Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 18

Μία βδομάδα μετά...

Η Κάθεριν Λανς τουρτούριζε κάτω από τα μεταξωτά της παπλώματα.

Κάπου εκεί στο βάθος, οι σκιές της νύχτας την παρακολουθούσαν να σιγοκλαίει από τον πόνο, τίποτα όμως και κανείς δεν τόλμησε να σπάσει τον μαρτυρικό της θρήνο. 

Εξάλλου όλοι τους –τόσο οι σκιές που, τρομαγμένες κάτω από το έντονο φως του αρωματικού κεριού, κάρφωναν πάνω της τα ξάγρυπνά τους βλέμματα, όσο και οι δικοί της άνθρωποι και ο ίδιος ο Θεός– ήξεραν ότι ήταν πλέον θέμα χρόνου να επέλθει ο θάνατός της.

Ο πυρετός έχει φτάσει σε επίπεδα σχεδόν αστρονομικά.

Έβραζε το αίμα που κυλούσε κάτω από το κατάχλωμο πετσί της και κατέτρωγε τα εσωτερικά τοιχώματα των φθαρμένων πια φλεβών της.

Το κορίτσι καιγόταν στον πυρετό εδώ και βδομάδες, οι γιατροί –που στην προκειμένη περίπτωση τυγχάνει να είναι οι γονείς της– απορούν με το γεγονός πως είναι ακόμα ζωντανή. Τα πάντα γύρω της παραπέμπουν στο μεγαλύτερο ερώτημα που δεσπόζει στην ανθρωποτητα ανά τα χρόνια. Αυτο δεν είναι άλλο από εκείνο που διακυβεύει το αν υπάρχει κάτι χειρότερο από τον ίδιο το θάνατο...

Αυτοί οι άνθρωποι που –στο όνομα της ύβρις– έγιναν γονείς και δημιούργησαν το δύσμοιρο εκείνο πλάσμα, χαρίζοντάς του το όνομα Κάθεριν, ανακάλυψαν πως ναι, υπάρχει. Και μάλιστα αυτό το κάτι είναι χειρότερο από κάθε μορφή θανάτου, από κάθε μορφή πόνου ή πένθους.

Θα προτιμούσαν το κορίτσι τους να ήταν τώρα νεκρό, παρά παγιδευμένο σε αυτή τη κατάσταση, μία κατάσταση στην οποία την καταδίκασαν οι ίδιοι στο βωμό του χρήματος. Εύχονταν απλά να μην είχε γεννηθεί ποτέ!

Άμα γυρνούσαν το χρόνο πίσω, έχοντας επίγνωση αυτής της κατάληξης, δεν θα το έκαναν ποτέ αυτό το πράγμα! Θα προτιμούσαν να ακολουθήσουν εκείνη τη μοίρα που μάλλον θα τους έβρισκε κάποια στιγμή νεκρούς από την πείνα στους φτωχικούς δρόμους του Γκριν Βάλλεϊ, άπλυτοι και άξεστοι καθώς ήταν όλη τους τη ζωή!

Εκείνη δεν γνωρίζει το ασύλληπτο πράγμα το οποίο της έκαναν και την έχει οδηγήσει σε αυτή τη κατάσταση. Πώς θα μπορούσε άλλωστε να ξέρει;

Δεν είμαι σίγουρος άμα η ίδια, παρόλα αυτά, υποφέρει περισσότερο λόγο του επικείμενου θανάτου της, ή της δικής μου απουσίας.

Το μυαλό της πλέον είναι τόσο μπερδεμένο που ούτε εγώ δεν είμαι σε θέση να το καταλάβω. Κατεστραμμένα νευρικά κύτταρα, παραλλαγμένες λειτουργίες του εγκεφάλου, συμπτώματα ψυχικής και κλινικής υστερικής σχιζοφρένειας. Κι όμως, κάπου εκεί στο βάθος, μου ψιθυρίζει αδύναμα ότι δεν αντέχει στην απουσία μου. Είμαι σίγουρος πως δεν γνωρίζει πως είμαι πράγματι εκεί, πως ήμουν από την πρώτη κιόλας στιγμή της ύπαρξής μας.