Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 39

Ένα έντονο τράνταγμα με επανέφερε στην πραγματικότητα.

Κόλλησα πανικόβλητη πάνω στα καθίσματα του μεγάλου οχήματος μέσα στο οποίο βρισκόμουν, καθώς αυτό βυθίστηκε απότομα και σχεδόν αμέσως σε μία ακόμη λακκούβα. Γράπωσα βίαια με τα νύχια μου τη δερμάτινη επένδυση και πάσχισα να αποτραβηχτώ στη πλησιέστερη γωνιά, όταν δύο λεπτά και αδύναμα χέρια ακούμπησαν το τρεμάμενο κορμί μου. «Όλα είναι καλά», άκουσα το κορίτσι να λέει καθησυχαστικά, χαϊδεύοντάς με παράλληλα στο μπράτσο.

Η καρδιά μου συνέχισε να χτυπάει σαν τρελή, παρόλο που αμέσως σχεδόν κατάλαβα ότι η κοπέλα αυτή δεν είναι άλλη από την Αμελή... Εκείνη με παρέσυρε στοργικά μέσα στην αγκαλιά της, αυτή την αγκαλιά στην οποία μάλλον βρισκόμουν αναίσθητη όλη αυτή την ώρα.

«Καλά ξυπνητούρια, ωραία κοιμωμένη», άκουσα τον Ράιαν να λέει παιχνιδιάρικα, μα με μία έντονη μελαγχολική διάθεση. Βρισκόταν στη θέση του οδηγού.

Έσμιξα προβληματισμένη τα φρύδια, τη στιγμή που έριξα τη ματιά μου έξω, στα εναλλασσόμενα -εξαιτίας της γρήγορης ταχύτητας που είχε ανακτήσει το όχημα- τοπία. Ήταν νύχτα και φώτα δεν υπήρχαν πουθενά, ενώ ατέρμονη έρημος απλωνόταν εκεί έξω. Τόλμησα να υποθέσω πως βρισκόμασταν σε έναν από τους περιφερειακούς δρόμους της Αριζόνα... Όμως γιατί;

«Θα μου πει κάποιος τί συμβαίνει; Πού πηγαίνουμε;», ήμουν τόσο μπερδεμένη όσο ακουγόμουν.

«Η Όλγα έσπευσε να ενημερώσει τις αρχές για την άφιξή σου... Εσύ είχες χάσει ήδη τις αισθήσεις σου κι εγώ έπρεπε να βρω τρόπο να σας πάρω από εκεί προτού να είναι πολύ αργά». Η επήρεια του ύπνου έκανε την κατάσταση ακόμα χειρότερη για να την επεξεργαστώ, ενώ το μυαλό μου δεν ήταν σε θέση να συνεργαστεί και να κατανοήσει τα περίεργα νέα δεδομένα. «Της είπα να με εμπιστευτεί και να μην τους ειδοποιήσει...», ψέλλισε απογοητευμένος περισσότερο στον εαυτό του τώρα παρά σε μένα, καρφώνοντας τη προσοχή του στο δρόμο και μένοντας μακριά από το δικό μου βλέμμα που τον κάρφωνε επίμονα από τον προσωπικό καθρέφτη του οδηγού.

Κατάλαβα πως θεωρούσε τον εαυτό του υπαίτιο για όλο αυτό

«Ράιαν...», είπα κομπιάζοντας, όμως έκανα μία αναγκαστική παύση προκειμένου να στραβοκαταπιώ. Πήρα μία βαθιά ανάσα και ανακάθισα μακριά από την αγκαλιά της Αμελή, ούτως ώστε να τον πλησιάσω κατά μία ιδέα περισσότερο με ύφος σκοτεινό. «Συνειδητοποιείς ότι θα μπλέξεις πολύ άσχημα αν σε δει κάποιος μαζί μου;»