Een klein stukje verwijderd van...

33. Vingerverven ~ Yentl

De borden klingelen wanneer ik ze uit de vaatwasser haal en in de kasten terug zet. Het was een gezellige, maar rare week.

Elle was extreem emotioneel, wat natuurlijk ook logisch is, vanwege haar ongeluk en dat kwam er nu allemaal uit. Ik was het alweer bijna vergeten, van haar ongeluk.

Dit hele jaar was raar, heftig en chaotisch, maar aan de andere kant geweldig. Ruben is gestopt in het leger, Lars heeft een vriendin, Ruben heeft me geslagen, ik ben getrouwd met de liefste en leukste man op de wereld en tenslotte ben ik zwanger.

Het waren allemaal hoogte- en dieptepunten. Dingen die ik voor geen goud had willen missen en dingen die ik het liefst had overgeslagen. Ze hebben me sterker gemaakt en me meer doen genieten van de kleine dingetjes.

Ik ben trots op Ruben dat hij mijn man is en helemaal gaat voor deze kleine druif. Ik wrijf met een glimlach over mijn buik.

Ik ben blij voor Lars, hij heeft eindelijk zijn meisje gevonden. Iris is echt een lieverdje, ze is superaardig en zichzelf. Dat laatste bewondering ik, dat ze echt zichzelf durft te zijn, ze trekt zich van niets of niemand iets aan, maar aan de andere kant is ze zo betrokken. Ik ken haar nog maar net en het voelt echt vertrouwd met haar.

Het is jammer dat Elle en Iris nog niet zo goed kunnen vinden, maar dat komt vooral door Elle, door haar onzekerheid en ze stelt zich niet open. Dat vindt ze nu gewoon lastig, maar ik weet zeker dat het openstellen terug komt en met Iris komt het ook wel goed.

Ook ben ik trots op Milan. Hij is er geweest voor Elle, toen zij hem het hardste nodig had, hij is er nog steeds voor haar. Zijn relatie met Elle had afgelopen kunnen zijn, maar hij keek vooruit en knokte ervoor.

Zo ben ik ook, vooruitkijken en ervoor gaan. Aangenaam, ik ben Yentl Vermeulen.

Wanneer de vaatwasser leeg is, ruim ik de vieze vaat in en was mijn handen. Ik rek me even goed uit en zet een kopje in het koffiezetapparaat voor koffie. Voor mezelf zet ik de waterkoker aan en kijk alvast in de theedoos welke smaak ik neem. Ik kies de groene thee, zoals gewoonlijk en stop het zakje alvast in een theeglas. Ik pak een appel van de fruitschaal en stop die in mijn mond.

Wanneer de waterkoker klaar is, schenk ik mijn glas vol en loop met de koffie en thee naar boven de oude logeerkamer in. We hebben de kamer leeggehaald, zodat we er een babykamer van kunnen maken. Ruben is alvast begonnen met het verven van de muren. Ik geef hem zijn koffie. Hij veegt zijn handen aan zijn oude spijkerbroek af en neem het kopje van me over.

“Krijg ik geen appel?” zegt Ruben gespeeld beteuterd, wanneer ik de appel uit mijn mond haal.

Hoofdschuddend eet ik mijn mond leeg. “Je kan een hapje krijgen en anders ga je er zelf maar een halen.”

Dat laat Ruben zich geen tweede keer zeggen en hij neemt de appel van me over. Hij neemt er een grote hap van.

Ja, hoor en weg is de appel.

Ik zet mijn thee in de vensterbank. “Weet je wat, ik ga er zelf nog wel eentje halen.”