Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3

Ήμουν έτοιμη να βάλω τα κλάματα όταν το ξυπνητήρι χτύπησε...

Έχει περάσει μία βδομάδα από τότε που το σχολείο ξεκίνησε. Κι όμως, φαντάζει αιώνας ολόκληρος για μένα.

Δεν μπορώ να καταλογίσω κάτι θετικό όλες αυτές τις μέρες, πέρα από το γεγονός πως τουλάχιστον σταμάτησα να χάνομαι και πως δεν χρειάζομαι τη βοήθεια του χάρτη πλέον για να μετακινηθώ. Έχει τύχει να μου μοιάζουν όλοι οι διάδρομοι ίδιοι και οι αίθουσες παρόμοιες, όμως βάση ενστίκτου έφτασα σε σημείο πλήρης ανεξαρτησίας από αυτόν.

Ένα άλλο αρκετά θετικό θαρρείς είναι πως μία βδομάδα τώρα τα μαθήματα δεν έχουν ξεκινήσει κανονικά λόγο καταλήψεων. Οι τελειόφοιτοι συνεχίζουν να βρίσκουν προβλήματα από το πουθενά για να χάνουμε ώρες διδασκαλίας, κάτι που εμένα δεν με ενοχλεί και τόσο για να πω την αλήθεια.

Με μεγάλη μου δυσαρέσκεια όμως προσπαθώ να αποδεχτώ πως αυτή τη βδομάδα όλα θα αρχίσουν να κυλούν σε φυσιολογικούς ρυθμούς. Εξάλλου έχουμε λάβει πια όλα τα απαραίτητα βιβλία, μέχρι και τα εξωσχολικά ψώνια για τετράδια και τα σχετικά έκανα.

Όταν πήρα το θάρρος να σηκώσω το ετοιμοθάνατο κορμί μου από το κρεβάτι και με βεβιασμένες κινήσεις να το παρασύρω μέχρι το μπάνιο, συνειδητοποίησα πως υπάρχει ίσως ακόμα ένα θετικό.

Ο Όστιν, ένα από τα Παιδιά του Περιθωρίου -μία άτυπη ομάδα στην οποία εγώ εδώ και χρόνια είμαι τιμητικό μέλος.

Ξέπλυνα το πρόσωπό μου και έπλυνα με κινήσεις ρυθμικές τα δόντια μου.

Γεμάτη ψυχική κούραση ανασήκωσα το βλέμμα και αντίκρισα στην αντανάκλαση του καθρέφτη τα όλο κόμπους μαλλιά μου...

Όταν πια τελείωσα με το βούρτσισμα των δοντιών, έμπλεξα τα δάχτυλα του χεριού μου στις τρομακτικές κατσαρές μου τούφες πασχίζοντας να τα χτενίσω πρόχειρα, χωρίς να δίνω τρομερή έμφαση στον αίσθημα του πόνου. Έχω μάθει να τον υπομένω, καθώς λατρεύω τα μακριά καστανά μαλλιά μου.

Τα μάτια μου στένεψαν καθώς αναδύθηκε στην επιφάνεια του μυαλού μου μία πολύ δυσάρεστη ανάμνηση, τη στιγμή εκείνη που ακούμπησα την ουλή στην πίσω μεριά του κρανίου μου.

Πάνε χρόνια από τότε, όμως θυμάμαι σα σήμερα το άσχημο μεθύσι που είχε κάνει η μητέρα μου εκείνο το βράδυ. Ο τσακωμός μας ήταν ανούσιος, πλέον δε θυμάμαι σε τί διακυβευόταν. Το μόνο που δεν μπορώ να ξεχάσω είναι το γεμάτο μίσος χτύπημα που μου χάρισε στην άκρη του πάγκου, με αποτέλεσμα να ανοίξει το κεφάλι μου και να τρέχω βδομάδες ολόκληρες στα χειρουργεία.