Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 14

Διαπέρασα την καγκελόπορτα του σχολείου, θαρρείς πως ήμουν άνετη και τίποτα το περίεργο δε συνέβαινε, όμως στάθηκα εκεί και δεν προχώρησα παραπέρα.

Ακούμπησα την πλάτη στα ψυχρά κάγκελα, και άρχισα να ψάχνω δήθεν αδιάφορα το σακίδιό μου. Ξετρύπωσα από την εσωτερική τσέπη το iPod και τοποθέτησα την ίδια στιγμή στ' αυτιά μου τα ακουστικά, χωρίς όμως να ενεργοποιήσω τη συσκευή. Άρχισα να κουνώ ρυθμικά το κεφάλι παρόλα αυτά, διότι το τελευταίο πράγμα που ήθελα ήταν να τραβήξω πάνω μου κάθε καχύποπτο βλέμμα. Δεν έπρεπε κανείς τους να καταλάβει ότι βρισκόμουν εκεί για να κρυφακούσω τις κουβέντες και τις συζητήσεις τους...

Σύντομα όμως, προς μεγάλη μου έκπληξη, συνειδητοποίησα πως οι επευφημίες και τα γέλια και ο ενθουσιασμός ήταν όλα αυτά που κυριαρχούσαν στο προσκήνιο, καθώς όλοι τους χαίρονταν γεμάτοι αθωότητα για τον σπουδαίο αγώνα δρόμου που θα πραγματοποιηθεί με το πρώτο σφύριγμα του κουδουνιού.

Έριξα μία βεβιασμένη ματιά πίσω και είδα άλλα δύο σπορ αμάξια να περιβάλουν το εκθαμβωτικό εκείνο όχημα του Ντέιβ. Στη συνέχεια η ματιά μου καρφώθηκε πάνω στο συγκεκριμένο ανθρωπάριο, εκείνο το άτομο που κατείχε πρωταγωνιστικό ρόλο στον ύπνο μου το προηγούμενο βράδυ.

Το χαμόγελό του ήταν τόσο αυθεντικό, που για μια στιγμή με έκανε πράγματι να πιστεύω ότι είμαι απλά παρανοϊκή...

Ανέκαθεν γίνονταν αγώνες δρόμου ανάμεσα στα πλουσιόπαιδα του σχολείου, με κυρίαρχους τους κορυφαίους από κάθε έτος. Στην προκειμένη περίπτωση εκπρόσωπος των πρωτοετών ήταν προφανώς ο Ντέιβ.

Κανείς τους παρόλα αυτά δεν ανέφερε τη Δυτική Ακτή όπως περίμενα να συλλάβω από κάποιο σχόλιο, το μόνο που επιβεβαίωσα ήταν πως, πράγματι, θα κατευθύνονταν προς την επαρχιακή λεωφόρο για να πραγματοποιήσουν την κούρσα, όπου κάποια στιγμή αυτή η λεωφόρος γνώριζα ήδη ότι καταλήγει στη μοιραία τοποθεσία στην οποία διαδραματίστηκε το εφιαλτικό εκείνο όνειρο.

Λίγα κλάσματα του δευτερολέπτου αργότερα και εντελώς αναπάντεχα, τρύπωσε στο οπτικό μου πεδίο η σκυθρωπή φιγούρα του Ράιαν.

Η καρδιά μου άρχισε να βροντοχτυπά πάνω στο θώρακά μου τη στιγμή που έμεινα να περιεργάζομαι με την άκρη του ματιού μου τη ζαρωμένη θα έλεγε κανείς κορμοστασιά τους, καθώς βρισκόταν κρυμμένος κάτω από την κουκούλα της φαρδιάς ζακέτας του. Με δυσκολία μπόρεσα να βρω το σκοτεινό του βλέμμα, ένα ταλαιπωρημένο και κουρασμένο -καρφωμένο στο τραχύ έδαφος- βλέμμα που έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει από πόνο...