Een klein stukje verwijderd van...

20. Losse handjes ~ Ruben

 “Hi party people!” begroet Lars, die naar Milan en mij toe gelopen komt en geeft ons een tik tegen onze schouders.

 “Zijn jullie klaar om de boel onveilig te maken?” vraagt hij.

 Ik grinnik.

Lars die scharrelt nog steeds overal een beetje rond, terwijl Mil en ik allebei een serieuze relatie hebben.

 Kijken kan geen kwaad, toch?

 “Ik heb honger.” deelt Milan mee.

  “Ik ook.” zeggen Lars en ik tegelijk.

 “Wij hebben altijd honger.” zegt Milan lachend en we lachen met hem mee.

 “Wat gaan we eten?”

 “SHOARMA!” schreeuwen Lars en Milan.

 Ik vraag me echt af waarom ik die vraag nog stel. Shoarma is ons standaard eten geworden als we gaan stappen. Ik denk dat we zeker één keer in de twee weken shoarma eten. We lopen naar de dichtstbijzijnde shoarmatent en gaan daar gezellig zitten.

 Ik zit met mijn rug naar de deur toe en Milan en Lars zitten tegenover me. Opeens beginnen ze te joelen. Die twee zijn echt gek en ze zijn nog niet eens dronken, want dan zijn ze helemaal erg.

 Ik draai me om en zie Yentl staan.

 “Hé schat.” Ik loop naar haar toe om haar een kus te geven. Ik leg mijn hand op haar heup en kus haar. Onze kus voelt niet zoals normaal. Het voelt anders.

Op het moment dat ik haar heup aanraakte, deinsde ze achteruit. Niet zo’n groot stuk, maar het voelde wel zo.

Ik probeer Yentl in haar ogen te kijken, maar die ontwijken de mijne.

“Ik dacht dat jij moest werken?”

“Ja, klopt, maar ik haal even wat te eten voor iedereen.”

“Bestelling 37.” galmt er door de zaak heen. Een jongen zet vier tassen en nog twee dozen met eten op de balie. Dat krijgt Yentl nooit alleen in haar auto en zeker niet met die dikke buik van haar.

 “Zal ik even helpen?” vraag ik haar.

 “Nee, hoor het lukt wel.” Met moeite houdt ze drie tassen vast.

 “Ja vast. Ik help je wel gewoon even.” Ik pak de twee dozen en de andere tas en loop met haar naar haar auto.

Het kleine stukje naar de auto lijkt een eeuwigheid te duren en al die tijd is ze doodstil. Heb ik misschien iets verkeerds gedaan? Normaal gesproken kletst ze de oren van mijn kop. Ik probeer de laatste tijd even af te gaan en bedenk me dan dat er niets bijzonders gebeurd is. Ben ik misschien iets vergeten?

“Is er iets?”

“Nee.” zegt ze snel.

Iets te snel misschien.

“Ik ben gewoon moe.”

“Oké lieverd. Succes met de vergaderingen.”

“Jij veel plezier straks.”

Ze probeert opgewekt te klinken en geeft me een kus. Ze stapt de auto in en rijdt weg. Ze zwaait nog even vluchtig en ik zwaai terug.

 Er is iets, ik weet het zo zeker als… als… ja als wat eigenlijk?  Ik weet het gewoon zeker.

 Ik loop weer terug naar binnen en ga bij Milan en Lars zitten.

 “Dat zag er koeltjes uit.”

 Auw.

 Milan weet precies zijn vinger op de pijnlijke plek te leggen.

 “Ja, normaal gesproken zijn jullie niet van elkaar af te slaan. Is het leuke van jullie huwelijk er nu al af? Ik zei het toch man, blijf gewoon vrijgezel.” zegt Lars.