Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 36

«Μπορείς να μου εξηγήσεις, σε παρακαλώ;», κατάφερα μετά από ένα ατελείωτο διάστημα -ένα διάστημα που έμοιαζε να κρατά αιώνες ολόκληρους- να προφέρω.

Εκείνος δίστασε, έμοιαζε αρκετά μπερδεμένος στο δικό του κόσμο σκέψεων, κι εγώ σύντομα αποτράβηξα τη προσοχή μου από πάνω του αφού μου ήταν δύσκολο να εστιάσω πάνω σε οτιδήποτε άλλο το νήμα των δικών μου σκέψεων πέρα από αυτές τις ζωγραφιές. Δε μπορούσα να επικεντρωθώ σε αυτόν, παρά μόνο άπλωσα το χέρι μου για ακόμη μία φορά ασυναίσθητα τώρα για να πάρω από τις δικές του λαβές τα υπόλοιπα χαρτιά.

Έντρομη, συνειδητοποίησα πως κι αυτά με τη σειρά τους ήταν όλα τους σκίτσα με μένα. Όλα, μέχρι και το τελευταίο...

Τα ξεφύλλιζα με τρομερή ορμή, διανύοντας το χρονολογικό διάβα που τα απάρτιζε... Μάιος του 2004 - Απρίλιος του 2006 - Φεβρουάριος του 2002 - Δεκέμβριος του 1997

Άρχισαν να ξεχειλίζουν από τα χέρια μου, τόσα πολλά ήταν. Έπεφταν πλέον από αυτά, ξεγλιστρούσαν χωρίς δισταγμό, κι εγώ έστεκα εκεί έντρομη πασχίζοντας με μανία να τα δω όλα... Η βελτίωση των σκίτσων αυτών με το πέρασμα των χρόνων ήταν εμφανείς, οι ζωγραφιές του 1999 ήταν προφανώς πολύ κατώτερης ποιότητας από εκείνες του 2007, με το κορίτσι –αυτό το κορίτσι που ήμουν εγώ– να μεγαλώνει ηλικιακά στο πέρασμα αυτών των χρόνων μαζί με το αγόρι που τη ζωγράφιζε...

Και χάρη σε εκείνη που αποτελούσε τη μούσα του –χάρη σε μένα– ξεδιπλωνόταν και μεγάλωνε το ταλέντο του.

Σε όλες ήμουν μόνη, σε όλες εκτός από μία.

Με φρύδια σμιγμένα έμεινα να παρατηρώ τη ζωγραφιά του 1995 όπου η παιδική φιγούρα του Ράιαν είχε σχεδιάσει δύο ανθρωπάκια, ένα αγοράκι κι ένα κοριτσάκι. Το κοριτσάκι ίσως ήμουν εγώ, δε μπορούσε βέβαια να το καταλάβει κανείς αυτό με σιγουριά καθώς ο ζωγράφος δεν ήταν πάνω από τεσσάρων χρόνων. Το αγόρι δίπλα στη δική μου μορφή δε μπορούσα προφανώς να το αναγνωρίσω...

Σύντομα συνειδητοποιήσω πως αυτή ήταν η πρώτη ζωγραφιά που ζωγράφισε ποτέ.

«Δε γνωρίζω πότε ακριβώς ξεκίνησαν τα όνειρα... Σίγουρα όμως ξέρω ότι υπήρχαν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου», είπε και πήρε μία βαθιά ανάσα, προκειμένου να ανακτήσει το απαραίτητο θάρρος και να συνεχίσει. «Έβλεπα εσένα σε αυτά. Κατέκλυζες τον κόσμο μου κάθε βράδυ, κάθε βράδυ...», έκανε μία τεταμένη παύση, τονίζοντας πρώτα τις τελευταίες του λέξεις, δίνοντας τρομερή έμφαση σε αυτές.