Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 7

Πάτησα πολλές φορές και για τεταμένα λεπτά το κουμπί του θυροτηλέφωνου και δεν σταμάτησα να το πατάω μέχρι τη στιγμή που άκουσα από την άλλη μεριά τη χαρακτηριστική εκείνη βραχνάδα.

«Ράσελ; Πού στο καλό είσαι τόση ώρα;», αποκρίθηκα με τα δάκρυα να κυλούν ποτάμι τώρα στο πρόσωπό μου από την ένταση. «Σε παρακαλώ, άνοιξέ μου», συνέχισα να κλαψουρίζω.

Την ίδια κιόλας στιγμή ακούγεται ο στιγμιαίως ήχος από την εξώθυρα της πολυκατοικίας. Ανοίγω την πόρτα και μπαίνω μέσα στο χώρο στον οποίο το μόνο που κυριαρχεί είναι η αίσθηση και η μυρωδιά της κλεισούρας.

Άρχισα να ανεβαίνω τρία-τρία τα σκαλοπάτια και δεν επιβράδυνα τον βηματισμό μου ούτε όταν κόντεψα να σκοτωθώ, μπερδεύοντας τα ίδια μου τα πόδια και σκοντάφτοντας πάνω σε μερικά από τα σκαλοπάτια.

Ανέβηκα οχτώ ολόκληρους ορόφους για να φτάσω στον προορισμό μου, όπως κάθε άλλη φορά άλλωστε. Η πόρτα του διαμερίσματος ήταν μισάνοιχτη, ο Ράσελ όμως δεν ήταν πουθενά.

Μπήκα μέσα με άτσαλες κινήσεις και κοπάνησα την πόρτα πίσω μου.

«Μπορείς σε παρακαλώ να κάνεις τουλάχιστον λίγη ησυχία;», λέει ενοχλημένος από την άλλη άκρη του χώρου.

Για μία ακόμη φορά, το φτωχό στούντιο στο οποίο διέμενε ήταν σκοτεινό, με τα παράθυρα ουσιαστικά να είναι σφραγισμένα εδώ και πάρα πολύ καιρό, δεν ήταν δύσκολο να το συμπεράνει κανείς αυτό.

Στην ατμόσφαιρα γευόσουν τόσο το αλκοόλ όσο και τη σκόνη.

«Πρέπει να σου μιλήσω», του είπα επιτακτικά ενώ τον πλησίασα.

Μπορούσα να μυρίσω το ποτό στην ανάσα του και αυτό μου προκαλούσε αναγούλα, όμως δεν πτοήθηκα και βρέθηκα τελικά μια ανάσα μακριά για να του αρπάξω το σχεδόν άδειο μπουκάλι ουίσκι που κρατούσε στα χέρια.

«Φερ' το πίσω», απαίτησε και πάσχισε να μου το πάρει, όμως ήταν τόσο ζαλισμένος που το μόνο που κατάφερε ήταν να πέσει με τα γόνατα στο πάτωμα.

«Ράσελ», αποκρίθηκα με τρόπο τέτοιο ώστε να καταλάβει πως επρόκειτο να του πω κάτι πολύ σοβαρό, και όταν το προβληματισμένο πλέον βλέμμα του βρήκε το δικό μου, συνέχισα: «μου μίλησε», ολοκλήρωσα τη στιγμή εκείνη που κατάφερε να σταθεί στα δύο του πόδια ξανά.

Πέρα από την αισχρή παραζάλη του πιοτού που τον είχε πια κυριεύσει ολοσχερώς, διέκρινα στα μάτια του μία έντονη μορφή διαύγειας. Τα φρύδια του έσμιξαν την ίδια στιγμή και τότε είναι που σήκωσε ελαφρώς το χέρι για να χαϊδέψει τελικά τα ανακατεμένα μου μαλλιά. Κατάλαβε πόσο αναστατωμένη ήμουν, και κάθε φορά που ήξερε πως ο φόβος είναι εκεί και με καταλάβει, κάνει αυτή ακριβώς την ενέργεια: μου χάιδευε τα μαλλιά... Ακριβώς λες και έτσι θα έφευγαν όλα μακριά μου...