Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 45

Όταν πια τα μάτια του φίλου μου τρεμόπαιξαν, τινάχτηκα όρθια από τον ενθουσιασμό.

Δεν είχαμε χρόνο για χάσιμο και, όση ώρα παρέμεινα στο πλευρό του έως ότου βρει τις αισθήσεις του, αυτό ακριβώς έκανα: έχανα τον πολύτιμο χρόνο μου!

«Σαμ; Πού... πού πας;», τον άκουσα να τραυλίζει ασυντόνιστα από πίσω μου, καθώς είχα ήδη αρχίσει να απομακρύνομαι προς τη νεκρωμένη άσφαλτο με υπερβολικά μεγάλες -για τα κυβικά μου- δρασκελιές. Η ανυπομονησία κατέτρωγε τα σωθικά μου. Έπρεπε απλώς να φύγουμε από εκεί και να φέρουμε εις πέρας το σκοπό μας...

Δεν ήταν όμως σε θέση να σταθεί ούτε στον ίδιο τον αγκώνα του, πόσο μάλλον να σηκωθεί και να βαδίσει ξωπίσω μου όπως εγώ ήθελα και ανέμενα να κάνει. Εύκολα κατάλαβα κάτι τέτοιο τη στιγμή που, γεμάτη αγανάκτηση, έστρεψα τη προσοχή μου πάνω από τον ώμο μου προκειμένου να τον περιεργαστώ με περίσσια απογοήτευση. Ήταν ένα αίσθημα το οποίο ξεχείλιζε χωρίς να το ορίζω πάνω στο υπερβολικά εκφραστικό μου προσώπο.

Το αγόρι ήταν αρκετά καταπτοημένο ακόμα, κάτι που με εκνεύριζε αφάνταστα. Αισθανόμουν πως έπαιζε με την υπομονή μου κι ας ήξερα καλά ότι δεν το έκανε επίτηδες. Πήρα, λοιπόν, μία πολύ βαθιά ανάσα, πάσχισα να δείξω κατανόηση ως προς την ανθρώπινη υπόστασή του και προσπάθησα σκληρά να μην εξωτερικεύσω παραέξω την αγανάκτησή μου, κάτι που με πολύ μεγάλη δυσκολία μπορούσα να φέρω εις πέρας στην πραγματικότητα.

Έμεινα να τον πλησιάζω την αμέσως επόμενη στιγμή, αργά και μεθοδικά, με βήματα προσεκτικά, τα οποία θα με οδηγούσαν εν τέλη σε μία ουσιαστική επαφή  εμού με τον έξω κόσμο, καθώς και την αποκόμιση της αρετής που ονομάζεται κοινωνικοποίηση.

Ναι, καλά τα πάω αν σκεφεί κανείς ότι δεν επέτρεψα στην οργή να με επηρεάσει τόσο ώστε να του μιλήσω άσχημα, όπως έκανα κάθε άλλη φορά μέχρι τώρα.

Παρόλα αυτά δε μπορούσα να αρνηθώ πως, με το ντάντεμα που του προσφέρω και την ήπια αντιμετώπισή μου, χάναμε κι άλλο χρόνο, χρόνο που δεν είχαμε στη διάθεσή μας... Έπρεπε να είχα ήδη φύγει και να τον είχα παρατήσει εδώ, σκέφτηκα όλο απελπισία μέσα στο κεφάλι μου, παλεύοντας σκληρά με τον εαυτό μου για να μη ξεστομίσω αυτό το πράγμα φωναχτά.

«Δώσε μου λίγο χρόνο. Σε παρακαλώ», ήταν η δική του ασυντόνιστη ανταπόκριση στο βλέμμα της απογοήτευσης που ζωγράφιζαν όλα τα δικά μου χαρακτηριστικά. Προσπάθησα να αφουγκραστώ ώστε να το αποβάλλω, όμως μάταια.