Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 19

Έντρομη, κόλλησα στον πλησιέστερο τοίχο.

Η όψη του κοριτσιού που στεκόταν στο κατώφλι της ανοιχτής πλέον πόρτας, ήταν αποκρουστική. Το δέρμα της κατάχλωμο, το κορμάκι της αδυνατισμένο, ενώ παράλληλα έτρεχαν ρυάκια αίματος από τα πρησμένα της μάτια και τη μύτη...

Τότε, τα μάτια της κοπέλας γούρλωσαν στην προσπάθειά της να με διακρίνει κάτω από τη θαλπωρή της κατάστασής της. Όταν κατάλαβα πως κατάφερε να το κάνει, μου χαμογέλασε ζεστά, κάτι που με έκανε να πανικοβληθώ περισσότερο... «Χαίρομαι που σε βλέπω», ψέλλισε απροσάρμοστα χωρίς να βγάζει πραγματικά νόημα ο λόγος της. Έμοιαζε μουδιασμένη.

Τί παιχνίδια έπαιζε το μυαλό μου; Στέκεται πράγματι εκεί με σάρκα και οστά αυτό το πλάσμα ή μήπως όλα αυτά δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από μία ζωντανή φαντασίωση;

Εκτός από τους γιατρούς και τις νοσηλεύτριες δεν έχω δει άνθρωπο να μπαίνει σε αυτό το θάλαμο για μέρες ολόκληρες! Και τώρα ξαφνικά η πόρτα -από σφραγισμένη- είναι διάπλατα ανοιχτή, με τη φιγούρα αυτού του αλλόκοτου πλάσματος στο επίκεντρό της...

Είδα τα κλειδιά της πόρτας ενώ κρέμονταν από τα τρεμάμενά της χέρια. 

Μα πώς είναι δυνατόν; Ποια είναι αυτή, τέλος πάντων;!

«Εκείνος μου είπε πως πρέπει να βρεις τον Ράιαν», αποκρίθηκε με τρομερή δυσκολία την ώρα που άρχισε να βήχει. Η παράξενη ευδιαθεσία της σε συνδυασμό με τη σακατεμένη της εμφάνιση ήταν η μεγαλύτερη αντίθεση με την οποία ήρθα ποτέ μου αντιμέτωπη.

Η καρδιά μου παρόλα αυτά στο άκουσμα του ονόματός του, σταμάτησε να χτυπά.

Οπισθοχώρησα περισσότερο και έκλεισα ασυναίσθητα στη γροθιά μου ύφασμα από τις κουρτίνες.

«Ποιος σου το είπε αυτό;», ρώτησα πανικόβλητη, μα τότε εκείνη άρχισε να βήχει ακόμα περισσότερο, τόσο έντονα, τόσο δυνατά, που μάλλον δεν κατάφερε να με ακούσει κάτω από τον σπαραγμό της...

Τόσες πολλές ερωτήσεις έτρεχαν μέσα στο κεφάλι μου, καμία όμως δεν κατάφερε να εξωτερικευτεί. Την έβλεπα να αργοπεθαίνει εκεί μπροστά μου και αυτό ήταν που εκμηδένισε όλα τα υπόλοιπα, έστω και για λίγο... Η κατάστασή της φαινόταν σοβαρή. Πολύ πιο σοβαρή απ' ότι θα μπορούσα να καταλάβω εγώ.

«Τι σου συμβαίνει;», μουρμούρισα τότε, αδύναμα και ασυναίσθητα, για να τρεκλίσω τελικά προς το μέρος της.