Ο χειρότερος Εχθρός μου

ΚΕΦΑΛΑΙΟ 44

Μία απαίσια δυσοσμία τρύπησε τα ρουθούνια μου.

Το κεφάλι μου ήταν βαρύ. Τόσο αναθεματισμένα βαρύ που μετά βίας ήμουν σε θέση να αντιληφθώ το περιβάλλον γύρω μου...

Το πρώτο πράγμα που κατάφερα να αισθανθώ κατόπιν της τρομερής πνευματικής πίεσης που κατέβαλα, ήταν πως η σπονδυλική μου στήλη διαμαρτυρόταν σαν τρελή από τους πόνους. Ένα πόνο τόσο έντονο και οξύ, ακριβώς λες και το προηγούμενο βράδυ το κορμί μου είχε διαλυθεί, ακρωτηριαστεί, και με κάποια υπέρτατη μαγική δύναμη κατάφερε να κολλήσει τα κομμάτια ξανά πίσω στη θέση τους. Το ένιωθα κυριολεκτικά να τσιρίζει με τον δικό του τρόπο, λέγοντάς μου πως δεν αντέχει άλλη πίεση. Ακόμα και η απόπειρα επανατοποθέτησης της συνείδησής μου στο παρόν κατέβαλε τρομερή δύναμη κι ενέργεια σε αυτό το καταπονημένο σώμα... Αυτό έστελνε εκατοντάδες σήματα κινδύνου στον εγκέφαλό μου μέσα από τα νευρικά μου κύτταρα, για να μου πει έτσι πως ο πόνος που αισθάνεται είναι αδιανόητος, πως υποφέρει. Πως εγώ υποφέρω.

Πάσχισα να βλεφαρίσω, και μόνο τότε μπόρεσα να συνειδητοποιήσω πόσο σκληρό ήταν το έδαφος πάνω στο οποίο ήμουν ξαπλωμένη.

Όταν πια ένιωσα ελαφρώς πιο έτοιμη συναισθηματικά, πάσχισα να ανακαθίσω. Όλες οι κλειδώσεις μου άρχισαν να διαμαρτύρονται με μανία, ακολούθησαν το χαρακτηριστικό παράδειγμα της σπονδυλικής μου στήλης, που, κι αυτή με τη σειρά της, ήταν έτοιμη να σπάσει ξανά, να γίνει θρύψαλα. 

Τί στο καλό συμβαίνει, τόλμησα να μουρμουρίσω μέσα στο χαοτικό μυαλό μου, τη στιγμή που σήκωσα τα χέρια και έτριψα τα μάτια μου. Ήταν ακόμη ένα περίεργο, μπερδεμένο ξύπνημα. Ένα ξύπνημα που με έφερνε αντιμέτωπη με μία άγνωστη κατάσταση. Αυτά τα ξυπνήματα ήταν πλέον ένα κομμάτι της ίδιας της καθημερινότητάς μου, είχαν γίνει πια καθιερωθεί και, τολμώ να πω, πως με είχαν κουράσει αφάνταστα...

Με το βλέμμα ακόμα θολό, άφησα τα χέρια να πέσουν στο έδαφος προκειμένου να ξυπνήσω την αντίληψη μέσω της αφής. Μα, πώς αλλιώς θα μπορούσα να το κάνω, όταν η όρασή μου με είχε κυριολεκτικά εγκαταλείψει; 

Οι παλάμες μου έτρεχαν τώρα χωρίς να το ορίζω πάνω στο χωμάτινο έδαφος στο οποίο και βρισκόμουν, ένα έδαφος που ήταν πιο σκληρό και από τσιμέντο, με τόσες πολλές ανωμαλίες στην επιφάνειά του από πέτρες και σκουπίδια... Ήταν ένας λόγος παραπάνω για να εξηγήσω αυτό τον αθεράπευτο πόνο ολόκληρου του σώματός μου. Πόσες ώρες, άραγε, ήμουν ξαπλωμένη σε αυτόν τον σκουπιδότοπο;