Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 40

Εκείνο το βράδυ τραβήχτηκα μακριά απ' όλους και απ' όλα, έπρεπε να μείνω μόνη ούτως ώστε να ξεθάψω από τα βάθη του μυαλού μου το παραμικρό στοιχείο, εκείνο που θα με έφερνε κοντά στο αγόρι που χρειαζόταν τη βοήθειά μου.

Προβληματισμένος ο Ράιαν αποφάσισε να αποσυρθεί στο εσωτερικό του αυτοκινήτου προκειμένου να με αφήσει να συγκεντρωθώ, τίποτα μάλλον δεν έβγαζε νόημα για εκείνον από τη στιγμή που δεν μπήκα στον κόπο να του εξηγήσω. Προτίμησα απλώς να κλειστώ στον εαυτό μου, ξεκινώντας την ίδια κιόλας στιγμή το ταξίδι μέσα στην απεραντοσύνη του υποσυνείδητού μου.

Ήμουν ψυχρή μαζί του για να τον ξεφορτωθώ, τόσο απότομη, τόσο σκληρή, ακριβώς γιατί δεν είχα χρόνο να τα συμμεριστώ όλα αυτά, πόσο μάλλον να μπω στη περιττή προσπάθεια να ξεκαθαρίσω το δικό του τοπίο άγνοιας.

Κρύος ιδρώτας θυμάμαι κατέκλισε το μέτωπό μου, όταν η πρώτη αχτίδα του ηλίου τρύπωσε στα μάτια μου, τα οποία μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν εστίαζαν πουθενά, όχι κάπου συγκεκριμένα τουλάχιστον.

Ο χρόνος μου τελείωνε κι εγώ ακόμα βρισκόμουν στο μηδέν.

Τότε είναι που μία αλληλουχία ασύνδετων χρωμάτων άρχισε σιγά-σιγά να βγάζει νόημα...

Έσμιξα τα φρύδια και τινάχτηκα όρθια για να ξυπνήσω τους συντρόφους μου την ίδια στιγμή που ξεδιπλώθηκε μέσα στα μάτια της ψυχής μου -με τρόπο ανεξήγητο- το μονοπάτι που θα με οδηγήσει σε εκείνον. Δεν ήξερα πώς συνέβη, δεν ήξερα αν πράγματι συνέβη, ίσως απλά να ήταν ένα ύπουλο παιχνίδι του ταλαιπωρημένου μου μυαλού, ίσως και ένα παιχνίδι του Λίαμ που από μόνος του αποτελεί το πιο τρελό παιχνίδι απ' όλα όσα έχει παίξει το μυαλό μου μαζί μου έως τώρα.

Δεν είχε καμία σημασία όμως, ήταν το μοναδικό στοιχείο που κατείχα, ένα ποταπό και άκρος αναξιόπιστο στοιχείο. Γι' αυτό και ανάγκασα τον Ράιαν να ζωντανέψει τη μηχανή και, παρά τις διαμαρτυρίες του, να βγει ξανά έξω στη λεωφόρο ακολουθώντας τώρα πιστά τις οδηγίες που γεμάτη άγχος του έδινα.

Ώρες αργότερα και αφού ο ήλιος είχε φτάσει πια στο απόγειο της χάρης του ψηλά στον ουρανό, βρεθήκαμε ενώπιον μίας τεράστιας έκτασης συρματοπλεγμάτων που με τη σειρα τους αγκάλιαζαν εκατοντάδες ανθρώπινες φωνές και γέλια.

Απίστευτο...

Ήταν ένα πανέμορφο -απέραντο θαρρείς- τσίρκο.

Βγήκα από το αμάξι χωρίς να ανταλλάξω κουβέντα με κανέναν, παρασυρμένη από το συναίσθημα που με κατέκλυζε, και ακολούθησα πιστά το μονοπάτι που είχα σχηματίσει με αυτόν τον τόσο αφύσικο τρόπο μέσα στο κεφάλι μου. Καμία σημασία δεν έδωσα στις φωνές του Ράιαν καθώς αυτές έφταναν στα αυτιά μου από κάπου μακριά με τρομερή δυσκολία. Δεν άκουγα τί έλεγε, ούτε μπορούσα να δώσω βάση στα λεγόμενά του.