Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 26

Η ατμόσφαιρα ήταν τεταμένη.

Κοίταξα τον Κέιλεμπ στα μάτια και προσπάθησα να συγκρατήσω τους ασταμάτητους λυγμούς μου. Εκείνος έμοιαζε έξαλλος, με μία όμως ακατάληπτη ηρεμία να τον περιβάλλει.

Αισθάνομαι ότι φοβάται, φοβάται όμως κάτι απώτερο, κάτι μεγαλύτερο από αυτό που ξεστόμισα λίγες στιγμές πριν.

Η έκφρασή του ήταν σκοτεινή τη στιγμή που σηκώθηκε από το παγκάκι για να βηματίσει ελάχιστα πάνω στο μαρμάρινο μονοπάτι.

Είχε νυχτώσει πια και κανείς δε βρισκόταν στο πάρκο πέρα από εμένα κι εκείνον. Αυτό με έφερνε σε ακόμα χειρότερη θέση απ' ότι ήμουν ήδη, καθώς αισθανόμουν εντελώς μόνη, αντιμέτωπη τόσο με εκείνον όσο και με όλα αυτά τα περίεργα αισθήματα που κατασπάραζαν την καρδιά μου. 

Δεν ήμουν πλέον σίγουρη για την απόφαση που είχα πάρει, δεν ήξερα αν πραγματικά ήθελα να μείνω μακριά του. Είναι ο πιο όμορφος, ο πιο τρυφερός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. 

Τότε όμως γιατί, γιατί διάολε έφτασα στο σημείο του χωρισμού; Τί με εξώθησε στα άκρα;

«Δε θέλω να σε χάσω, αγάπη μου», μουρμούρισα όταν αυτός έστρεψε τη πλάτη του σε μένα και έμεινε σκεπτικός, σιωπηλός. Η φωνή και τα λόγια μου έτρεμαν κάτω από την έντονη ψύχρα της ατμόσφαιρας και το κορμί μου άρχισε να τουρτουρίζει.

Ήταν αλήθεια. Δε μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς αυτόν. Δε μπορώ να διανοηθώ πως ξαφνικά θα πάψει να υπάρχει στην καθημερινότητά μου, πως θα χάσω αυτό το αναπόσπαστο κομμάτι μου. Διότι ο Κέιλεμπ είναι κάτι παραπάνω από σύντροφος για μένα και αυτό με πληγώνει όσο τίποτε άλλο... Είναι ο καλύτερός μου φίλος, ένας αδερφός για μένα. 

Είναι ό, τι πιο κοντινό έχω σε οικογένεια.

Τα πράγματα μπλέχτηκαν περισσότερο απ' όσο θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ εκείνο το βράδυ, έντεκα περίπου μήνες πριν. Το άγγιγμά του δεν ήταν αδερφικό τη στιγμή εκείνη, όχι, δεν ένιωθα πως με ακουμπά ο καλύτερός μου φίλος. Η φύση του αγγίγματος είχε βαθύτερα αισθήματα, ήταν ερωτικά αισθήματα...

Έπρεπε να τον είχα αποτρέψει τότε, να τον είχα σταματήσει, να του πω πως αυτό δεν είναι σωστό, όμως δεν το έκανα. Ρίσκαρα τα πάντα στην ελπίδα πως θα είμαστε οι τέλειοι εραστές, για να τα καταστρέψω τελικά όλα.

Μήνες ολόκληρους έτρεμα πως θα έρθει η στιγμή αυτή, σχεδόν από την ώρα που ξεκινήσαμε να είμαστε ο ένας ερωτικά αφοσιωμένος στον άλλο. Και αυτή η στιγμή που με τρόμαζε δεν ήταν άλλη από εκείνη που θα του παραδεχόμουν πως ποτέ μου δεν τον ερωτεύτηκα πραγματικά, όσο κι αν προσπάθησα, όσο κι αν το ήθελα. Ήμουν σίγουρη ότι μία τέτοια δήλωση θα επέφερε το τέλος μας, ένα τέλος που δεν ήξερα αν ήμουν σε θέση να αντέξω. Αυτή η στιγμή, λοιπόν, που φοβόμουν τόσο πολύ, είναι ακριβώς αυτή που ζω τώρα.