ανοίξει το στόμα του προκειμένου να απαντήσει, όμως τίποτα δεν κατάφερε να βγει από τα τσιτωμένα του χείλη όταν στο προσκήνιο εμφανίστηκαν οι καθηγητές, διακόπτωντάς τον.

Επιτέλους. Αυτός ήταν ο αντιπερισπασμός που χρειαζόμουν.

Πετάχτηκα όρθια την ώρα που αποσπάστηκε η δική του προσοχή αρκετά ώστε να πάρει το βλέμμα του από πάνω μου και έκανα τέσσερις μεγάλες, υπερβολικά βιαστικές, δρασκελιές με σκοπό να μπω μέσα στο πλήθος και να χαθώ σε αυτό. Έπρεπε να απομακρυνθώ από κοντά του όσο περισσότερο γινόταν...

Όταν τα κατάφερα, άφησα να βγει από τα σφιγμένα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, χείλη μου ένας αναστεναγμός ανακούφισης και συνέχισα να προχωρώ έως ότου βρήκα την παράταξη της δικής μου τάξης.

Ο θυμός που όλη αυτή την ώα σιγόβραζε στο στήθος μου, εγκαταστάθηκε στην ίδια μου την έκφραση όταν, εντελώς ασυναίσθητα, έστρεψα την προσοχή μου πίσω και διέκρινα πάνω από τον ώμο μου τη φιγούρα του. Πάσχιζε γεμάτος απελπησία να βρεθεί ξανά κοντά μου... Με κοιτούσε επίμονα. Πάλευε με το πλήθος για να με πλησιάσει.

Μια καινούργια οργή δημιουργήθηκε μέσα μου τη στιγμή εκείνη, ήταν ένα αίσθημα το οποίο μπορούσα να ορκιστώ πως δεν άνηκε σε μένα... Γιατί ξέρω πολύ καλά ότι η δική μου οργή εκδηλώνεται αλλιώς, ενεργοποιεί εντελώς διαφορετικά ερεθίσματα από αυτή την ξένη -προς εμένα- οργή.