Een klein stukje verwijderd van...

9. Chocola en zand ~ Elle

Het huis is zo knus. Het voelt als thuiskomen, maar zoals je bij een ander hebt. Dat diegene dan zegt: “Doe maar alsof je thuis bent.”, zo voelt het. Beetje vreemd, doen alsof je thuis bent in je eigen huis, maar dat het dan niet als je eigen huis voelt. Elle je denkt vreemd. Misschien ben ik ook wel vreemd.

Hoe weet ik nu wie ik ben, terwijl ik zeven jaar van mijn leven niet meer kan herinneren? Had ik hobby’s? Wat at ik het liefst? Ik weet gewoon bijna niks van mezelf.

Ik ga in de hangstoel, die letterlijk aan het  plafond hangt, bij een enorme boekenkast zitten. Blijkbaar was ik een enorme fan van lezen. Ik ga met mijn vingers over de achterkanten van de boeken. Wat zou ik het mooiste boek vinden?

Ik lach in mezelf. Als ik me verveel, heb ik in ieder geval wat te doen. Aan de andere kant van de boekenkast zie grote mappen staan. Het lijken wel een soort fotoalbums. Ik sta op en loop er naartoe. Ik sla het album open en mijn blik valt op een foto van Milan en mij. Ik druk een zoen op zijn wang en hij kijkt scheel in de camera.

Ik ga in de kleermakerszit op de grond zitten en kijk verder. Op een andere foto zit ik bij hem op zijn rug en lachen we openlijk. We zien er zo blij en gelukkig uit samen. Zo volgen er nog meer foto’s van ons samen. Op vakantie in Frankrijk, bij kasteeltjes, ’s ochtends aan het ontbijt, ’s avonds bij de Eiffeltoren tijdens een dagje Parijs, samen op het strand. We lijken echt het perfecte stel.

Ik kijk op van het fotoalbum en kijk in de blauwe ogen van Milan. Hij is naast me komen zitten en ik heb niks gemerkt. Zijn ogen vragen me of het gaat. Ik kruip naar hem toe en ga tegen hem aan zitten. Hij slaat zijn armen om me heen en we kijken samen verder. Het voelt oud en vertrouwd. Er fladderen vlinders door mijn buik. Een kriebel die ik de laatste tijd niet meer gevoeld heb, een kriebel die ik niet meer kende.

Milan drukt zachtjes een kus in mijn haar en ik draai mijn hoofd naar hem om. We kijken elkaar in de ogen.

“Ga je vanavond met me mee?” vraagt hij.

“Waar naartoe?”

“Verrassing. Doe je het?”

Ik knik. “Ja, graag. Heel graag.”

Ik kijk in de kledingkast in mijn slaapkamer. Allemaal kleren die ik niet meer herken. Zo’n volle kledingkast heb ik echt nog nooit gezien en dat is dan allemaal van mij. Volgens mij hield ik ook van shoppen. Dat deed ik vroeger ook al met Yentl. Alhoewel ik in het begin niet zo van winkelen hield. Ze heeft me vaak overgehaald om mee te gaan, maar uiteindelijk gingen we elke week wel een keertje naar de stad, soms wel twee keer. Ik had een bijbaantje in een kledingwinkel, net zoals Yentl. Elke zaterdag hadden we de grootste lol. Het pluspunt van een bijbaantje in een kledingwinkel was dat we regelmatig wat mee naar huis mochten nemen en tijdens het werken moesten we altijd de kleding uit de winkel dragen. Waar wij totaal geen probleem mee hadden.

Wat zal ik aantrekken op mijn tweede eerste date met Milan? Ik pak mijn telefoon en bel Yentl. Yentl neemt op en op de achtergrond hoor ik Ruben roepen dat ze terug moet komen.

“Hé geil konijntje, met Elle.”

Yentl schiet in de lach, omdat Ruben haar ook net zo noemde.

“Ik wilde je om kledingadvies vragen, vanwege mijn tweede eerste date met Milan.”

Yentl begint te gillen. Ondertussen heeft ze nog een zinnig woord gezegd.

“Ik weet alleen niet wat ik aan moet trekken, maar aangezien jij terug moet komen van Ruben, kijk ik zelf wel even. Veel plezier nog, geile stoeipoes.”

“Dat zal wel lukken hoor, El. Jij ook veel plezier!”

 Ik hang op met een grijns, die zijn ook lekker bezig. Dan moet ik zelf maar een leuke outfit bij elkaar sprokkelen.